Σύμφωνα με το μύθο, ο σοφός Ινδός Σίσσα πήγε στο Μαχαραγιά της περιοχής που ζούσε για να επιδείξει το νέο παιγνίδι που είχε εφεύρει.
Ο Μαχαραγιάς τόσο πολύ γοητεύτηκε απ΄ αυτό που προσφέρθηκε να ανταμείψει τον Σίσσα πλουσιοπάροχα.
Τότε ο Σίσσα ζήτησε τόσους κόκκους σιτάρι όσους θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στα 64 τετράγωνα της σκακιέρας
βάζοντας στο πρώτο ένα κόκκο, στο δεύτερο δύο, στο τρίτο τέσσερις, στο τέταρτο οκτώ κ.λπ, διπλασιάζοντας έτσι κάθε φορά την ποσότητα στο επόμενο τετράγωνο.
Είπε στο Σίσσα να ζητήσει κάτι σοβαρότερο, χρυσάφι ή πολύτιμα πετράδια λόγου χάρη. Όμως ο Σίσσα επέμενε!
Τότε ο Μαχαραγιάς του είπε “Κακό του κεφαλιού σου. Εγώ μπορώ να σε κάνω πλούσιο κι εσύ μου ζητάς μόνο σιτάρι! Ε λοιπόν σιτάρι θα πάρεις!” και διέταξε ν΄ αδειάσουν μια φορτωσιά καμήλας σιτάρι δίπλα του.
Η έκπληξή του όμως υπήρξε μεγάλη όταν ο αρχιαποθηκάριος του ανέφερε ότι όχι μόνο το σιτάρι τους, αλλά και όλου του κόσμου το σιτάρι να συγκεντρωθεί δεν φθάνει να ικανοποιήσει το αίτημα του Σίσσα!
Πράγματι το σιτάρι που χρειάζονταν ανέρχονταν σε 18.446.744.073.709.551.615 κόκκους!
Η ιστορία του παιχνιδιού αυτού χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Παιχνίδια σχετιζόμενα με το σκάκι παίζονταν ήδη από την αρχαιότητα από την Ελλάδα και την Αίγυπτο ως και την Κίνα. .
Όλες οι χώρες που βρίσκονται σε αυτήν την περιοχή διεκδικούν την καταγωγή του παιχνιδιού.
Το σκάκι που όλοι γνωρίζουμε σήμερα είναι το αρχαιοελληνικό ΖΑΤΡΙΚΙΟΝ.
Η λέξη Ζατρίκιον είναι ξεκάθαρα αρχαιοελληνική και ετυμολογικά προέρχεται από δύο λέξεις, το επιτακτικό μόριο «ζα-» και του ρήματος τριάζω ή τριάσσω.
Το σημείο αυτό είναι πολύ σημαντικό διότι η έκφραση «κινεί και τον από γραμμής λίθον» (απονενοημένη κίνηση κατά τους αρχαίους) είναι ξεκάθαρο ότι την αρχαία Ελλάδα ήταν όρος των επιτραπέζιων αθυρμάτων τύπου πεττείας
και σαφέστατα δηλωτικό ότι το Ζατρίκιον, σήμερα Σκάκι, ήταν συνέχεια των αθυρμάτων Μικροί και Μεγάλοι Πεσσοί (κατά τόπους πεσσοί), αρχαιοελληνική Πεττεία (με παραλλαγές), Δωδεκάγραμμο, Τάβλα, Τρίγραμμο, Πεντάγραμμο κ.λπ.
Οι πεττείες του πρώτου είδους είναι αυτές όπου ο παίκτης είχε τον μικρόκοσμο και που με την ρίψη κυβειών έκανε τις κινήσεις που τον υποχρέωναν οι αριθμοί που έφερνε.
Η έννοια της κυβείας δεν περιείχε πάντα την έννοια της τύχης μια και είναι γνωστά ως «τα ζάρια του θεού».
Οι πεττείες του πρώτου είδους είναι αυτές όπου ο παίκτης είχε τον μικρόκοσμο του παιχνιδιού ενώπιον του και τα κομμάτια του είχαν συγκεκριμένη δραστηριότητα σε κινήσεις πάνω στον πίνακα.
Η πλέον εξελιγμένη μορφή ήταν οι πεττείες που συνδύαζαν τις κυβείες και τις προκαθορισμένες κινήσεις κομματιών.
Το Ζατρίκιον ως άθυρμα πεττείας είχε και τις τρεις μορφές, δηλαδή Ζατρίκιον με κυβείες, ζατρικίων με προκαθορισμένες κινήσεις κομματιών και τέλος Ζατρίκιον με κυβείες και με προκαθορισμένες κινήσεις κομματιών.
Αυτό το είδος σκακιού είχε δύο πολύ διαφορετικά στοιχεία σε σχέση με τη σημερινή του μορφή.
Σε αυτήν την περιοχή οι κανόνες άρχισαν να αλλάζουν με τους παίκτες να φωνάζουν “Shāh Māt” (μτφ: “ο βασιλιάς πέθανε”).
Μετά την κατάκτηση της Περσίας από τους Άραβες, το μουσουλμανικό κράτος “αγκάλιασε” το σκάκι και διατήρησε τα ονόματα των κομματιών αλλά και τους κανόνες.
Οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με το σκάκι σοβαρά και συστηματικά ήταν οι Άραβες.
Μάλιστα για την αγάπη που του έτρεφαν υπάρχουν πολλά δείγματα, μεταξύ των οποίων σκακιστικά χειρόγραφα, πάπυροι και τοιχογραφίες με σκακιστικά προβλήματα -τις περίφημες “μανσούβες”-,
αλλά και σπάνια σκακιστικά κομμάτια από ελεφαντόδοτο του χαλίφη της Βαγδάτης Χαρούν ελ Ρασίδ (786-829), γνωστού ήρωα από το έργο “Χίλιες και μία νύχτες”.
Άλλωστε, η εξάπλωση του σκακιού από την Αραβία προς τη Δύση βοηθήθηκε ιδιαίτερα από τον ίδιο το Μωάμεθ, που ήταν φανατικός του θαυμαστής…
Οι Μαυριτανοί ήταν υπεύθυνοι για τη μεταφορά του στην Ιβηρική χερσόνησο και από εκεί εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη.
Η σκοταδιστική δυτική Ευρώπη των μεσαιωνικών χρόνων, στην αρχή δεν καλοδέχθηκε το καινούριο άθλημα
κι έτσι η Καθολική εκκλησία το απαγόρευσε με αλλεπάλληλα διατάγματα, ξεκινώντας από το 1196 μέχρι και τα μέσα του 14ου αιώνα.
Έτσι το σκάκι ήταν απαγορευμένο αρχικά προς τους κληρικούς και στη συνέχεια προς τους πάντες, μέχρι που η Εκκλησία άρχισε να δείχνει σταδιακά μια πιο χαλαρή αντιμετώπιση…
Οι επόμενοι προορισμοί του σκακιού ήταν τα βόρεια παράλια της Αφρικής, το Βυζάντιο και η μακρινή Ανατολή, όπου το μετέφεραν Βουδιστές και έμποροι μεταξιού.
Το σκάκι εκείνη την περίοδο ήταν δημοφιλές στη νότια Ευρώπη, στο βόρειο τμήμα της ηπείρου δεν υπήρχε φανατικό κοινό.
πηγή πληροφοριών: akadimiaskaki.gr
Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook