Οι γιορτινές ημέρες πλησιάζουν και κάποιοι μπορεί να στρώσουν κι ένα «ψιλό χαρτάκι» έτσι για το καλό..
Για μερικούς βέβαια το χαρτί είναι το πάθος όλου του χρόνου. Αυτή είναι η αρνητική πλευρά . Καθετί που γίνετε εθισμός έχει αρνητικά αποτελέσματα αλλά ο τζόγος ένα παραπάνω διότι χάνονται μέχρι και περιουσίες…
Όπως και να έχει, η τράπουλα είναι μία καταπληκτική εφεύρεση, την οποία πολλοί προσπάθησαν να απαγορεύσουν, αλλά ουδείς τα κατάφερε!
κατά τη διάρκεια της δυναστείας Τανγ και υπάρχει ένας μύθος ότι τα χαρτιά γεννήθηκαν στο βασίλειο του Σεν-Χο.
«Ο περιορισμός εκεί στο ανάκτορο λέγεται ότι ήταν κουραστικός και ανιαρός για τις 300 παλλακίδες του Κινέζου αυτοκράτορα του 12ου αιώνα, Σεν –Χο.
Κάθε τόσο οι κοπέλες που δεν άντεχαν πια, ξεγλιστρούσαν μέσα στη νύχτα και βάδιζαν προς τη λίμνη, όπου αθόρυβα και αποφασιστικά έπεφταν μέσα.
Πότε – πότε οι φρουροί έπιαναν κάποια από αυτές, καθώς επιχειρούσε το τελευταίο αυτό ταξίδι, και της ζητούσαν να εξηγήσει γιατί αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει.
Η απάντηση ήταν πάντα η ίδια: η πλήξη… Ο Σεν –Χο κάλεσε λοιπόν τους σοφούς του και τους ζήτησε να βρουν ένα φάρμακο για την ανία.
Ο αυτοκράτορας ενθουσιάστηκε, όπως και οι κοπέλες. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και οι τριακόσιες έπαιζαν μετά μανίας!»
Η τράπουλα θεωρήθηκε εξέλιξη των «κινέζικων ντόμινο». Αρκετοί ιστορικοί, λαμβάνοντας υπόψη τις ομοιότητες των κινέζικων χαρτονομισμάτων
με τα κινέζικα παιγνιόχαρτα, συμπεραίνουν ότι η εποχή εμφάνισης των δύο δεν μπορεί να διαφέρει πολύ κι επομένως τοποθετούν τη γέννηση των παιγνιόχαρτων γύρω στον 9ο μ.Χ. αιώνα στην Κίνα.
Πιθανή είναι και η άποψη ότι τα παιγνιόχαρτα επινοήθηκαν στην Ινδία γύρω στο 900 μ.Χ. και εμφάνιζαν πολεμικές αναπαραστάσεις,
Τα πρώτα, πάντως, παιγνιόχαρτα χρησιμοποιήθηκαν εξίσου για την χαρτοπαιξία, όσο και για τη χαρτο- μαντεία.
Τα χαρτιά εισήχθησαν στην Ανατολική Ευρώπη από τους Τσιγγάνους ή τους Τατάρους, ενώ εξίσου πιθανό είναι οι Άραβες ή οι Αιγύπτιοι να τα διέδωσαν διαμέσου της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Τα παιχνίδια με χαρτιά πρωτο- εμφανίζονται στην Ιταλία το 1350 και στην Ισπανία το 1371 και σιγά σιγά όλη η Γηραιά Ήπειρος αρχίζει να «κολλάει».
που χρησιμοποιούνται κυρίως για την πρόβλεψη του μέλλοντος και διαφέρουν από τα παιγνιόχαρτα που εισήχθησαν από την Ανατολή.
Στην αρχή όλα τα χαρτιά είναι ζωγραφισμένα στο χέρι και γι’ αυτό κοστίζουν πολύ ακριβά, όμως η κατάσταση ανατρέπεται γρήγορα χάρη στην εφεύρεση της ξυλογραφίας.
Από τις ιταλικές τράπουλες των ταρό που αριθμούσαν 56 φύλλα προέκυψε σταδιακά η σύγχρονη τράπουλα των 52 φύλλων,
Η τράπουλα είναι ένα μυστήριο γεμάτο συμβολισμούς και όταν η επίσημη εκκλησία απαγόρευσε την χαρτοπαιξία τότε πολλοί Ευρωπαίοι πρόσθεσαν στην τράπουλα και κάρτες ΤΑΡΩ κάνοντάς της ακόμα πιο «απαγορευμένη».
Το περίτεχνο φύλλο του άσσου αρχικά ήταν το εξώφυλλο της τράπουλας και ήταν η σφραγίδα της καταβολής των φόρων προς τις αρχές του κάθε κράτους. Τα Ευρωπαϊκά κράτη μόλις κατάλαβαν την μεγάλη κυκλοφορία των τραπουλών επέβαλλαν αμέσως φορολογία κοντά στο 1700, η σφραγίδα αυτή σήμερα εμφανίζεται από την παράδοση στο πρώτο φύλλο της τράπουλας που ήταν ο Άσσος!
Το φύλλο του τζόκερ έχει συνδέσει το όνομά του με το μεγαλύτερο προνόμιο και ατού της τράπουλας. Η λέξη τζόκερ προέρχεται από την Γερμανική Juker (Γιούκερ) το οποίο σημαίνει παιχνίδι τράπουλας. Σε παλαιότερες εκδόσεις τραπουλών πολλές φορές αναγράφονταν στο φύλλο ο τζόκερ είναι το μεγαλύτερο ατού. Αργότερα η συγκεκριμένη κάρτα έχασε την σημασία της ωστόσο ακόμα και σήμερα οι παίκτες θα βρουν ένα ζευγάρι τζόκερ σε κάθε τράπουλα εκ των οποίων ο ένας τζόκερ είναι ασπόμαυρος και ο άλλος χρωματιστός .
Δύο φορές η εκκλησία είχε παρέμβει (το 1377 και το 1397) ζητώντας την απαγόρευση των χαρτιών.
Το πρώτο διάταγμα που εξεδόθη από μονάρχη και απαγόρευε τη χαρτοπαιξία προέρχεται από τον βασιλιά της Καστίλης Ιωάννη Α’ και χρονολογείται στα 1387.
Στην Αγγλία η πρώτη γνωστή νομοθεσία που αφορούσε παιγνιόχαρτα ήταν του 1463 και σχεδιάστηκε από τον Εδουάρδο Δ’ για να προστατέψει τους εμπόρους του Λονδίνου από τη χαρτοπαιξία.
Οι νόμοι όμως θεσπίζονταν και καταργούνταν, αλλά όσο πιο αυστηροί γίνονταν, τόσο η χαρτοπαιξία συνέχιζε να αποκτά όλο και περισσότερους φανατικούς παίκτες.
Στη διάρκεια της βασιλείας του Καρόλου Α’ ήταν συνηθισμένο να βλέπει κανείς δούκες και δούκισσες απασχολημένους στα χαρτοπαικτικά τραπέζια του ανακτόρου,
ενώ πλήθη ολόκληρα από μέλη της βασιλικής οικογένειας και της αγγλικής αριστοκρατίας παρακολουθούσαν το παιχνίδι με πολύ μεγάλη αγωνία.
την Ιουδήθ (τη γενναία Εβραία που σκότωσε τον Ολοφέρνη),
την καλή και αγνή νεράιδα Αρζίν
και τη Ραχήλ.
ο Δαυίδ,
ο Ιούλιος Καίσαρας,
ο Καρλομάγνος
και ο Μέγας Αλέξανδρος.
ο Λάνσελοτ,
ο Έκτορας ή
και ο ίδιος ο Βινιόλ!
Οι νέες αυτές τράπουλες είχαν μεγάλη επιτυχία και το βασιλικό διάταγμα γρήγορα ανακλήθηκε.
Θεσπίστηκαν επίσης κανόνες… συμπεριφοράς, όπως…η απαγόρευση του φτυσίματος και της βωμολοχίας κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Στις Βερσαλλίες η συμπεριφορά των χαρτοπαικτών ήταν εντελώς διαφορετική: ακόμα και οι ευγενείς που έχαναν μεγάλα ποσά ούρλιαζαν, βλαστημούσαν και τραβούσαν τα μαλλιά τους (εκτός κι αν ήταν παρών ο βασιλιάς), ενώ η κλεψιά ήταν κάτι το συνηθισμένο.
Κι από εκεί και μετά θεωρήθηκε εντελώς φυσιολογικό το κράτος να παρεμβαίνει και να εισπράττει τεράστια έσοδα από τους φόρους στα παιγνίδια με τράπουλα.
Ήταν ο νόμος της 14 Αυγούστου 1836 ο οποίος ίσχυσε για πολλά χρόνια και καταργήθηκε με τον νόμο στις 22 Μαρτίου 1884 που επέβαλε μια συνολική φορολογία των παιγνιόχαρτων.
Ο νόμος 762 του 1917 ήρθε να καθορίσει την τιμή της τράπουλας και ο νόμος 2916 του 1922 καθόριζε αυστηρά μέτρα εποπτείας και φορολογίας των παγνιδιών.
Για πολλά χρόνια το ελληνικό Δημόσιο είχε και το μονοπώλιο στις τράπουλες (τις εξέδιδε ο Ασπιώτης από το 1884!) και πολύ αργότερα ουσιαστικά αυτός ο νόμος ατόνισε.
πηγή πληροφοριών: https://www.patris.gr, https://www.patris.gr
Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook