Τα ζυμαρικά και η ιστορία τους!!

Η Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών καθιερώθηκε το 1998, με πρωτοβουλία της Ένωσης των Ευρωπαίων Βιομηχάνων Ζυμαρικών (UNAFPA) για να γνωστοποιήσει στο ευρύ κοινό τη γευστική και θρεπτική αξία των ζυμαρικών.

Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 Οκτωβρίου , σε ανάμνηση του πρώτου συνεδρίου της Ένωσης το 1995.

‘’ Ακάκιε!.. Μη ξεχάσεις  τα μακαρόνια να είναι … ΜΙΣΚΟ” η περίφημη παλιά διαφήμιση για τα μακαρόνια, όπου ένας μοναχός λέει σε έναν άλλο μοναχό που πηγαίνει για ψώνια καβάλα πάνω σε ένα γαϊδουράκι

Τα ζυμαρικά είναι από τα πιο προσιτά τρόφιμα στον κόσμο. Σχεδόν κάθε χώρα έχει τη δική της μοναδική έκδοση αυτού του δημοφιλούς, φθηνού βασικού είδους τροφής.

Κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., σε γραπτές αναφορές του Horace, με τη λέξη lagana (singular: laganum) ονόμαζαν τα φύλλα τηγανισμένης ζύμης και ήταν καθημερινό τρόφιμο.

Τον 2ο αιώνα, καταγράφεται στην Αθήνα μια συνταγή με φύλλα ζύμης από αλεύρι σίτου, αρωματισμένα με μπαχαρικά και βαθιά τηγανισμένα σε λάδι.

Ένα βιβλίο μαγειρικής στις αρχές του 5ου αιώνα περιγράφει ένα πιάτο που ονομάζεται lagana.

Το συγκεκριμένο πιάτο αποτελείται από στρώματα ζύμης με γέμιση κρέατος, πρόγονο της σύγχρονης γνωστή ως λαζάνια.

Ο Δημοσθένης μας πληροφορεί για τις ενοχλητικές φωνές των πλανόδιων πωλητών, όταν περνούσαν με τα καροτσάκια τους στους δρόμους της αρχαίας Αθήνας

και πουλούσαν κάποια ζυμαρικά που έμοιαζαν με κορδέλες (πρόγονοι της ταλιατέλας), μέσα στο ζεστό τους λάδι.

Όταν οι Έλληνες ίδρυσαν τη Νέα Πόλη (Νεάπολη-Napoli), αδιαμφισβήτητη μητρόπολη των ζυμαρικών που βρήκαν εκεί με μια πλούσια τοπική σάλτσα, που τους έκανε ευτυχείς (μάκαρες) και την ονόμασαν «μακαρία».

Από το χαρακτηρισμό αυτόν οι Έλληνες αν μη τί άλλο διεκδικούν την πατρότητα του ονόματος μακαρόνια.

Ωστόσο, η μέθοδος μαγειρέματος αυτών των φύλλων ζύμης δεν ανταποκρίνεται στον σύγχρονο ορισμό είτε για ένα νωπό είτε για ξηρό ζυμαρικό προϊόν.

Οι πρώτες συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά με τα ζυμαρικά στην Ιταλία χρονολογούνται από τον 13ο ή τον 14ο αιώνα.

Οι ιστορικοί έχουν σημειώσει αρκετά λεξικά ορόσημα σχετικά με τα ζυμαρικά. Για παράδειγμα, τα έργα του 2ου αιώνα μ.Χ., όπου ο Έλληνας γιατρός Γαλινός αναφέρει ομοιογενείς ενώσεις από αλεύρι και νερό.

Στην Ιερουσαλήμ αναφέρεται ένα είδος βρασμένης ζύμης, από τον 3ο έως τον 5ο αιώνα μ.Χ. Ένα λεξικό του λεξικογράφο Isho bar Ali ορίζει την ιταρίγια, τον αραβικό συγγενή των ζυμαρικών από σιμιγδάλι, τα οποία στεγνώνουν πριν από το μαγείρεμα.

Στη Βόρεια Αφρική, ένα φαγητό παρόμοιο με τα ζυμαρικά, γνωστό ως κουσκούς, καταναλώνεται εδώ και αιώνες.

Υπάρχει ένας μύθος για τον Marco Polo που εισάγει ζυμαρικά από την Κίνα. Το Rustichello da Pisa γράφει στα ταξίδια του ότι ο Marco Polo περιγράφει ένα φαγητό παρόμοιο με το “lagana”.

Ο Jeffrey Steingarten ισχυρίζεται ότι οι Άραβες εισήγαγαν ζυμαρικά στη Σικελία τον 9ο αιώνα, αναφέροντας επίσης ότι στην αρχαία Ελλάδα βρέθηκαν ίχνη ζυμαρικών.

Στην ελληνική μυθολογία, πιστεύεται ότι ο θεός Ήφαιστος είναι εφευρέτης μιας συσκευής που έκανε χορδές ζύμης. Αυτή ήταν η πρώτη αναφορά σε έναν κατασκευαστή ζυμαρικών.

Τον 14ο και 15ο αιώνα, τα αποξηραμένα ζυμαρικά έγιναν δημοφιλή για την εύκολη αποθήκευση.

Αυτό επέτρεψε στους ανθρώπους να αποθηκεύουν ζυμαρικά σε πλοία κατά την εξερεύνηση του Νέου Κόσμου.

Παρόλο που οι ντομάτες εισήχθησαν στην Ιταλία τον 16ο αιώνα και ενσωματώθηκαν στην ιταλική κουζίνα τον 17ο αιώνα, η περιγραφή των πρώτων ιταλικών σάλτσες ντομάτας χρονολογείται από τα τέλη του 18ου αιώνα.

Η πρώτη γραπτή καταγραφή ζυμαρικών με σάλτσα ντομάτας αναφέρεται στο βιβλίο μαγειρικής του 1790, L’Apicio Moderno από τον Ρωμαίο σεφ Francesco Leonardi.

Στις αρχές του 17ου αιώνα, η Νάπολη είχε στοιχειώδη μηχανήματα για την παραγωγή ζυμαρικών, αργότερα καθιέρωσε το μηχάνημα ζυμώματος και το πρεσάρισμα, καθιστώντας την παραγωγή ζυμαρικών οικονομικά αποδοτική.

Το 1700 υπήρχαν στην Νάπολη κάπου 60 καταστήματα που πουλούσαν ζυμαρικά, τα οποία έφτασαν τα 280 το 1785.

Το κλίμα της Νάπολης ήταν ιδανικό για την σωστή αποξήρανση των μακαρονιών τα οποία άπλωναν σε ξύλινες βέργες στον ήλιο να στεγνώσουν σε κάθε γωνιά της πόλης.

Η ανάμιξη της ζύμης  τότε γινόταν με τα πόδια, όπως το πάτημα των σταφυλιών, μέχρι που ο Βασιλιάς Φερδινάρδος ο 2ος ανάθεσε στον Cesare Spadaccini να κατασκευάσει τον πρώτο μηχανικό πατητήρι από χαλκό.

Σύντομα αρχίζουν να λειτουργούν και τα πρώτα εργοστάσια μακαρονιών. Τα μακαρόνια μέχρι τότε συνδυάζονταν κυρίως με πιπέρι και τυρί και τρώγονταν με τα δάκτυλα.

Το 1740 εκδόθηκε άδεια στη Βενετία για το πρώτο εργοστάσιο ζυμαρικών. Κατά τη δεκαετία του 1800 χρησιμοποιήθηκαν νερόμυλοι και λίθοι για την τοποθέτηση σιτηρών από το πίτουρο, αρχίζοντας την επέκταση της αγοράς ζυμαρικών.

Το 1859, ο Joseph Topits (1824-1876) ίδρυσε το πρώτο εργοστάσιο ζυμαρικών της Ουγγαρίας στην πόλη Pest, που εργάστηκε με ατμομηχανές.

Ήταν ένα από τα πρώτα εργοστάσια ζυμαρικών της Κεντρικής Ευρώπης. Μέχρι το 1867, η εταιρεία Buitoni στο Sansepolcro της Τοσκάνης ήταν ο καθιερωμένος κατασκευαστής ζυμαρικών.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1900, οι τεχνητές διαδικασίες ξήρανσης και εξώθησης επέτρεψαν μεγαλύτερη ποικιλία παρασκευής ζυμαρικών.

Επίσης μεγαλύτερες ποσότητες για εξαγωγή ξεκινώντας μια εποχή που ονομάζεται “Βιομηχανία Ζυμαρικών”.

Το 1884 ιδρύθηκε το εργοστάσιο των αδελφών Zátka στο Boršov και αυτό ήταν το πρώτο εργοστάσιο ζυμαρικών στη Βοημία.

Φυσικά δεν ξέρουμε ποια πορεία στη γαστρονομία του κόσμου θα είχαν πάρει τα ζυμαρικά, αν οι τρομεροί Ναπολιτάνοι

δεν είχαν βάλει τη νεόφερτη ντομάτα μαζί με το δικό τους βασιλικό, το σκόρδο και το εξαιρετικό μεσογειακό ελαιόλαδο στην κατσαρόλα

για να φτιάξουν την κατακόκκινη «σάλτσα ναπολιτάνα» για το σπαγγέτι!!!

πηγή πληροφοριών: https://www.aboutpasta.gr

Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook