Καραβάν Σαράι: το κτήριο που έγινε ταινία..

Η ιστορία του Καραβάν Σαράι

Το κτίριο βρίσκεται στα βόρεια του Τζαμιού Χαμζά Μπέη, γνωστό ως Αλκαζάρ στη Βενιζέλου και η ιστορία του ξεκινάει από τον 15ο αιώνα

Στην ίδια θέση βρίσκονταν το Καραβάν Σαράι από όπου πήρε την ονομασία της και όλη η γύρω περιοχή.

Επί τουρκοκρατίας αναφέρονται δυο Καραβάν Σαράι, το “μικρό” και το “μεγάλο”. 

Τα σεράγια ήταν πανδοχεία που φιλοξενούσαν ταξιδιώτες και μέσα στο χρόνο εξελίχθηκαν και σε εμπορικά κέντρα, τα οποία διέθεταν καταστήματα, δωμάτια, εσωτερική αυλή και στοές.

Οι πρώτοι μελετητές του Καραβάν Σαράι, οι αρχαιολόγοι Textier και Pullan, οι οποίοι δίνουν και τα σχέδια του κτίσματος

κάνουν τη δημοσίευση όψης και κάτοψης του κτιρίου το 1864 και αυτή είναι μια μαρτυρία που έχουμε ότι

το Καραβάν Σαράι υπήρχε τότε και θεωρούν ότι είναι βυζαντινό ξενοδοχείο, γνώμη που τη στηρίζουν κυρίως στον τρόπο δόμησής του.

Μετά την καταστροφή του κτίσματος, διασώθηκαν ορισμένα τμήματά του για μεγάλο χρονικό διάστημα και παρέμεινε ανεκμετάλλευτη μια μεγάλη έκταση.  

Πριν από το 1923 είχε εκπονηθεί μελέτη για νέο κτίσμα από τον αρχιτέκτονα Δελλαδέστιμα, η οποία εγκρίθηκε και από την Αρχαιολογική Υπηρεσία.

Η μελέτη προέβλεπε την κατασκευή ισογείου και 3 ορόφων, ενώ είχε τεθεί ως προϋπόθεση η προσαρμογή της στην μορφή του Καραβάν-Σαράι.

Το κτίριο που χτίστηκε εκείνη την περίοδο, χρησίμευσε ως τόπος διαμονής προσφύγων από χωριά της Μακεδονίας που βρήκαν εκεί καταφύγιο κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου.

Το κτήριο τότε ήταν ημιτελές. Υπήρχε μόνο ο σκελετός του από μπετόν, χωρίς πόρτες και παράθυρα και καλύφθηκε με σεντόνια και υφάσματα για να προστατευτούν οι φιλοξενούμενοί του.

Το Δημαρχείο

Πριν την πυρκαγιά του 1917 (από την εγκατάσταση της πρώτης δημοτικής αρχής στην πόλη, το 1869), το δημαρχείο στεγαζόταν στην περιοχή Καραβάν Σαράι, και το κτίριο όπου στεγαζόταν, και πιθανόν να βρισκόταν στην Ιώνος Δραγούμη, κάηκε.

Έως το 1941 το δημαρχείο στεγαζόταν στην οδό Μανουσογιαννάκη, για να μεταφερθεί το 1942 στην περιοχή του Συντριβανίου.

Μετά στεγάστηκε στο Μέγαρο Ζενίθ των Μποτόν και Σακιτούδη στη γωνία Μητροπόλεως με Βενιζέλου μέχρι το 1958. 

Από το 1958 έως το 2010 τμήμα του Καραβάν Σαράι ενοικιάστηκε στο Δήμο Θεσσαλονίκης για να εγκατασταθεί εκεί το δημαρχείο της πόλης όπου και παρέμεινε για 53 χρόνια. 

Το 1983 το Υπουργείου Πολιτισμού με ΦΕΚ (622/Β/1983) χαρακτήρισε το κτίριο ως έργο τέχνης που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία.

Σύμφωνα με το Φεκ πρόκειται για «χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής των αναζητήσεων των πρώτων δεκαετιών του αιώνα.

Είναι λιτό με κυβιστική έκφραση και αναπτύσσεται σε στάθμες. Οι όψεις του είναι ασύμμετρες σαν αποτέλεσμα της λειτουργικής του οργάνωσης

. Μοναδική διακόσμηση του η οδοντωτή ταινία που περιβάλλει τα ανοίγματα του ημιώροφου

καθώς και η διακόσμηση των κύριων κεντρικών εισόδων με τους κιονίσκους και το τοξωτό υπέρθυρο. 

Το κτίριο που έγινε ταινία

Είναι χαρακτηριστική και η ομώνυμη ταινία που γυρίστηκε το 1986 σε σκηνοθεσία του Τάσου Ψαρρά με πρωταγωνιστή τον Θύμιο Καρακατσάνη,

ο οποίος παίζει τον ρόλο ενός εκ των χιλιάδων προσφύγων που βρήκαν καταφύγιο εκεί κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου. 

Η ταινία πήρε Α΄βραβείο καλύτερης ταινίας

Πηγή πληροφοριών : https://www.newsnowgr.com

Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook