Άγιος Ελευθέριος: Ο βίος του και τα βασανιστήρια…

O Άγιος Ελευθέριος έζησε κατά το δεύτερο μισό του δευτέρου  αιώνα μ.Χ. από πλούσιους γονείς .

 Στη Ρώμη, την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, το κήρυγμα του Χριστιανισμού εξαπλώνεται ραγδαία.

Μπαίνει σ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα και γίνεται δεκτό με ενθουσιασμό από τα πιο χαμηλά και φτωχά μέχρι τα πιο μεγάλα και τα πιο πλούσια, από τις φτωχογειτονιές της Ρώμης μέχρι και αυτό ακόμα το Παλάτι των αυτοκρατόρων.

Το Ευαγγελικό μήνυμα του Χριστιανισμού συγκινεί τα πλήθη, γιατί προτείνει μια νέα ηθική τάξη.

Παντού, σ’ ολόκληρη τη Ρώμη γίνονται συνάξεις, στις οποίες οι χριστιανοί μαζεύονται κρυφά, με κίνδυνο της ζωής τους, για να ακούσουν από τους μαθητές των αγίων αποστόλων ό,τι αφορά τη νέα τους πίστη.

Οι συνάξεις αυτές γίνονται πότε σε διάφορα σπίτια, όπου δεν μπορούν να υποψιαστούν οι ειδωλολάτρες και πότε κάτω από τη γη, στις περίφημες κατακόμβες.

Η μητέρα του Αγίου

Σε μια τέτοια κατακόμβη ακούει για πρώτη φορά το ευαγγελικό μήνυμα, από τους μαθητές του μεγάλου αποστόλου των εθνών Παύλου, μια νεαρή Ρωμαία αρχόντισσα, από τις πιο πλούσιες και επιφανείς της Ρώμης. Το όνομά της είναι Ανθία. 

Σεμνή στην εμφάνιση, γλυκιά στους τρόπους, ευσπλαχνική στην καρδιά, αγία στην ψυχή, σκορπά στο πέρασμά της την ευωδία της αγάπης, της καλοσύνης και της αγιότητας.

Πολύτιμο σύντροφο και βοηθό στο Χριστιανικό έργο της είχε η αγία Ανθία τον ευσεβή σύζυγό της.

Καταγόταν και αυτός από μια πολύ πλούσια και αρχοντική οικογένεια και στη Ρωμαϊκή κοινωνία κατείχε μια από τις πιο μεγάλες κοινωνικές θέσεις.

Ήταν “ύπατος”, είχε δηλαδή αξίωμα πολύ μεγάλο και ξακουστό για την εποχή εκείνη.

Ο σύζυγος όμως της Ανθίας δεν έζησε πολλά χρόνια μετά το γάμο του. Μόλις που πρόφθασε να δει και να χαρεί για λίγο το μικρό του αγοράκι, τον Ελευθέριο.

Είναι πολύ έξυπνο και συνετό παιδί. Ο μικρός Ελευθέριος βαδίζει πάνω στα χνάρια της μητέρας του

και σύντομα γίνεται ο παρήγορος άγγελος των δυστυχισμένων και φτωχών, που ήταν πολυάριθμοι τότε στη Ρωμαϊκή κοινωνία.

Το μόνο που πλήγωνε την ψυχή του ευλογημένου αυτού παιδιού ήταν ο ανελέητος και απάνθρωπος διωγμός που έκαναν οι ειδωλολάτρες εις βάρος των Χριστιανών.

Η πορεία του

Μέσα στις κατακόμβες, θα συναντήσει για πρώτη φορά και τον άγιο Ανίκητο, τον επίσκοπο της αιματοβαμμένης Ρωμαϊκής Εκκλησίας (155 – 166 μ.Χ.).

Ο Ανίκητος ήταν μια σπουδαία φυσιογνωμία της Εκκλησίας με πλούσια ιεραποστολική δράση.

Ο Ανίκητος αντιλαμβάνεται από νωρίς την πνευματική υπεροχή του μικρού Ελευθερίου και με τη σύμφωνη γνώμη της μητέρας του τον αναλαμβάνει υπό την Αρχιερατική του προστασία και φροντίδα.

Σύντομα ο μικρός Ελευθέριος γίνεται πολύτιμος βοηθός του αρχηγού της τοπικής Εκκλησίας και λίγο μετά την γνωριμία τους τον τοποθετεί ως αναγνώστη.

Με την βαθιά πίστη και την εμφανή ευλάβεια, με την οποία διαβάζει και ερμηνεύει τα αναγνώσματα της Εκκλησίας, ο μικρός Ελευθέριος καταπλήσσει τους πάντες!

Σε σύντομο διάστημα ο Επίσκοπος Ρώμης Ανίκητος τον χειροτονεί διάκονο, σε ηλικία μόλις δεκαεπτά ετών, και μετά από ένα χρόνο, ιερέα και λειτουργό των Μυστηρίων του Θεού!

Ως ιερέας, ο μικρός Ελευθέριος, γίνεται υπόδειγμα γνήσιου κληρικού και σκεύος εκλεκτό της χάριτος του Θεού. Ασταμάτητα κήρυττε με λόγια και έργα τη Χριστιανική πίστη σ’ όλους.

Οι Χριστιανοί πήραν θάρρος και κουράγιο. Οι ειδωλολάτρες, εντυπωσιασμένοι από το μεγαλείο των πολλών αρετών αλλά και το πλήθος των θαυμάτων που επιτελούσε ο άγιός μας,

ερχόντουσαν πλήθος για να γνωρίσουν από τα μελιστάλαχτα λόγια του τις υπέροχες ευαγγελικές αλήθειες και να ασπαστούν το Χριστιανισμό.

Η μεγάλη χριστιανική δράση του αγίου μας γίνεται παντού γνωστή. Όλοι θέλουν να γνωρίσουν αυτό το νεαρό παλικάρι, το οποίο ο Θεός γέμισε με τα πλούσια δώρα της θείας χάρης Του,

ώστε να επιτελεί ακόμα και θαύματα. H φήμη του δεν αργεί να φτάσει μέχρι και τον αυτοκράτορα της Ρώμης.

Η σύλληψη

Στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία βασιλιάς ήταν τότε ο Αντωνίνος Πίος (138-161 μ.Χ.). Ήταν θετός γιος και διάδοχος του αυτοκράτορα Αδριανού (117-138 μ.Χ.), γι’ αυτό έφερε και αυτός το όνομα Αδριανός.

Ο Βασιλιάς, ο οποίος εντωμεταξύ έχει διατάξει νέο μεγάλο διωγμό κατά των Χριστιανών

στρέφεται και κατά του νέου Επισκόπου του Ιλλυρικού, του νεαρού θαυματουργού Ιεράρχη των Χριστιανών, αγίου Ελευθερίου.

Οι πληροφορίες που του έδωσαν όλοι για τον Ελευθέριο, ότι δηλαδή με τη ρητορική δεινότητα του και με τον ενάρετο τρόπο της ζωής του, μετέστρεψε στον Χριστιανισμό πλήθος ειδωλολατρών, τον εξόργισε πολύ.

Γι’ αυτό διατάζει έναν από τους πιο σπουδαίους και ένδοξους στρατηλάτες του, τον Φήλικα, να συλλάβει και να φέρει σιδηροδέσμιο μπροστά του τον νεαρό Επίσκοπο.

Ο Φήλικας με μεγάλη δύναμη στρατιωτών έρχεται στην Αυλώνα, η οποία ήταν πρωτεύουσα της Αρχιεπισκοπής του Ιλλυρικού και αναζητά τον άγιό μας.

Όταν πληροφορήθηκε ότι βρισκόταν σε μια εκκλησία και κήρυττε το άγιο Ευαγγέλιο, περικύκλωσε με τους στρατιώτες του το ναό και ο ίδιος μπήκε μέσα σ’ αυτόν.

Ήθελε να βεβαιωθεί μόνος του για όλα εκείνα τα σπουδαία που άκουγε κατά καιρούς για τον νεαρό θαυματουργό Επίσκοπο των Χριστιανών, τον περίφημο Ελευθέριο.

Στην αρχή οι διαθέσεις του ήταν άσχημες και άγριες. Κάθισε σε μια άκρη του ναού και παρακολουθούσε τον άγιο μας, ο οποίος εκείνη τη στιγμή κήρυττε και ερμήνευε στους παρευρισκομένους τη μεγάλη αγάπη που έχει ο Θεός στον άνθρωπο.

Ο Φήλικας καθόταν εκεί στην άκρη του ναού για πολύ ώρα και δεν ήθελε να φύγει.

Ήταν τόσο γοητευμένος από την γαλήνη και τη χάρη που έφερναν μέσα στην καρδιά του τα θεϊκά λόγια του νεαρού Ελευθερίου, που δεν ήθελε να σταματήσει να μιλά το θεοφόρο αυτό παλικάρι.

Οι διαθέσεις του άλλαξαν. Το σκοτάδι της ψυχής του φυγαδεύτηκε από το φως του Χριστού. Ποτέ στη ζωή του δεν είχε νιώσει μέχρι τότε τέτοια χαρά και ευτυχία μέσα στην καρδιά του.

Μέσα σε λίγα λεπτά όλη του η ζωή άλλαξε.

Καταφρονεί αξιώματα, πλούτη, τιμές, βασιλική εύνοια, την καριέρα του, και έρχεται μπροστά, εκεί που μιλούσε ο άγιος μας. Πέφτει στα πόδια του και τον παρακαλεί επίμονα να τον κάνει Χριστιανό.

Ο άγιός μας δοξάζει το Θεό που άλλη μια ψυχή ξέφυγε από τα δίχτυα του σατανά και, με πολλή θεϊκή σοφία, κατηχεί στην αληθινή πίστη του Χριστού τον πρώην διώκτη του.

Επειδή, όμως, δεν θέλει να χάσει το στεφάνι του μαρτυρίου, παρακάλεσε τον Φήλικα να πάνε μαζί στο βασιλιά. Στο δρόμο δεν έπαυσε να του μιλά και να του ερμηνεύει το μεγαλείο της Χριστιανικής πίστης.

Είναι τόσο μεγάλος ο πόθος του Φήλικα να αγαπήσει το Χριστό και να γίνει ένας θερμός και πιστός εργάτης του Ευαγγελίου, που ο άγιός μας αποφάσισε να ικανοποιήσει την παράκληση του στρατηλάτη και να τον βαπτίσει.

Στο δρόμο, καθώς πήγαιναν μαζί προς την Ρώμη, βρήκανε μια πηγή με πλούσιο γάργαρο νερό. Εκεί, βάπτισε ο άγιος μας τον Φήλικα και τον έκανε Χριστιανό.

Έτσι, χαρούμενοι και οι δυο, ο Φήλικας γιατί αξιώθηκε να αναγεννηθεί και ο Ελευθέριος γιατί πήγαινε να πάρει το ένδοξο στεφάνι του Μαρτυρίου, συνέχισαν το ταξίδι τους για την Ρώμη.

Σε λίγες μέρες έφθασαν στη Ρώμη.

Εκεί, ο Ελευθέριος κατευθύνθηκε στις γνώριμες γι’ αυτόν κατακόμβες. Ξενάγησε μέσα σ’ αυτές τον Φήλικα και πήραν την ευλογία από τους εκατοντάδες αγίους Μάρτυρες, οι οποίοι είχαν ενταφιαστεί εκεί.

Ο Ελευθέριος, αφού άφησε τον Φήλικα μαζί με τους άλλους Χριστιανούς, κατευθύνθηκε μόνος του στο παλάτι του αυτοκράτορα.

Τα βασανιστήρια

Ο βασιλιάς, ο οποίος για πρώτη φορά έβλεπε τον φημισμένο Ιεράρχη του Ιλλυρικού, εντυπωσιάστηκε από την σεμνή, φωτεινή και γαλήνια μορφή του.

Ο ευγενικός και αρχοντικός τρόπος της συμπεριφοράς του αγίου μας δημιούργησε σε όλους τους αυλικούς του βασιλιά μια ατμόσφαιρα συμπάθειας και εκτίμησης.

Ο αυτοκράτορας αντιλήφθηκε γρήγορα πόσο μεγάλη θα ήταν η επιτυχία του, αν κατόρθωνε να κερδίσει με το μέρος του τον νεαρό τούτο Χριστιανό.

Γι’ αυτό προσπάθησε με διπλωματικό τρόπο αλλά και με πολλά κολακευτικά λόγια και υποσχέσεις να πετύχει τον σκοπό του. Με δήθεν φιλική διάθεση του λέει:

– Γιατί, Ελευθέριε, άφησες την όμορφη θρησκεία των μεγάλων θεών μας και ακολουθείς έναν κακοθάνατο, τον οποίον σκότωσε ο Πόντιος Πιλάτος;

Ο Άγιος, όταν άκουσε αυτές τις ανοησίες, προτίμησε να σιωπήσει και δεν έδωσε καμιά απάντηση.

Ο βασιλιάς συνέχισε να τον παροτρύνει να εγκαταλείψει τη Χριστιανική πίστη του και να του υπόσχεται πλούσια δώρα και πολλά αξιώματα.

– Ελευθέριε, εάν εγκαταλείψεις την ανόητη πίστη των Χριστιανών και θυσιάσεις στα είδωλα, θα σου δώσω μεγάλες θέσεις μέσα στην αυτοκρατορία και θα σε κάνω μεγάλο και σπουδαίο, ώστε να ζηλεύουν όλοι την ευτυχία σου!

Τότε ο Ελευθέριος, φωτισμένος από το άγιο Πνεύμα, του λέει:

– Βασιλιά μου, τα πλούτη και τα αξιώματα δεν φέρνουν πραγματική χαρά και ευτυχία στην ψυχή, γιατί δεν είναι μόνιμα αλλά έρχονται και παρέρχονται. Η πραγματική ευτυχία είναι δώρο του Θεού και χαρίζεται στον άνθρωπο εκείνο ο οποίος ζει σ’ αυτή τη ζωή σύμφωνα με τις εντολές του Θεού.

– Και ποιες είναι αυτές οι εντολές του Θεού, Ελευθέριε, που χαρίζουν αυτή την ευτυχία; ρώτησε ο βασιλιάς.

– Είναι οι υπέροχες αρετές της ειλικρινούς αγάπης, καλοσύνης και σεβασμού, που οφείλουμε να έχουμε ο ένας στον άλλο, εφόσον είμαστε όλοι παιδιά του Θεού και αδέλφια μεταξύ μας. Μέσα σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής δεν υπάρχει ψευτιά, μίσος ή βία, φθόνος ή συκοφαντία, φόνος ή απάτη, ούτε και ανήθικη ζωή.

Ο αυτοκράτορας τον διέταξε να υπακούσει τις διαταγές του και να απαρνηθεί τον Χριστιανισμό.

Ο Ελευθέριος αρνήθηκε και ο βασιλιάς, ο οποίος δεν ήταν ποτέ συνηθισμένος να ακούει ανθρώπους να του λένε με θάρρος ότι δεν πρόκειται να υπακούσουν στις εντολές του, θύμωσε πολύ.

Γεμάτος οργή διέταξε τους στρατιώτες του να ανάψουν πολλά κάρβουνα και να βάλουν πάνω τους ένα χάλκινο κρεβάτι.

Όταν εκείνο κάψει καλά, ώστε να κοκκινίσει, να ξαπλώσουν τότε πάνω του τον νεαρό Επίσκοπο των Χριστιανών. Ήθελε να τον δει να καίγεται σιγά – σιγά σαν το ψάρι πάνω στη σχάρα και να ουρλιάζει από τους πόνους.

Το μαρτύριο ήταν φριχτό και απάνθρωπο σε τέτοιο σημείο, που και αυτός ο λαός που παρακολουθούσε τα βασανιστήρια του αγίου, αντέδρασε έντονα και διαμαρτυρήθηκε στο βασιλιά.

Και ενώ πλήθαιναν οι φωνές των ανθρώπων εκείνων, οι οποίοι αγαπούσαν και σεβόντουσαν τον άγιο μας, ο Θεός επεμβαίνει και με θαυματουργικό τρόπο ντροπιάζει το βασιλιά.

Η χάρις του Θεού σκεπάζει το μαρτυρικό σώμα και η φωτιά δεν μπορεί να το βλάψει.

Όταν οι στρατιώτες θα σηκώσουν από το πυρακτωμένο χάλκινο κρεβάτι τον Άγιο, αυτός στέκεται όρθιος, χωρίς να έχει καμιά πληγή ή έγκαυμα από τη φωτιά.

Ο βασιλιάς διέταξε τους στρατιώτες του να ανάψουν τώρα μια δυνατή φωτιά και να του φέρουν μια πολύ μεγάλη σιδερένια σχάρα. Αφού τοποθέτησαν τον Άγιο πάνω στη σχάρα, τον έβαλαν στη συνέχεια πάνω στη φωτιά για να τον ψήσουν.

Ο Ελευθέριος έκανε το σταυρό του και έψαλλε ύμνους και προσευχές.

Η φωτιά, αν και φούντωνε όλο και πιο πολύ από το λάδι που έριχναν πάνω της οι στρατιώτες, έδειχνε να σέβεται τον Άγιο.

Δεν του προξενούσε καμιά πληγή ή κάψιμο. Απεναντίας, παρά την προσπάθεια των στρατιωτών να την φουντώσουν πιο πολύ, αυτή άρχισε να υποχωρεί μέχρι που έσβησε τελείως.

Βλέποντας το καινούριο αυτό θαύμα ο βασιλιάς, αντί να μετανοήσει, εξοργίστηκε ακόμα πιο πολύ.

Διατάζει να φέρουν ένα μεγάλο καζάνι και να το γεμίσουν με πίσσα, λίπος και κερί. Αφού το βράσουν καλά πάνω σε δυνατή φωτιά, να ρίξουν μέσα τον Ελευθέριο.

Ο Άγιος μπαίνει μέσα στο καζάνι, που έβραζε η πίσσα μαζί με το κερί και το λίπος, σαν να έμπαινε σε δροσερό νερό.

Στη μέση του καζανιού ψάλλει ύμνους αγάπης και δοξολογίας στο Χριστό. Μετά από λίγη ώρα βγαίνει απ’ αυτό χωρίς να έχει πάθει το παραμικρό!

Όλος ο κόσμος που βλέπει το θαύμα ενθουσιάζεται. Ξεσπά σε αλαλαγμούς και σε χειροκροτήματα. Πολλοί πιστεύουν στο Χριστό και διακηρύττουν με θάρρος την νέα τους πίστη:

– Είμαστε και εμείς Χριστιανοί. Πιστεύουμε στο Χριστό, στο Θεό του Ελευθερίου!

Ο βασιλιάς, βλέποντας τον ενθουσιασμό του πλήθους που ζητωκραυγάζει τον παντοδύναμο Θεό του Ελευθερίου, εξοργίζεται.

Δεν περίμενε να έχει η υπόθεση αυτή, του βασανισμού δηλαδή του Ελευθερίου, τέτοια άσχημη εξέλιξη. Αντί με τα βασανιστήρια του νεαρού Χριστιανού να υποτάξει και να εξευτελίσει τον Χριστιανισμό, πέτυχε ακριβώς το αντίθετο.

Και τον Ελευθέριο δόξασε αλλά και την μεγάλη δύναμη του Χριστιανισμού διαφήμισε, αφού τόσο μεγάλο πλήθος ανθρώπων βλέποντας τα θαύματα ασπάστηκαν το Χριστιανισμό.

Ο βασιλιάς ήταν πολύ εξοργισμένος με τον Ελευθέριο. Πίστευε ότι ο Ελευθέριος έκανε μάγια.

Γι’ αυτό διέταξε τους στρατιώτες του να ρίξουν  τον Ελευθέριο σε πυρακτωμένο κλίβανο Μόλις όμως οι στρατιώτες έριξαν μέσα στον κλίβανο τον Άγιο, άλλο καινούριο θαύμα έγινε.

Η μεν φωτιά αμέσως έσβησε, λες και της έριξαν ποτάμι νερό πάνω της, τα δε μυτερά σίδερα που ήταν γεμάτο το χάλκινο καζάνι, λύγισαν και γύρισαν σαν το κερί προς τα πίσω, για να μην πληγώσουν τον άγιό μας.

Αυτό ήταν το αποκορύφωμα του ενθουσιασμού του πλήθους που παρακολουθούσε τα μαρτύρια του Αγίου. 

Τον έριξε στα Λιοντάρια

Εκείνες τις ημέρες γινόντουσαν στη Ρώμη μεγάλες γιορτές προς τιμήν των ψεύτικων θεών και ο βασιλιάς

βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία για να δείξει στο πλήθος του κόσμου που θα μαζευόταν μέσα στο φημισμένο αμφιθέατρο της Ρώμης, πως τα άγρια θηρία θα κατασπάραζαν τον Ελευθέριο.

Όλο το στάδιο ήταν γεμάτο από χιλιάδες κόσμο. Όταν έφεραν στη μέση του σταδίου τον άγιο, όλος ο κόσμος έμεινε με κομμένη την ανάσα, περιμένοντας να δει τι θα έκαναν τα λιοντάρια στο θαυματουργό Χριστιανό.

Πρώτα μια λέαινα βγήκε από το κλουβί της και όρμησε κατά του αγίου.

Όταν όμως έφθασε κοντά του, αντί να τον κατασπαράξει, άρχισε να κυλιέται μπροστά του σαν άκακο αρνάκι και να του γλύφει τα πόδια του.

Ένας θαυμασμός ξέφυγε από χιλιάδες στόματα και σκέπασε όλο το στάδιο.

Ο αυτοκράτορας απέδωσε το θαύμα αυτό στο ότι το λιοντάρι δεν ήταν άγριο αρσενικό αλλά ήμερο θηλυκό. Γι’ αυτό, διέταξε να αφήσουν ελεύθερο μέσα στο στάδιο ένα άγριο και πεινασμένο αρσενικό λιοντάρι.

Και εκείνο όμως, ενώ στην αρχή όρμησε με δύναμη και μανία εναντίον του αγίου μας, όταν έφθασε κοντά του,

αμέσως ημέρεψε και έγινε ακόμα πιο ήρεμο και πιο ήσυχο από τη λέαινα.

Κάθισε στα πόδια του αγίου μας με τέτοιο σεβασμό, λες και αναγνώριζε τον παντοδύναμο Θεό, που κατοικούσε μέσα στην καρδιά του αγίου αυτού νεαρού παλικαριού!

Ο άγιος ευλόγησε το άκακο λιοντάρι και του χαμογέλασε.

Πολλοί μέσα από το πλήθος εγκαταλείπουν την ειδωλολατρική θρησκεία και ασπάζονται τον Χριστιανισμό.

Ο αυτοκράτορας τα έχει χαμένα. Κατηγορεί τον Ελευθέριο ότι είναι μάγος και ότι με τις μαγείες του κάνει όλα αυτά τα θαυμάσια.

Ο Ελευθέριος με δυνατή φωνή, ώστε να ακούγεται καλά απ’ όλους, προσκαλεί όλο τον κόσμο να γνωρίσει και να αγαπήσει τον ένα αληθινό Θεό, αν θέλουν να είναι πάντοτε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.

Απελπισμένος και καταντροπιασμένος είναι τώρα ο αυτοκράτορας απ’ όλες τις άκαρπες προσπάθειές του να τον βασανίσει.

Το μόνο που κατάφερε ήταν να κάνει περισσότερο κόσμο να γνωρίσει τη δύναμη του Χριστού και χιλιάδες άνθρωποι να πιστέψουν σ’ Αυτόν που ο ίδιος πολεμούσε.

Το γόητρο του σαν αυτοκράτορας είχε καταρρακωθεί και η Ρωμαϊκή εξουσία του είχε προσβληθεί. Δεν άντεχε πλέον άλλο την παρουσία του αγίου.

Διέταξε λοιπόν το δήμιο να κόψει το κεφάλι του αγίου Ελευθερίου, για να τελειώνει μια και έξω μ’ αυτόν τον Χριστιανό.

Η χαρά του αγίου μας ήταν απερίγραπτη. Είχε έρθει η ώρα να πάει στην αγκαλιά Εκείνου που λάτρεψε και αγάπησε με όλη την δύναμη της καρδιάς του.

Ο δήμιος οδήγησε τον θαυματουργό Χριστιανό στον τόπο της εκτέλεσης. Από κοντά τον ακολουθούσε και η αγία μητέρα του Ανθία, που παρακολουθούσε όλο αυτό το διάστημα τα διάφορα μαρτύρια του αγαπημένου της παιδιού

και προσευχόταν θερμά στο Χριστό να ενισχύει το σπλάχνο της.

Ο άγιος κάνει την τελευταία του προσευχή σ’ αυτή τη γη. Τα χείλη του ψελλίζουν για τελευταία φορά το πολυαγαπημένο όνομα του Κυρίου του Ιησού Χριστού, όταν το ξίφος του δήμιου πέφτει δυνατά πάνω στο αγιασμένο του κεφάλι.

Μόλις ο δήμιος σκότωσε με το ξίφος τον άγιο Ελευθέριο, έτρεξε αμέσως η μητέρα του πάνω από το άψυχο πλέον κορμί του για να το κλάψει και να το γεμίσει με τα μητρικά φιλιά της.

Την συγκινητική αυτή σκηνή, επρόκειτο να διακόψει με βίαιο τρόπο ο ίδιος ο δήμιος.

Με το ίδιο σπαθί που σκότωσε τον άγιο Ιεράρχη σκοτώνει τώρα και την αγία του μητέρα. Έτσι αξιώνεται η αγία αυτή μάνα να πάρει μαζί με το γιο της το ολόλαμπρο ένδοξο στεφάνι του μαρτυρίου.

Τα άγια Λείψανα του αγίου Ελευθερίου και της αγίας μητέρας του Ανθίας τα πήραν με ευλάβεια ευσεβείς Χριστιανοί που είχαν έρθει από την Αυλώνα,

την έδρα της αγίας Επισκοπής του αγίου Αρχιερέα Ελευθερίου για να τα ενταφιάσουν με τιμές και δόξες.

Η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη του αγίου Ελευθερίου στις 15 Δεκεμβρίου μαζί με τη μνήμη της αγίας μητέρας του Ανθίας!

πηγή πληροφοριών: http://orthmad.gr/

Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook