ΣΤΑΘΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ- Το αηδόνι του Πόντου

Γεννήθηκε στο χωριό Ίλιτς, Καζακστάν (σημερινό Τουρκιστάν) στις 04 Αυγούστου, 1958. Οι ρίζες από τον Πόντο έρχονται από τον πατέρα του Ιωάννη (Κουνάκα, Ματσούκα) και την μητέρα του Ανθούλα (Ριζαίων). Οι παππούδες του κατέφυγαν από τον Πόντο το 1917 στον Καύκασο. Ο Στάλιν εκτόπισε το 1937 τους Ελληνες από το Σοχούμ στην Τασκένδη. Ο Γιάννης και η Ανθούλα Νικολαϊδη πήρανε τα παιδιά τους Γεώργιο, Χαράλαμπο, Ευστάθιο και Θεοδώρα και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, στο Περιστέρι, το 1966. Το 1972 χτύσανε σπίτι στην προσφυγική συνοικία Ασπρόπυργος.

Είναι μεγάλη μας χαρά και τιμή που σας έχουμε σήμερα στη ‘’γωνιά Χαλάρωσης’’ .Καλώς ήρθατε και θέλω να αρχίσουμε την κουβέντα μας με το έτος 1976 και πρώτη σας εμφάνιση στο κοινό με δυο τραγούδια. Θυμάστε ποιά και που;

Κάποια από τα πρώτα τραγούδια που θυμάμαι να τραγουδάω στο ξεκίνημα της πορείας μου στο τραγούδι είναι η «Σουλτούρα» και το «Αδά σον κόσμον αγαπώ». Αρχικά θυμάμαι τον εαυτό μου να εμφανίζεται κυρίως σε γάμους και έπειτα ήρθαν οι εμφανίσεις σε εκδηλώσεις και μαγαζία.

Το 1978 έρχεται η πρώτη δισκογραφική δουλειά ‘’οι Κεμεντζετζίδες’’

Το 1976 είχα γνωριστεί με τον Γιάννη Τσανάκαλη, ο οποίος τότε εμφανιζόταν στο κέντρο «Φάρος» στο Περιστέρι και πήγαινα και εγω με τους φίλους μου και έλεγα 1-2 τραγουδάκια. Και στη συνέχεια ο Τσανάκαλης, μου πρότεινε να κάνουμε μια δισκογραφία μαζί. Συγκεκριμένα νωρίτερα, το 1977 είχαμε ηχογραφίσει με τον Γιάννη 2 μικρά βινίλια σε συνεργασία με τον Θανάση Τσολερίδη, στο studio “Columbia” με τέσσερα τραγούδια. «Η άνοιξη», «Το μετιάνι», το τραγούδι για την ΑΕΚ και το εμπροπίσ’ με τίτλο «Το ραχίν χιονίεται». Το 1978 λοιπόν όσο εγώ τελούσα την στρατιωτική μου θητεία κατάφερα να πάρω 3 μέρες άδεια ώστε να ηχογραφήσουμε τον δίσκο «Κεμεντζετζίδες» με πρωτότυπα για την εποχή τραγούδια, όλα του Γιάννη Τανακαλη, τα οποία ερμήνευσα και αγαπήθηκαν πολύ από τον κόσμο.

Κάντε από ΕΔΩ μια 3D επίσκεψη στην Παναγία Σουμελά στην Τραπεζούντα!!

Πως φτάσατε από τον Ασπρόπυργο στην Πατρίδα Ημαθίας;

Το 1988 εμφανιζόμουν με τον Γιώργο Αμαραντίδη στο κέντρο «Ξεριζωμός» στην Πατρίδα Ημαθίας για όλο το καλοκαίρι. Το ίδιο συνέβη και την ακόλουθη χρονιά και έτσι το 1990 αποφάσισα να μετακομίσω με την οικογένεια μου στην Βέροια καθώς συνέχισα να εμφανίζομαι στο ίδιο κέντρο κάθε Σαββατοκύριακο. Το συγκεκριμένο κέντρο κατείχαν δύο καλοί μου φίλοι ο Γιώργος Ιωσειφίδης και ο Τάκης ο Τσανασίδης οι οποίοι δυστυχώς δεν είναι πλέον εν ζωή και μπορώ να πώ ότι έχω πολλές ευχάριστες αναμνήσεις από το μέρος αυτό και χαρακτηρίζω εκείνη τη σεζόν ως την καλύτερη της καριέρας μου.

Και ερχόμαστε στο 1993 και κυκλοφορεί ο δίσκος ‘’Οδοιπορικό στον Πόντο’’ όπου μετά από αυτό έγινε η πρώτη γνωριμία και συνεργασία με τον μεγάλο Στέλιο Καζαντζίδη. Θέλω να μας κάνετε ένα μικρό οδοιπορικό σε αυτό το μεγάλο κεφάλαιο που ονομάζετε Καζαντζίδης …

Αυτή η μεγάλη φωνή, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος ήταν κάτι αναπάντεχο για μένα καθώς από πολύ μικρή ηλικία τον άκουγα και τον θαύμαζα πολύ. Έτυχε λοιπόν τότε να ακούσει τον δίσκο με τίτλο «Οδοιπορικό στον Πόντο» του άρεσαν τα τραγούδια και έτσι με κάλεσε, γνωριστήκαμε και κάναμε τον πρώτο δίσκο με τον μεγάλο Χρύσανθο με τίτλο «Τα αηδόνια του Πόντου», έπειτα καναμε μαζί τον δίσκο «Συναπάντεμα» και ακολούθησαν και άλλοι δυο δίσκοι με ποντιακά τραγούδια. Στη συνέχεια ο Στελιος έγινε και κουμπαρος μου, βαφτίζοντας την μικρότερη κόρη μου Γεσθημανή.

Εικονική 3D περιήγηση 3D απεικόνηση στην Ι.Μονή Αγ. Γεωργίου Περιστερεώτα περιοχή Ματσούκα- Τραπεζούντα

Μέχρι τώρα έχετε μια πολύ μεγάλη πορεία , έχετε ερμηνεύσει όλο τον καημό και τη χαρά του Ποντιακού λαού . Υπάρχει κάποιο τραγούδι που είναι χαραγμένο στην ψυχή του Στάθη ;

Όλα τα τραγούδια έχουν τη δική τους ομορφιά. Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιο θα έλεγα το «Να είνεσαι τριαντάφυλλον» και το «Ντος’ καμπάνα» το οποίο χαρακτηρίζει έντονα τους χαλεπούς καιρούς τους οποίους βιώνουμε.

Πιστεύετε ότι οι νέοι είναι κοντά στην παράδοση;

Θεωρώ πως η νεολαία βρίσκεται κοντά στην παράδοση, καθώς βλέπω πολλά νέα παιδιά να μπαίνουν στον καλλιτεχνικό χώρο πράγμα που μου δίνει χαρά γιατί η παράδοση είναι το παν, χωρίς φυσικά να απορρίπτω κανένα είδος μουσικής. Θεωρώ όμως πως πρέπει να γράφονται και νέα τραγούδια με θέματα που εκφράζουν την εποχή μας κρατώντας φυσικά την παραδοσιακή ποντιακή «χροιά» για να «αγγίξουν» τους νέους. Να υπάρχει δηλαδή μια ανανέωση, γιατί ότι δεν ανανεώνεται πεθαίνει.

Η Ελληνική οικογένεια , οι θεσμοί μας , η νοοτροπία μας θεωρείτε ότι συμβάλλουν στη διατήρηση της παράδοσης;

Η οικογένεια αποτελεί το Α και το Ω για κάθε πτυχή της ζωής του παιδιού. Πιστέυω λοιπόν ότι η οικογένεια παίζει καταλυτικό ρόλο και στο να κρατήσουν ένα παιδί κοντά στην παράδοση και χαρά στην κάθε μανούλα που παίρνει από το χέρι το παιδί της και το πάει σε συλλόγους προκειμένου να μάθει και να βιώσει παραδοσιακούς ήχους, χορούς και έθιμα.

Η ψυχή του Πόντου χτυπάει ακόμα εκεί στη χαμένη πατρίδα όσο και αν προσπάθησαν να την ξεριζώσουν;

Είναι πολύ συγκινητικό που πλέον πιο εύκολα μέσω του διαδικτύου βλέπουμε πως πίσω στην πατρίδα μας υπάρχει ακόμα το ποντιακό στοιχείο. Μέχρι σήμερα σε εκείνα τα μέρη παίζουν την λύρα, χορεύουν τους χορούς μας, μιλούν ακόμη σε κάποιες περιοχές και την ποντιακή διάλεκτο την οποία χαρακτηρίζουν ως «Ρωμέϊκα». Δεν λείπει και ούτε θα λείψει απ’ότι βλέπω το στοιχείο μας στον Πόντο.

Θέλω να κλείσουμε αυτή την ωραία κουβέντα μας με ένα τραγούδι που θέλετε να αφιερώσετε στην παρέα της γωνίτσας μας και μια ευχή για το μέλλον ….

Να ευχηθώ αρχικά στον κόσμο να έχει υγεία, τα παιδιά μας να έχουν ένα λαμπρό μέλλον και να ζήσουν ελεύθερα και αφιερώνω το τραγούδι «ελέας δέντρον» που παρομοιάζει τον ξεριζωμένο λαό του Πόντου με το ευλογημένο δέντρο, την ελιά, την οποία ξερίζωσαν και ακόμα ζεί και βασιλέυει.

Τέλος θέλω να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο που τόσα χρόνια με στήριξε και με στηρίζει κι όλους τους συνεργάτες μου που δουλέψαμε στο παρελθόν μαζί όπως τον μεγάλο λυράρη Γώγο Πετρίδη, τον Ματθαίο Τσαχουρίδη,τον Χρύσανθο Θεοδωρίδη, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Θανάση Τσολερίδη, τον Μιχάλη Καλιοντζίδη, τον Γιώργο Ατματσίδη, τον Αντρέα Κουγιουμτζίδη, τον Δημήτρη Καρασαββίδη, τον Θεόδωρο Βεροιώτη, τον Γιώργο Ακριβόπουλο, τον Κώστα Ζώη, τον Γιάννη Τσανάκαλη, τον Φάνη Κουρουκλίδη, τον Δημήτρη Ξενιτόπουλο, τον Σταύρο Πετρίδη , τον  Γιώργος Πουλαντσακλής τον Παναγιώτη Ασλανίδη  τον Μπάμπη Κεμανετζίδη, τον Χρήστο Χρυσανθόπουλο, την κόρη μου Πέλα και τέλος την γυναίκα μου Σοφία Τσολερίδου.

Σας ευχαριστούμε και πάλι για την όμορφη παρέα που μας κάνατε και ευχόμαστε πάντα επιτυχίες ,υγεία και ας απολαύσουμε όλοι μαζί το τραγούδι που μας αφιερώσατε!!

ΕΔΩ μπορείτε να μας ακολουθήσετε στο Facebook