Ελληνικοί θρύλοι και ιστορίες (α΄μέρος)

Αν σας έλεγα ότι η χώρα μας είναι γεμάτη με μαγικά μέρη, θα με πιστεύατε; Εξάλλου, τι είναι αυτά τα μαγικά μέρη; Πού βρίσκονται; Στην ύπαιθρο, στα βουνά, τα ποτάμια και τις λίμνες ή μήπως κρύβονται σε αστικούς ή ημιαστικούς τόπους .

Και πώς είναι αυτά τα μέρη; Έχουν άραγε μια ιδιαίτερη και υποβλητική ομορφιά; Ή μήπως συνδέονται στις συνειδήσεις μας αποκλειστικά με ιστορίες απ’ τη μυθολογία μας ή τους μεταγενέστερους θρύλους και τις παραδόσεις μας;

Όταν ξεκίνησα την έρευνά μου για να φτιάξω ένα άρθρο με αυτό το περιεχόμενο, πίστευα πως θα βρω θρύλους και ιστορίες για γνωστούς αρχαιολογικούς ναούς ή πόλεις.

Δεν είχα υπολογίσει όμως τον όγκο των πληροφοριών που βρήκα και έτσι από ένα άρθρο με σχετική αναφορά στους θρύλους της πατρίδας μας , έπρεπε να το χωρίσω ανά γεωγραφικό διαμέρισμα .

Βλέπετε, όλοι μας λίγο ή πολύ νομίζουμε πως οι δράκοι, τα φαντάσματα, οι νεράιδες και οι βρικόλακες είναι μύθοι

που αφορούν τη βόρεια Ευρώπη, την Αμερική ή ακόμα και όλο τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά σπανίως τον τόπο μας.

Κι ας γνωρίζουμε πως ο λαός μας δε στερήθηκε και δε στερείται τη φαντασία και την ικανότητα για μυθοπλασία. Ετοιμαστείτε λοιπόν να εκπλαγείτε!

Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με τα νησιά του Αιγαίου:

Άνδρος – η προδότρια γριά

Υπάρχει μια παραλία στο νησί της Άνδρου που ονομάζεται «Γριάς το πήδημα».

Σύμφωνα με τον μύθο, κάποτε, στο Άνω κάστρο ζούσε μια γριά που πρόδωσε τους συγχωριανούς της στους Τούρκους που τους έσφαξαν.

Εκείνη τότε, παρασυρμένη απ’ τις τύψεις της αυτοκτόνησε πηδώντας από έναν βράχο και από τότε στοιχειώνει τον τόπο.

Πάτμος – το νησί της Αποκάλυψης

Ένας μύθος που αφορά την Πάτμο, μιλάει για ένα κορίτσι που παράκουσε τη μητέρα του.

Στο νοτιοανατολικό τμήμα της Πάτμου, στον κόλπο του Γροικού, υπάρχει ένας βράχος που ονομάζεται πέτρα της Καλικατσούς.

Σύμφωνα με την παράδοση, μια κοπέλα που είχε μόλις λάβει τη θεία κοινωνία, παραβλέποντας τις οδηγίες της μητέρας της έβγαλε τα ρούχα της και κολύμπησε γυμνή στη θάλασσα.

Η μητέρα της θύμωσε και την καταράστηκε να πετρώσει κι εκείνη έγινε βράχος.

Αλλά πέρα απ’ τους αρχαίους και σύγχρονους μύθους, η Πάτμος είναι διεθνώς γνωστή ως χριστιανικός χώρος θρησκευτικής κατάνυξης, διότι το 95 μ.Χ. ο Ιωάννης συνέγραψε εκεί την Αποκάλυψή του.

Δήλος – ο περιπλανώμενος βράχος και οι διαμαντένιες αλυσίδες

Ο μύθος λέει, πως κάποτε υπήρχε μια όμορφη τιτανίδα, η Αστερία, που στην προσπάθειά της να αποφύγει ερωτικά τον Δία μεταμορφώθηκε σε πλωτό βράχο.

Αυτός ο κινούμενος βράχος ονομάστηκε Ορτυγία ή Άδηλος (αόρατη) και έπλεε άσκοπα στη θάλασσα. Μέχρι που ο Δίας συνευρέθηκε ερωτικά με την αδερφή της Αστερίας, την τιτανίδα Λητώ, και την άφησε έγκυο.

Τότε, θέλοντας να την κρύψει από την οργισμένη Ήρα, ζήτησε τη βοήθεια του Ποσειδώνα. Ο Ποσειδώνας έδεσε την Άδηλο με διαμαντένιες αλυσίδες και τη σταθεροποίησε στη θέση που βρίσκεται σήμερα η Δήλος.

Έτσι η Λητώ κατάφερε να γεννήσει τα δίδυμα παιδιά της, την Άρτεμη και τον Απόλλωνα και η Δήλος έγινε τόπος ιερός

και προστατευμένος από τον Απόλλωνα -λουσμένος στο απολλώνιο φως του.

Εξάλλου, η παράδοση αναφέρει πως ήταν τόσοι πολλοί εκείνοι που πίστευαν στην ύπαρξη των διαμαντένιων αλυσίδων

που συγκρατούσαν στη θέση της τη Δήλο, που βουτούσαν για να τις βρουν και πνίγονταν αναζητώντας τον κρυμμένο θησαυρό.

Σαντορίνη

Ο Γάλλος ιερωμένος Francois Richard στα χρονικά του «Relation de ce qui s’est passé a Sant-Erini Isle de l’Archipel» που συνέγραψε το 1657, αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο στους νεκραναστημένους της Σαντορίνης.

Τους βορδόλακες, ή βουλκόλακες. Αυτό το κεφάλαιο αναφέρεται σε ομαδικές παρακρούσεις που συνδέονταν με την εμφάνιση νεκρών που προσπαθούσαν να βλάψουν ή έβλαπταν τους ζωντανούς κατοίκους του νησιού,

φρικαλέες σκηνές εκταφής, ανασκολοπισμού των άλιωτων πτωμάτων και εξορκισμού τους.

Παρόμοια περιστατικά αναφέρει για τη Σίφνο, την Αστυπάλαια και αρκετά ακόμα νησιά.

Μεταξύ άλλων, ο Richard, που στο βιβλίο του δεν αμφισβητεί καθόλου την ύπαρξη των βρικολάκων, γράφει για ένα περιστατικό βρικολακιασμένου νεαρού κοριτσιού, της Καλλίστης, που μετά τον εξορκισμό της δεν ξαναενόχλησε τους ζωντανούς.

Ο Richard αναφέρεται σε ένα ακόμη αξιοσημείωτο περιστατικό βρικολακιάσματος, ενός άντρα που ήταν παπουτσής και λεγόταν Αλέξανδρος.

Αυτός ο άντρας αγαπούσε τόσο πολύ τη γυναίκα του, που όταν πέθανε, βρικολάκιασε λόγω της μεγάλης αφοσίωσής του σε εκείνη και παρέμεινε προσηλωμένος στη φροντίδα της.

Έτσι, κάθε βράδυ σηκωνόταν απ’ τον τάφο του και έβγαζε νερό απ’ τη στέρνα, έκοβε ξύλα και διόρθωνε τα παπούτσια των παιδιών τους. Η χήρα του όμως φοβόταν και έκαψε το πτώμα του.

Ο Τάλως, το αρχαίο χάλκινο ρομπότ της Κρήτης

Στη βιβλιοθήκη του Απολλόδωρου (αρχαίο λογοτεχνικό έργο ) ο Τάλως αναφέρεται ως κατασκεύασμα του Ήφαιστου που τον χάρισε στον βασιλιά Μίνωα για να φυλάει την Κρήτη.

Ένας μυθικός, δηλαδή, γίγαντας με σώμα από χαλκό, επιφορτισμένος με το καθήκον της φύλαξης του νησιού.

Ο Πλάτωνας τον θεωρούσε υπαρκτό πρόσωπο που είχε ως καθήκον του την εφαρμογή των νόμων που ήταν γραμμένοι πάνω σε χάλκινες πλάκες.

Ενώ ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, όπως εξάλλου και η βιβλιοθήκη του Απολλόδωρου περιγράφουν τον Τάλω ως άγρυπνο και αεικίνητο φύλακα που περιδιάβαινε τις ακτές του νησιού πετώντας πέτρες στα πλοία που πλησίαζαν.

Κατ’ άλλους ήταν φτερωτός και πετούσε, ενώ υπάρχουν ιστορίες που τον περιγράφουν να καίει με την πυρωμένη του ανάσα τους εισβολείς ή να τους καίει σε έναν σφικτό εναγκαλισμό.

Ο Τάλως πέθανε όταν οι αργοναύτες προσέγγισαν τις ακτές της Κρήτης, η Μήδεια τον μάγεψε

και ο Ιάσονας του έβγαλε από τη φτέρνα του το καρφί που έκλεινε τη μοναδική του φλέβα που περιείχε ιχώρ.

Μια άλλη εκδοχή του μύθου, θέλει τον Τάλω να πεθαίνει από το βέλος του Ποία, πατέρα του Φιλοκτήτη.

Φραγκοκάστελλο, νομός Χανιών – Οι φοβεροί Δροσουλίτες

Το Φραγκοκάστελλο βρίσκεται στη νότια Κρήτη, 12 περίπου χιλιόμετρα από τα Σφακιά.

Πρόκειται για ένα μεσαιωνικό κάστρο που χτίστηκε στα τέλη του 14ου αιώνα από τους Βενετούς, ώστε να προστατεύει την περιοχή από τους πειρατές, αλλά και τους Βενετούς από τους Σφακιανούς που εξεγείρονταν συχνά.

Οι Βενετοί έχτιζαν το κάστρο τη μέρα, αλλά τη νύχτα οι Σφακιανοί, με αρχηγούς τους αδερφούς Πάτσου, γκρέμιζαν ό,τι είχε χτιστεί.

Στο τέλος, οι Βενετοί συνέλαβαν και εκτέλεσαν τα αδέρφια και ολοκλήρωσαν την ανέγερση του κάστρου που αργότερα, περιήλθε στα χέρια των Οθωμανών.

Στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης οι Κρητικοί κάλεσαν τον Ηπειρώτη οπλαρχηγό και μέλος της Φιλικής Εταιρείας

Χατζημιχάλη Νταλιάνη να αναλάβει την ηγεσία τους και να τους βοηθήσει να πολεμήσουν τον Μουσταφά Ναϊλή Πασά.

 Η αιματηρή αυτή μάχη κράτησε από τον Ιανουάριο έως τον Μάρτιο του 1828 και οι Έλληνες ηττήθηκαν.

Ωστόσο, η μάχη συνδέθηκε στις συνειδήσεις των Κρητικών με το σπάνιο φαινόμενο που παρατηρείται στην περιοχή και είναι γνωστό με το όνομα Δροσουλίτες.

Ανάμεσα στους μήνες Μάιο και Ιούνιο, κατά το ξημέρωμα, μπορούμε να δούμε γύρω απ’ το κάστρο περίεργες κινούμενες σκιές που μοιάζουν με φιγούρες πολεμιστών.

Η τοπική παράδοση ερμηνεύει αυτό το φαινόμενο θεωρώντας πως πρόκειται για τα πνεύματα των πολεμιστών που συνεχίζουν να δίνουν μια αέναη μάχη.

Είναι όλοι τους μαυροφορεμένοι. Οι περισσότεροι μάχονται πεζοί, αλλά ανάμεσά τους υπάρχουν και καβαλάρηδες που καλπάζουν.

Εξάλλου, σύμφωνα με μαρτυρίες ντόπιων κατοίκων, η εμφάνιση των Δροσουλιτών, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τρόμαξε τους Γερμανούς

και τους εξώθησε να ανοίξουν πυρ εναντίον των φαντασμάτων.

Υπάρχει βέβαια, επιστημονική εξήγηση για το φαινόμενο, που αποδίδει την εμφάνισή του στην εξάτμιση της πρωινής δροσιάς και στην αραιή ομίχλη που δημιουργείται εξαιτίας της.

Μείνετε κοντά μας συνεχίζουμε με Μακεδονία και Θράκη!!

πηγή: https://ontimenews.gr, Πράσσος, Δημήτρης, 2013, Σαντορίνη όνομα και βουρκόλακες, Santonewsδιαθέσιμο στο http://santonews.com, https://www.willowisps.gr/

Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook