Οι αναφορές στο γιαούρτι αφθονούν στα γραπτά ντοκουμέντα των Αιγυπτίων Φαραώ και το προτιμούσαν ιδιαίτερα οι Ισραηλίτες.
Το γιαούρτι απολάμβαναν επίσης και οι Ρωμαίοι. Ο λόγιος και φυσιοδίφης Πλίνιος ο πρεσβύτερος, που έζησε στον 1ο μ.Χ. αιώνα, ήταν ένας από τους ενθουσιώδεις καταναλωτές του. Το γιαούρτι εκτιμούνταν πάρα πολύ και από τον μεσαιωνικό αραβικό κόσμο.
Ένα επιστημονικό βιβλίο που είδε το φως στη Δαμασκό, το 633, εξυμνεί τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Χωρίς αμφιβολία, το γιαούρτι, υπήρχε πολλά χρόνια πριν οι άνθρωποι γράψουν γι’ αυτό.
Το γιαούρτι μνημονεύεται από τον ιστορικό Ηρόδοτο τον 5ο αιώνα π.Χ. καθώς και από τον περίφημο γιατρό του 1ου-2ου π.Χ. αιώνα Γαληνό (το αναφέρουν ως τροφή που χαρίζει υγεία).
Το γάλα που έχει υποστεί ζύμωση λέγεται «κουμίς» σε περιοχές της Νότιας Ρωσίας και της Κεντρικής Ασίας όπου και παρασκευάζεται από γάλα φοράδας.
Στη μέση Ανατολή ονομάζεται «λεμπέν» ή «λαμπάν»,
στη Σκανδιναβία ονομάζεται «Ταϊπί»,
ενώ στις Βαλκανικές χώρες γνωστό είναι το κεφίρ.
Ως τροφή το γιαούρτι βοηθάει στην υψηλή πρόσληψη ασβεστίου και κατ’ επέκταση στην καλή υγεία των οστών. Επίσης, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα και είναι ευεργετικό σε περιόδους ανάρρωσης αρρώστων. Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις γαστρεντερίτιδας το γιαούρτι μπορεί να αντικαταστήσει το γάλα προσφέροντας τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες. Το παραδοσιακό γιαούρτι χωρίς ζάχαρη μπορεί να μειώσει την κακοσμία στόματος και τα επιβλαβή βακτηρίδια που ζουν στη γλώσσα και το σάλιο.
Είναι το πιο κλασσικό και διαδεδομένο ελληνικό γιαούρτι. Το βρίσκουμε σε πήλινα ή πλαστικά κεσεδάκια και αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η πετσούλα, που δεν είναι άλλο από τα λιπαρά του γάλακτος που ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Έχει συμπαγή υφή και χαρακτηριστική, υπόξινη γεύση.
Φτιάχνεται όπως το γιαούρτι με πέτσα, αλλά για να αποφευχθεί η δημιουργία της πετσούλας στην επιφάνεια ανακατεύεται διαρκώς κατά τη διάρκεια της παρασκευής. Το βρίσκουμε συνήθως σε πλαστικά και γυάλινα κεσεδάκια και έχει πλούσια βελούδινη υφή και ισορροπημένη γεύση.
Η διαδικασία παραγωγής του είναι ανάλογη με του κλασικού γιαουρτιού χωρίς πέτσα, αλλά πριν μπει σε πλαστικά κεσεδάκια μοιράζεται σε υφασμάτινα σακιά και κρεμιέται για τουλάχιστον 24 ώρες να στραγγίξει. Λόγω της απώλειας των υγρών του έχει πιο σφιχτή υφή σε σχέση με το κλασσικό γιαούρτι.
Αγελαδινό, δηλαδή το γιαούρτι που παρασκευάζεται από γάλα αγελάδος.
Πρόβειο, από πρόβειο γάλα.
Κατσικίσιο, από κατσικίσιο γάλα.
Βουβαλινό, από βουβαλίσιο γάλα.
Φυτικό, από γάλα σόγιας, αμυγδάλου, ρυζιού, φουντουκιού ή καρύδας.
Όσοι βρίσκουν το παραδοσιακό γιαούρτι πολύ ξινό για τα γούστα τους, σίγουρα προτιμούν τα δεκάδες επιδόρπια γιαουρτιού που κυκλοφορούν στην αγορά.
Η διαφορά τους σε σχέση με το κλασικό γιαούρτι είναι ότι στην πραγματικότητα περιέχουν ελάχιστη ποσότητα γιαουρτιού που ανακατεύεται με ανθόγαλα, σιρόπι, κρέμα και συχνά εμπλουτίζεται με τεχνητές γεύσεις και χρώματα, αλλά και με υλικά όπως φρούτα, σοκολάτα, μαρμελάδες, ξηρούς καρπούς και δημητριακά.
Τα τελευταία χρόνια τα frozen yogurts, τα παγωμένα γιαούρτια δηλαδή, έχουν μπει για τα καλά στην καθημερινότητά μας , αποτελεί Αμερικάνικη ανακάλυψη, ενώ το γιαούρτι που χρησιμοποιείται συχνά ενισχύεται με γλυκαντικά καθώς και με άλλα συστατικά όπως τεχνητά χρώματα και αρώματα.
Μπορεί να μην πρόκειται για 100% αυθεντικό γιαούρτι, ωστόσο δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι είναι πολύ γευστικό.
Η λέξη τζατζίκι που χρησιμοποιούμε σήμερα ευρέως στην ελληνική, έχει τούρκικη καταγωγή .Η πρώτη επίσημη αναφορά στο τζατζίκι έγινε τον 17ο αιώνα από τον Evliya Çelebi στο “Seyahatnâme”, ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο, μέσα στο οποίο περιγράφει το “cacik” ως ένα είδος βοτάνου που συνοδεύει τα τρόφιμα.
Ο ίδιος, ως βοσκός είχε συχνά στην κατοχή του γιαούρτι το οποίο φρόντιζε να καρυκεύει με βότανα δημιουργώντας έτσι τον πρόγονο της Τουρκικής εκδοχής που γνωρίζουμε ακόμα και σήμερα.
Άλλη εκδοχή, αλλά πολύ παρόμοια υποστηρίζει ότι το γιαούρτι αποτελούσε ανέκαθεν βασική τροφή για τους νομάδες της Κεντρικής Ασίας, ενώ το χρησιμοποιούσαν ευρέως σαν βάση την οποία εμπλούτιζαν με αγγούρι και την απολάμβαναν σαν κρύα πηχτή σούπα, που δρόσιζε και χόρταινε ταυτόχρονα.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδοχή αυτής της συνταγής είναι η ραΐτα με γιαούρτι, που εμπεριείχε δυόσμο, κύμινο και κόλιανδρο και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στις περιοχές της σημερινής Ινδίας και του Ιράν.
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι μπορούμε το γιαούρτι να το απολαύσουμε με πολλές μορφές και να το εμπλουτίσουμε με ότι ξεσηκώνει τους γευστικούς μας κάλυκες…
πηγή: http://food-isimo.blogspot.com/, https://www.mountaintaste.gr/
Εδώ είναι η ομάδα μας στο Facebook και εδώ η σελίδα μας!!