Το εναλλακτικό διαζύγιο του 19ου αιώνα!

Για κάποιους ο  γάμος δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά μια απλή οικονομική συναλλαγή και αυτή η ιδιαίτερη πρακτική

του 19ου αιώνα που θα δούμε παρακάτω επιβεβαίωνε αναμφίβολα την επιχειρηματική διάσταση της ένωσης ενώπιον θεών και ανθρώπων.

Πριν από το 1857 άλλωστε, τη χρονιά που εμφανίστηκε στην Αγγλία το πρώτο δικαστήριο ειδικά για γαμήλιες αντιδικίες, το διαζύγιο μόνο εύκολο δεν ήταν.

Ήταν, αντιθέτως, μια επίπονη, χρονοβόρα και δαπανηρή διαδικασία στην οποία εμπλέκονταν πολλοί.

Κοινώς, χρειαζόσουν κοινοβουλευτική πράξη και εκκλησιαστικό φιρμάνι για να χωρίσεις την πρώην εκλεκτή της καρδιάς σου

και η εργατική τάξη δεν είχε πρόσβαση σε κείνα τα σκαλιά της κοινωνικής ιεραρχίας.

Ούτε είχε φυσικά τα κοντά 15.000 ευρώ (σε σημερινές αξίες) που κόστιζε ένα διαζύγιο!

Το  1797  λοιπόν , όταν δεν υπήρχαν τα διαζύγια, οι Άγγλοι διέλυαν τους γάμους με…ένα ποτό .

Συγκεκριμένα όπως θα δούμε από πραγματικά γεγονότα ‘’το διαζύγιο’’ είχε ως εξής:

Ένας άνδρας φέρεται να πήγε τη σύζυγό του στην αγορά Smithfield, την έδεσε σε ένα κιγκλίδωμα και την πούλησε για μια γκινέα (παλιό βρετανικό νόμισμα), μαζί με “είκοσι λίρες και μισή πέννα”, σε έναν ανθοπώλη του Paddington.

Η πρακτική της “πώλησης συζύγων” δεν ήταν νόμιμη, αλλά ένα ποτό σήμαινε την ελευθερία από μια σχέση που είχε χαλάσει.

Στις 2 Ιουνίου του 1828, στην παμπ George and Dragon στο Τόνμπριτζ της Αγγλίας, ο John Savage πλήρωσε στον George Skinner ένα σελίνι και ένα ποτήρι μπύρας για τη σύζυγό του, Mary.

Ο George παρήγγειλε την μπύρα του και ο John έφυγε κρατώντας από το χέρι τη Mary για να ξεκινήσουν τη νέα τους ζωή μαζί.

Δεν ήταν μια ασυνήθιστη σκηνή. Καθ’ όλη τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα, οι Αγγλίδες “πουλιόντουσαν” με διάφορα ανταλλάγματα,

με τις τιμές να ποικίλουν , “από και ένα τέταρτο ρούμι” μέχρι “σαράντα [βρετανικές] λίρες και ένα δείπνο”, ανέφερε το 1887 η North-Eastern Daily Gazette.

Μισό γαλόνι ήταν η συνολική τιμή πώλησης για την 26χρονη κυρία Wells, που αγοράστηκε από έναν κύριο Clayton το 1876, όπως αναφέρει η The Sheffield Daily Telegraph.

Ο Clayton πλησίασε τον σύζυγο, δήλωσε την αγάπη του για τη γυναίκα του και τον ρώτησε αν θα μπορούσε να την παντρευτεί. 

 Ο Wells απάντησε ότι ήθελε μισό γαλόνι (τέσσερις πίντες) μπύρας και οι τρεις τους πήγαν στην παμπ.

Αφού αγόρασε την μπύρα του στον Wells, ο Clayton προσφέρθηκε να υιοθετήσει την κόρη τους και όταν ο κος Wells δέχτηκε, ο Clayton του αγόρασε άλλη μια πίντα.

Η κυρία Wells ήταν τόσο ευχαριστημένη που αγόρασε επιπλέον μισό γαλόνι μπύρας, την οποία ήπιαν και οι τρεις μαζί.

“Οι πωλήσεις [συζύγων] γινόντουσαν σε πανδοχεία, τα ποτήρια για την επικύρωση άδειαζαν με μεγάλες γουλιές και το αντίτιμο ήταν συχνά αλκοόλ”, έγραψε ο ιστορικός Samuel Pyeatt Menefee.

“Σε πολλές περιπτώσεις το ποτό φαίνεται να έπαιξε εξαιρετικά μεγάλο ρόλο, συχνά χρησιμεύοντας ως η συνολική τιμή αγοράς”.

Το 1832, κάποιος Walter πούλησε τη σύζυγό του στην αγορά Cranbook στο Κεντ για ένα ποτήρι τζιν, μία πίντα μπύρα και τον οκτάχρονο γιο του.

Άλλες πωλήσεις είναι γνωστό ότι έγιναν με ρούμι, μπράντι, ουίσκι, μηλίτη, σπιτικό δείπνο και έναν σκύλο από τη Νέα Γη.

Ένας άλλος τρόπος πώλησης των συζύγων ήταν ο εξής:

Ο σύζυγος έπαιρνε το στεφάνι του στην τοπική αγορά με σκοπό να την πουλήσει στον πλειοδότη.

Τόσο απλά!Το πράγμα παραήταν κοινό εξάλλου στην εργατική τάξη της Αγγλίας για να αποτελεί σκάνδαλο.

Έτσι δεν έμπαιναν σε έξοδα και γινόταν απλώς μια μεταβίβαση το «ιδιοκτησιακό καθεστώς» της συζύγου σε όποιον θα πλήρωνε τα περισσότερα

στη δημοπρασία που στηνόταν κανονικά και με τον νόμο σε λαϊκές αγορές και πανηγύρια. Άλλοι πουλούσαν αγελάδες και κατσίκες, άλλοι πάλι τη γυναικούλα τους!

Ο άντρας την έσερνε στην εμποροπανήγυρη ή την υπαίθρια αγορά δεμένη με ένα χοντρό σχοινί από τη μέση, την ανέβαζε σε ένα βάθρο και συμπλήρωνε κατόπιν το καρτελάκι της τιμής.

Με το ίδιο σχοινί την παρέδιδε κατόπιν στον κύριο που θα έβαζε βαθύτερα το χέρι στην τσέπη για πάρτη της.

Στην ουσία βέβαια η εμπορική αυτή δραστηριότητα με την αγοραπωλησία των γυναικών κειτόταν στις παρυφές του νόμου, στο περιθώριο της επίσημης πολιτείας.

Επειδή όμως αφορούσε αποκλειστικά στους φτωχούς και καταφρονεμένους της κοινωνίας, οι αρχές συνήθιζαν να κάνουν τα στραβά μάτια.

Κι ενώ ένα τόσο βάρβαρο έθιμο μοιάζει σε μας σήμερα τουλάχιστον προσβλητικό, είναι σημαντικό να μη λησμονούμε τόσο την εποχή όσο και τις συνθήκες που το υποβάσταξαν.

Πριν από την Πράξη γάμου του 1753 εξάλλου το Βρετανικό Δίκαιο δεν απαιτούσε κανονική τελετή σε εκκλησία,

αφήνοντας τα γαμήλια δεσμά να είναι μια εντελώς προσωπική και προσυμφωνημένη διευθέτηση.

Κι ενώ σε τέτοιες αγοραπωλησίες συζύγων η γυναίκα μετατρεπόταν σε αντικείμενο, δεν ήταν πάντα ο σκληροτράχηλος σύζυγος αυτός που προέβαινε στην κίνηση.

Ήταν συχνά οι κυρίες που έθεταν το θέμα, ώστε να δώσουν τέλος σε έναν δυστυχισμένο γάμο.

Εκείνες είχαν εξάλλου τον τελικό λόγο στη δοσοληψία και εκείνες αποφάσιζαν αν θα αποδεχτούν ή θα απορρίψουν τον πλειοδότη.

Ακόμα και βέτο μπορούσαν να βάλουν σε έναν επίδοξο αγοραστή, αν δεν ήταν καθόλου του γούστου τους.

Συχνότατα μάλιστα τα δύο συμβαλλόμενα μέρη είχαν συμφωνήσει τους όρους της αγοράς βδομάδες πριν από τον δημόσιο πλειστηριασμό,

κάνοντας τις μασκαράτες που λάμβαναν χώρα στην αγορά τίποτα άλλο από μια ιδιαίτερη γαμήλια τελετή!

Οι γυναίκες σταμάτησαν να πωλούνται (και να αγοράζονται φυσικά) από τη στιγμή που καθιερώθηκε το Οικογενειακό Δίκαιο και απλοποιήθηκαν οι νομικές διαδικασίες των διαζυγίων .

πηγή: https://3otiko.blogspot.com

Εδώ είναι η ομάδα μας στο Facebook και εδώ  η σελίδα μας!!