Μίλα! Μίλα της τρυφερά.
Πιάσε την πένα και ξεκίνα,
αποτύπωσε στιγμές
ονειρικές.
Ο πόνος που σε έδειρε απαλύνεται,
μέσα από το άγγιγμα του μελανιού.
Σκαρώνεις στιχάκια θλιβερά,
σαν φτάσει η άγια Μούσα,
της έμπνευσης η γλυκιά Κυρά.
Μπλέκοντας τον νου και την καρδιά,
καίει μια φλόγα στο ποτήρι.
Σπάει ο βράχος της σιωπής,
κι η σκέψη σου μοιάζει αδρανής.
Την λύτρωση φέρνει η γραφή.
Τρέχει ο νους μέσα στο ποίημα,
σε μονοπάτια παγερά και σκοτεινά.
Ξάφνου, ξεπρόβαλε το φως του ποιητή,
καθώς άγγιξε και πάλι κάθε καρδιά
ανομοιογενή.
Ακολουθήστε μας:
Επιμέλεια Άρθρου: Τσιασιώτη Γεωργία
**Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση μέρους ή όλου του άρθρου σε οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναφορά στην πηγή.
*** Το συγκεκριμένο ποίημα αποτελεί εργασία για το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών Δημιουργικής Γραφής του ΕΑΠ .