Συχνά ακούμε τη φράση «χόρεψε μέχρι τελικής πτώσεως» . Αυτό ακριβώς έγινε στο Στρασβούργο .
Όλα άρχισαν όταν ένα πρωινό του Ιουλίου του 1518, στην πόλη του Στρασβούργου
της σημερινής Γαλλίας, μία γυναίκα ονόματι Frau Troffea άρχισε να χορεύει ασταμάτητα και σε κάθε πιθανό συνδυασμό, σε ένα δρομάκι της πόλης.
Πολλοί άρχισαν τότε να την ακολουθούν, ώσπου ο αριθμός των ακατάπαυστων ξεπέρασε σε μια βδομάδα τους 30 ανθρώπους.
αφού αργά ή γρήγορα οδηγήθηκαν σε καρδιακές προσβολές, εγκεφαλικά επεισόδια, αφυδάτωση, και εξάντληση .
Όταν λοιπόν η κατάσταση άρχισε να παίρνει την μορφή επιδημίας οι αρχές μπερδεμένες από το χάος στους δρόμους, συμβουλεύτηκαν τοπικούς γιατρούς
οι οποίοι, σύμφωνα με την τότε ιατρική σοφία, απεφάνθησαν ότι ο χορός είναι το αποτέλεσμα του «πολύ θερμού αίματος» του εγκεφάλου.
Διέταξαν την εκκαθάριση μιας υπαίθριας αγοράς σιτηρών, επιτάξαν τις αίθουσες των συντεχνιών και έστησαν μια μεγάλη σκηνή δίπλα σε μια έκθεση αλόγων.
Αυτοί συνέχισαν να χορεύουν κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο σε ένα σκηνικό τόσο δαιμονικά απόκοσμο που δεν μπορούσε να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.
Αποφασίζοντας ότι οι χορευτές ήταν θύματα ιερής οργή και όχι των ερεθισμένων εγκεφάλων τους, επέβαλαν απαγόρευση της μουσικής και του χορού δημοσίως.
Έτσι, οι χορευτές μεταφέρθηκαν σε ένα ιερό αφιερωμένο στον Άγιο Βίτο, σε μια μουχλιασμένη σπηλιά πάνω στα βουνά,
όπου, αφού τους έβαλαν να φορέσουν κόκκινα παπούτσια στα ματωμένα πόδια τους, τους οδήγησαν να χορεύουν γύρω από το ξύλινο ειδώλιο του αγίου.
Τις επόμενες εβδομάδες, λένε τα αρχεία, οι περισσότεροι σταμάτησαν την ενεξέλεγκτη κίνησή τους. Η επιδημία είχε τελειώσει.
Μάλιστα, σύμφωνα με τον ιστορικό John Waller – ο οποίος εδώ και χρόνια μελετά το μυστήριο της Χορευτικής Πανώλης του 1518 εξηγεί ότι όταν μιλάμε για χορό
Υπήρχαν αρκετά ξεσπάσματα χορού τους προγενέστερους αιώνες που επηρρέασαν λίγους ή πολλούς ανθρώπους, σχεδόν όλα σε πόλεις κοντά στον ποταμό Ρήνο.
Μαζί με τους εμπόρους, τους προσκυνητές και τους στρατιώτες που κινούνταν σε αυτά τα νερά, ταξίδευαν και τα νέα και οι διαδόσεις.
Ότι ο Άγιος Βίτος τιμωρούσε τους αμαρτωλούς κάνοντάς τους να χορεύουν. Ένας πίνακας ζωγραφικής στον καθεδρικό ναό της Κολωνίας δραματοποιεί την κατάρα:
κάτω από μια εικόνα του Αγίου Βίτου, τρεις άντρες χορεύουν χωρίς χαρά, τα πρόσωπά τους με μια έκφραση ντελιριακή, αποστασιοποιημένα από την πραγματικότητα.
Μια κύρια άποψη παρουσίαζει ως αίτιο κάποια στρεσογόνα υστερία, μιας που στις περιοχές όπου εμφανιζόταν το φαινόμενο υπήρχαν συνήθως επιδημίες και κακές συνθήκες διατροφής
Η εργοταμίνη είναι αλκαλοειδής σύνθετη χημική ουσία η οποία σχετίζεται άμεσα με το παραισθησιογόνο LSD και επιδρά δραστικά σε όλο το οργανικό σύστημα,
ιδιαίτερα δε στο νευρικό και κυκλοφορικό, επιφέροντας συστολή αγγείων είτε παραισθήσεις, σπασμούς και έλλειψη συναίσθησης.
Αλλά είναι πολύ απίθανο οι πάσχοντες να χόρευαν για μέρες.
Η ζωή στο Στρασβούργο στις αρχές της δεκαετίας του 1500 ικανοποιούσε ακόμα μία βασική προϋπόθεση για την εμφάνιση ψυχογενών ασθένειών,
τα χρονικά καταγράφουν τη μεγάλη δυσφορία της εποχής που οδηγεί σε υψηλά επίπεδα ευαισθησίας σε τέτοια φαινόμενα.
Το επόμενο καλοκαίρι, τα ορφανοτροφεία, τα νοσοκομεία και τα καταφύγια ήταν γεμάτα με ανθρώπους σε απελπισία.
Κατά πάσα πιθανότητα, η εμφάνιση περαιτέρω κρουσμάτων μειώθηκε μαζί με την εξασθένιση των θρησκευτικών πεποιθήσεων.
πηγή πληροφοριών: https://chilonas.com/, https://athenstimeout.gr/
Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook