Η Χορευτική επιδημία του 1518!!

Συχνά ακούμε τη φράση «χόρεψε μέχρι τελικής πτώσεως» . Αυτό ακριβώς έγινε στο Στρασβούργο .

Μια «επιδημία» χορού που για μερικούς ήταν μοιραία.

Όλα άρχισαν όταν ένα πρωινό του Ιουλίου του 1518, στην πόλη του Στρασβούργου

της σημερινής Γαλλίας, μία γυναίκα ονόματι Frau Troffea άρχισε να χορεύει ασταμάτητα και σε κάθε πιθανό συνδυασμό, σε ένα δρομάκι της πόλης.

Ο εκστατικός χορός της κράτησε πάνω από 6 μέρες.

Πολλοί άρχισαν τότε να την ακολουθούν, ώσπου ο αριθμός των ακατάπαυστων ξεπέρασε σε μια βδομάδα τους 30 ανθρώπους.

Μέσα σε ένα μήνα οι χορευτές είχαν γίνει 400.

Δεν αφορμόνταν από κάποια μουσική, δεν τους έδινε κάτι το ρυθμό, δεν τραγουδούσαν όλοι μαζί, δεν είχαν σπασμούς ή κάποια κρίση, απλώς χόρευαν .

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς άφησαν και την τελευταία τους πνοή χορεύοντας,

αφού αργά ή γρήγορα οδηγήθηκαν σε καρδιακές προσβολές, εγκεφαλικά επεισόδια, αφυδάτωση, και εξάντληση .

Όταν λοιπόν η κατάσταση άρχισε να παίρνει την μορφή επιδημίας οι αρχές μπερδεμένες από το χάος στους δρόμους, συμβουλεύτηκαν τοπικούς γιατρούς

οι οποίοι, σύμφωνα με την τότε ιατρική σοφία, απεφάνθησαν ότι ο χορός είναι το αποτέλεσμα του «πολύ θερμού αίματος» του εγκεφάλου.

Οι σύμβουλοι διέταξαν αυτό που θεώρησαν ως κατάλληλη θεραπεία: περισσότερο χορό!

Διέταξαν την εκκαθάριση μιας υπαίθριας αγοράς σιτηρών, επιτάξαν τις αίθουσες των συντεχνιών και έστησαν μια μεγάλη σκηνή δίπλα σε μια έκθεση αλόγων.

Εκεί συνόδευσαν τους μανιακούς χορευτές με την πεποίθηση ότι αν αυτοί συνέχιζαν τον ξέφρενο χορό τους θα απέβαλαν την ασθένεια.

Προσέλαβαν μέχρι και μουσικούς και πλήρωσαν «δυνατούς άνδρες» για να κρατάνε τους κουρασμένους όρθιους, στηρίζοντας τα σώματά τους καθώς χόρευαν.

Αυτοί συνέχισαν να χορεύουν κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο σε ένα σκηνικό τόσο δαιμονικά απόκοσμο που δεν μπορούσε να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.

Το συμβούλιο κατάλαβε ότι είχε κάνει λάθος.

Αποφασίζοντας ότι οι χορευτές ήταν θύματα ιερής οργή και όχι των ερεθισμένων εγκεφάλων τους, επέβαλαν απαγόρευση της μουσικής και του χορού δημοσίως.

Έτσι, οι χορευτές μεταφέρθηκαν σε ένα ιερό αφιερωμένο στον Άγιο Βίτο, σε μια μουχλιασμένη σπηλιά πάνω στα βουνά,

όπου, αφού τους έβαλαν να φορέσουν κόκκινα παπούτσια στα ματωμένα πόδια τους, τους οδήγησαν να χορεύουν γύρω από το ξύλινο ειδώλιο του αγίου.

Τις επόμενες εβδομάδες, λένε τα αρχεία, οι περισσότεροι σταμάτησαν την ενεξέλεγκτη κίνησή τους. Η επιδημία είχε τελειώσει.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σήμερα οτι το συμβάν αυτό έλαβε πραγματικά χώρα.

Μάλιστα, σύμφωνα με τον ιστορικό John Waller – ο οποίος εδώ και χρόνια μελετά το μυστήριο της Χορευτικής Πανώλης του 1518 εξηγεί ότι όταν μιλάμε για χορό

δεν εννοούμε κάτι σαν επιληπτική κρίση ή κρίση σπασμών από τους ανθρώπους που πάσχισαν, αλλά για πραγματικό χορό, με φιγούρες και όλα τα χαρακτηριστικά ενός γλεντιού!

Το ιδιαίτερο αυτού του φαινομένου είναι ότι καταγράφεται σε διάφορα μέρη της Ευρώπης σε διάφορες χρονικές περιόδους, από τον 14ο μέχρι και τον 17ο αιώνα.

Υπήρχαν αρκετά ξεσπάσματα χορού τους προγενέστερους αιώνες που επηρρέασαν λίγους ή πολλούς ανθρώπους, σχεδόν όλα σε πόλεις κοντά στον ποταμό Ρήνο.

Μαζί με τους εμπόρους, τους προσκυνητές και τους στρατιώτες που κινούνταν σε αυτά τα νερά, ταξίδευαν και τα νέα και οι διαδόσεις.

Μια συγκεκριμένη ιδέα φαίνεται να είχε εγκατασταθεί στην πολιτιστική συνείδηση ​​της περιοχής:

Ότι ο Άγιος Βίτος τιμωρούσε τους αμαρτωλούς κάνοντάς τους να χορεύουν. Ένας πίνακας ζωγραφικής στον καθεδρικό ναό της Κολωνίας δραματοποιεί την κατάρα:

κάτω από μια εικόνα του Αγίου Βίτου, τρεις άντρες χορεύουν χωρίς χαρά, τα πρόσωπά τους με μια έκφραση ντελιριακή, αποστασιοποιημένα από την πραγματικότητα.

Οι επιστήμονες προτείνουν διάφορες πιθανές ερμηνείες για το συμβάν :

Μια κύρια άποψη παρουσίαζει ως αίτιο κάποια στρεσογόνα υστερία, μιας που στις περιοχές όπου εμφανιζόταν το φαινόμενο υπήρχαν συνήθως επιδημίες και κακές συνθήκες διατροφής

και σε συνδυασμό με άφθονες σκοταδιστικές προλήψεις η κατάσταση θα μπορούσε να οδηγήσει σε μαζική συσσώρευση άγχους και συνεπώς σε μια μαζική υστερία.

Μια άλλη εξήγηση, αποδίδει τα αίτια σε μαζική δηλητηρίαση από μανιτάρια ερισύβης, τα οποία περιέχουν σε υψηλή συγκέντρωση εργοταμίνη.

Η εργοταμίνη είναι αλκαλοειδής σύνθετη χημική ουσία η οποία σχετίζεται άμεσα με το παραισθησιογόνο LSD και επιδρά δραστικά σε όλο το οργανικό σύστημα,

ιδιαίτερα δε στο νευρικό και κυκλοφορικό, επιφέροντας συστολή αγγείων είτε παραισθήσεις, σπασμούς και έλλειψη συναίσθησης.

Μπορεί να προκαλέσει τρομακτικές ψευδαισθήσεις και βίαιους σπασμούς.

Αλλά είναι πολύ απίθανο οι πάσχοντες να χόρευαν για μέρες.

Επικρατέστερη αιτία είναι η μαζική υστερία σε συνδιασμό με τις θρησκευτικές προκαταλήψεις της εποχής…

Η ζωή στο Στρασβούργο στις αρχές της δεκαετίας του 1500 ικανοποιούσε ακόμα μία βασική προϋπόθεση για την εμφάνιση ψυχογενών ασθένειών,

τα χρονικά καταγράφουν τη μεγάλη δυσφορία της εποχής που οδηγεί σε υψηλά επίπεδα ευαισθησίας σε τέτοια φαινόμενα.

Οι κοινωνικές και θρησκευτικές συγκρούσεις, οι τρομακτικές νέες ασθένειες, η χαμηλή συγκομιδή και η αύξηση της τιμής του σιταριού προκάλεσαν εκτεταμένη δυστυχία.

Ένας χρονικογράφος περιέγραψε το 1517 με απόλυτη ακρίβεια ως μια «κακή χρονιά».

Το επόμενο καλοκαίρι, τα ορφανοτροφεία, τα νοσοκομεία και τα καταφύγια ήταν γεμάτα με ανθρώπους σε απελπισία.

Αυτές ήταν οι ιδανικές συνθήκες για να πιστέψουν οι άποροι της πόλης ότι ο Θεός ήταν θυμωμένος μαζί τους

και ότι ο Άγιος Βίτος περιπολούσε τους δρόμους τους.

Ευτυχώς, η χορευτική επιδημία του 1518 ήταν η τελευταία του είδους της στην Ευρώπη.

Κατά πάσα πιθανότητα, η εμφάνιση περαιτέρω κρουσμάτων μειώθηκε μαζί με την εξασθένιση των θρησκευτικών πεποιθήσεων.

Με αυτόν τον τρόπο, η χορευτική μανία υπογραμμίζει τη δύναμη του πολιτισμικού πλαισίου

να διαμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται η ψυχολογική ταλαιπωρία.

Όποια και αν είναι πάντως, η εξήγησή της, η χορευτική πανώλη παραμένει ένα από τα πιο μυστηριώδη φαινόμενα του κόσμου

και η φύση της ενέπνευσε έκτοτε πολλούς μελετητές και καλλιτέχνες.

πηγή πληροφοριών: https://chilonas.com/, https://athenstimeout.gr/

Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook