Παγκόσμια ημέρα Μπύρας: η ιστορία της …

Η Παγκόσμια Μέρα Μπύρας (International Beer Day)γιορτάζεται την πρώτη Παρασκευή του Αυγούστου. Η εν λόγω γιορτή από το 2007 άρχισε να διεθνοποιείται με ραγδαίους ρυθμούς παρά το γεγονός πως ξεκίνησε ως τοπική γιορτή στη Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνιας.

Η γιορτή έχει τρεις διακηρυγμένους στόχους:

Να φέρει μαζί τους φίλους για μια μπύρα.

Να τιμήσει τους παραγωγούς μπύρας σε όλο τον κόσμο και τους διαμεσολαβητές της με τους καταναλωτές (μαγαζάτορες, σερβιτόρους κλπ).

Να ενώσει τον κόσμο κάτω από τη σημαία της μπύρας.

Η ιστορία της: 

Είναι ένα από τα παλαιότερα προϊόντα του πολιτισμού και η παρασκευή της έχει τις ρίζες της στους λαούς της Ανατολής.

Οι αρχαίοι Μεσοποτάμιοι και οι Σουμέριοι παρασκεύαζαν μπύρα από το 10.000 π.Χ.

Στους αρχαίους Αιγύπτιους ήταν γνωστά περισσότερα από τέσσερα είδη μπύρας και ήταν το βασικό ποτό τους

Η μπύρα ήταν περισσότερο γνωστή και ευπρόσδεκτη στους βόρειους λαούς, όπως ήταν οι Θράκες, οι Σκύθες και οι Αρμένιοι.

Οι αρχαίοι Κινέζοι παρασκεύαζαν μπύρα, όπως και οι προ του Κολόμβου πολιτισμοί στην Αμερική, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν το καλαμπόκι αντί του κριθαριού.

Οι αρχαίοι Βρετανοί παρασκεύαζαν μια μπύρα από ζυμωμένο σιτάρι πριν από την εισαγωγή του κριθαριού από τους Ρωμαίους.

Οι Κέλτες και τα αρχαία γερμανικά φύλα γνώριζαν, τεκμηριωμένα, την μπύρα από τον 1ο π.Χ. αιώνα, αν και μάλλον αγνοούσαν το λυκίσκο.

Σαν βελτιωτικά της γεύσης χρησιμοποιούσαν μείγματα διαφόρων χορταρικών. Η χρήση του λυκίσκου εμφανίστηκε στην Γερμανία το μεσαίωνα.

Οι Αρχαίοι Έλληνες φαίνεται πως ήρθαν σε επαφή με τη μπύρα χάρη στους Αιγύπτιους και χρησιμοποιούσαν λυκίσκο στην παρασκευή της.

Στην Αρχαία Ελλάδα ωστόσο την μπύρα τη θεωρούσαν ποτό κατώτερης ποιότητας από το κρασί.

Μέχρι το 1400 τα κύρια συστατικά του ζύθου αποτελούνταν από ζυμωμένο κριθάρι, νερό και ζύμη.

Το δενδρολίβανο και το θυμάρι προστέθηκαν για να μη χαλάει η μπύρα, καθώς και για να αποκτήσει γεύση και άρωμα.

Ο ζύθος ήταν θολός και γεμάτος με πρωτεΐνες και υδατάνθρακες, καθιστώντας τον καλή πηγή διατροφής τόσο για τους αγρότες όσο και για τους ευγενείς.

Από τότε και μετά φαίνεται ότι ανακαλύφθηκε ένας νέος τύπος ζύθου. Έμποροι από τη Φλαμανδία και την Ολλανδία εισήγαγαν τον λυκίσκο στην παρασκευή και αυτό πρόσθεσε μια νότα πικρής γεύσης.

Η ποικιλία με τον λυκίσκο ονομάστηκε ‘”μπύρα” και η ποικιλία χωρίς λυκίσκο ”ζύθος”.

Η εκδοχή με τον λυκίσκο αποδείχτηκε τόσο δημοφιλής, που μέχρι τον 18ο αιώνα όλες οι μπύρες ήταν με λυκίσκο.

Στον Μεσαίωνα, Ευρωπαίοι μοναχοί εκτός από φύλακες της λογοτεχνίας και της επιστήμης ήταν γνώστες της τέχνης της παρασκευής μπύρας.

Βελτίωσαν τη διαδικασία ώστε να αγγίζει την τελειότητα και έκαναν θεσμό τη χρήση των λυκίσκων και ως αρωματική ουσία και ως συντηρητικό.

Ωστόσο, η σημαντική ανάπτυξη έγινε όταν εμφανίστηκε ο Louis Pasteur ο οποίος καθόρισε ότι η ζύμη

είναι ένας ζωντανός μικροοργανισμός και άνοιξε τις πύλες για τον ακριβή έλεγχο της μετατροπής της ζάχαρης σε αλκοόλ.

Η διαδικασία της ζυθοποιίας βελτιώθηκε σημαντικά με σημαντικό σταθμό την ανακάλυψη, στα μέσα του 19ου αιώνα, της τεχνητής ψύξης.

Η τεχνική αυτή επέτρεψε την παραγωγή κάθε είδους μπύρας ανεξάρτητα από την εποχή του χρόνου.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, ξεκίνησε η εμπορία εμφιαλωμένης μπύρας.

Γιατί η μπύρα καθιερώθηκε στις Βόρειες περιοχές:

Καθώς το κριθάρι αναπτύσσεται καλύτερα από τα σταφύλια στα πιο δροσερά κλίματα,

οι βόρειες περιοχές της Γερμανίας και της Αγγλίας παρήγαγαν μπύρα αντί για κρασί και οι περιοχές αυτές έγιναν διάσημες για τις μπύρες τους.

Χρησιμοποιήθηκε δίστιχο κριθάρι, συνήθως φτωχό σε πρωτεΐνες και πλούσιο σε άμυλο. Σε ορισμένα είδη μπύρας χρησιμοποιήθηκαν μαζί με το κριθάρι και άλλα δημητριακά, όπως σιτάρι, βρώμη ή σίκαλη.

Άλλα είδη δεν περιέχουν καθόλου κριθάρι αλλά βασίζονται αποκλειστικά σε άλλα δημητριακά.

Ως μαγιά της μπύρας χρησιμοποιούνται διάφορα είδη ζυμομυκήτων.

Αυτά αναλαμβάνουν την διαδικασία της αλκοολικής ζύμωσης, τον μεταβολισμό δηλαδή των σακχάρων και την παραγωγή της αλκοόλης και του διοξειδίου του άνθρακα.

Η επιλογή της ζύμης, σχετίζεται κάθε φορά με το είδος της μπύρας που θα παραχθεί.

Σήμερα ουσιαστικά μόνο δύο τύποι ζυμών χρησιμοποιούνται, το Saccharomyces cerevisiae

και το συγγενές του, Saccharomyces carlsbergensis ή Saccharomyces pastorianus.

Το Saccharomyces cerevisiae περιγράφεται ως ζύμη επιφανείας, επειδή επιπλέει στην επιφάνεια του μούστου. Χρησιμοποιείται στην παρασκευή των πιο σκούρων μπυρών, όπως η αγγλική πικρή,

ενώ οι ηπειρωτικές μπύρες τύπου ξανθιάς γίνονται με Saccharomyces carlsbergensis, το οποίο είναι μια ζύμη του πυθμένα. 

Από την παροχή θρεπτικών συστατικών σε υγρή μορφή σε μοναχούς που νηστεύουν

μέχρι την ικανοποίηση της δίψας των ανθρακωρύχων στην Καλιφόρνια, υπάρχουν διάφοροι τύποι μπύρας εδώ και πολλά χρόνια.

Μια τεράστια ποικιλία μπύρας είναι διαθέσιμη σήμερα στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στο Βέλγιο, την Ολλανδία και τη Γερμανία.

Στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν οι μονάδες παραγωγής μπύρας και παράγουν πολύ καλές ποικιλίες που ίσως είναι και ανώτερης ποιότητας από κάποιες του εξωτερικού…

Στην υγειά μας λοιπόν με …μια μπύρα!!

Μια επίσκεψη στην Τήνο στο εργοστάσιο παραγωγής μπύρας και μια επίσκεψη στου μουσείο μπύρας της Heineken είναι η αρχή για να μας έρθει η διάθεση να απολαύσουμε μια παγωμένη μπύρα..