Ο Κόκκινος Πύργος της Θεσσαλονίκης – ένας μεγάλος έρωτας…

Ο «κόκκινος πύργος» ή Chateau mon bonheur ή ο «Πύργος της Ευτυχίας μου».

Χρονολογείται πριν το 1890 και είναι το παλιότερο σωζόμενο κτίριο της Λεωφόρου των Εξοχών.

Η οικία άνηκε αρχικά στον Δειράν Αβδουλάχ ενώ μετέπειτα στον Δημήτρη Ιωαννίδη από τη Σιάτιστα

Βρίσκεται στην οδό Βασ. Όλγας, στον αριθμό 110 στην τότε συνοικία των «εξοχών». Τα σχέδια ήταν του Φρειδερίκου Σαγιό από τον Δημήτρη Ιωαννίδη Τσακιρντέκη και η κατασκευή του κόστισε 140.000 γρόσια.

Ο Πύργος της Ευτυχίας ύμνησε τον έρωτα

Μία μεγάλη χρυσή επιγραφή στην εξώπορτα του όμορφου κτιρίου μαρτυρά και το όνομά του.
«Château mon bonheur», που σημαίνει «Ο Πύργος της Ευτυχίας μου»…

Λέγεται πως το 1890 ο ιδιοκτήτης του, Δημήτρης Ιωαννίδης- Τσακιρντέκης, με καταγωγή από τη Σιάτιστα θέλοντας να αποδείξει την αγάπη του στη σύζυγό του Ευτυχία,

αγόρασε τον Πύργο με τα κόκκινα τούβλα, στο χρώμα του πάθους και του έρωτα και έδωσε το όνομά της.

Εκεί στέγασαν την αγάπη τους και απολάμβαναν καθημερινά τη θάλασσα, καθώς την εποχή εκείνη

το κτήμα βρισκόταν μπροστά στο κύμα, όπου υπήρχαν τραπεζάκια με καθίσματα και ένα σκεπαστό θερμοκήπιο.

Ο ιδιοκτήτης του πύργου Δημήτρης Ιωαννίδης  είχε πλουτίσει  από την παραγωγή και το εμπόριο μάλλινων υφασμάτων,

ιδιαίτερα αυτών που ονομάζονται εγχωρίου τύπου (δηλαδή τα παραδοσιακά ρούχα της εποχής σαγιάκια και γαϊτάνια).

Είχε καλή μόρφωση και δούλεψε για λίγο ως δάσκαλος. Εγκατέλειψε όμως νωρίς το διδασκαλικό επάγγελμα και εγκαταστάθηκε

αρχικά ως έμπορος στα Βελεσά (το σημερινό Βέλες) και αργότερα επέκτεινε τις επιχειρήσεις του στο Μοναστήρι και τη Θεσσαλονίκη.

Στα Βελεσά παντρεύτηκε  την Μαρία Τσικερδέκη, αλλά από το γάμο τους δεν απόκτησαν παιδιά.

 Ο Δημήτριος Ιωαννίδης  πέθανε το 1906 σε ηλικία 65 χρονών και άφησε όλη σχεδόν την περιουσία του,

χρήματα και ακίνητα, για φιλανθρωπικούς σκοπούς, τη διαχείριση της οποίας είχε ως το 1934 που πέθανε η γυναίκα του.

Από την δωρεά χτίστηκαν, στην πρώτη δεκαετία του εικοστού αιώνα η Ελληνική αστική σχολή Δημ. Ιωαννίδου, Σιατιστέως, δηλαδή το σημερινό Ιωαννίδειο δημοτικό σχολείο στο Ιπποδρόμιο,

ένα περίπτερο στο παλιό Θεαγένειο νοσοκομείο που κατεδαφίστηκε  κατά την ανέγερση του σύγχρονου κτηρίου και ένα νηπιαγωγείο στη Σιάτιστα.

Το Ιωαννίδειο Ιδρυμα, στο οποίο ανήκει κατά το ήμισυ  και το «κόκκινο» σπίτι της Ανάληψης, αξιοποιώντας τα κληροδοτήματα του Ιωαννίδη,

μέχρι σήμερα, διαθέτει τα έσοδά του για φιλανθρωπικούς σκοπούς και για σπουδές φοιτητών από τη γενέτειρα του ευεργέτη.

Το κυρίως μέγαρο, διώροφο με έξι δωμάτια, που καταλήγει σε πύργο με  τις αναγεννησιακές (βενετικές) επάλξεις,

στέγασε κατά καιρούς, πέρα από την οικογένεια Ιωαννίδη και άλλες χρήσεις και δραστηριότητες.

Χρησιμοποιήθηκε για αρκετά χρόνια ως οικοτροφείο για τις μαθήτριες που φοιτούσαν στα γειτονικά «Εκπαιδευτήρια Αγλαϊας Σχινά».

Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο στεγάστηκαν προσφυγικές οικογένειες που έμειναν στο παλιό  κτήριο ως  τους σεισμούς του 1978.

Στην αυλή του, προς τη θάλασσα, στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στήθηκαν μεταλλικά τολ που φιλοξένησαν προσκόπους και εργαστήρια του γειτονικού Ε’ γυμνασίου.

Σήμερα ο περιβάλλων χώρος  μετά την επιχωμάτωση δεν θυμίζει τίποτα από την παραθαλάσσια κατοικία

με τους  παραμυθένιους κήπους της αυλής και τις σκάλες που οδηγούσαν στην ακτή.

Την εικόνα του χώρου στις αρχές του εικοστού αιώνα δίνουν κάποιες καρτ ποστάλ που διασώζει το ύφος της περιοχής και της εποχής.

πηγή: https://www.thessmemory.gr/

Εδώ είναι η ομάδα μας στο Facebook και εδώ  η σελίδα μας!!