Πήλιο: Μακρινίτσα & Πορταριά

Μακρινίτσα

Παραδοσιακό χωριό του Πηλίου, η Μακρινίτσα χτίστηκε στις αρχές του 13ου αιώνα.

Η Μακρινίτσα πήρε το όνομά της από το μοναστήρι “Παναγία ή Μακρινίτης Οξείας επίσκεψης”. 

Το μοναστήρι ιδρύθηκε από τον τοπικό κυβερνήτη Δημητριάδα, Κων. Μελίσσενος, χώρος 1204-1215.

Ο οικισμός αναπτύχθηκε τα επόμενα χρόνια ενώ τα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας άκμασε ιδιαίτερα χάρη στο εμπόριο και στην βυρσοδεψία.

Η Μακρινίτσα ήταν από τα χωριά που ξεσηκώθηκαν κατά την επανάσταση του 1821.

Με την κήρυξη της επανάστασης στο Πήλιο από τον Άνθιμο Γαζή, οι Πηλιορείτες πολιόρκησαν το Βελεστίνο και τον Βόλο.

Με επέμβαση όμως του Δράμαλη η πολιορκία αποτυγχάνει.

Οι Τούρκοι στην συνέχεια πολιόρκησαν την Μακρινίτσα που τελικά μετά από ισχυρή αντίσταση έπεσε και η επανάσταση στην περιοχή προσωρινά καταπνίγηκε.

Η Μακρινίτσα πρωτοστάτησε επίσης στην επανάσταση της Θεσσαλίας το 1878.

Η σημαντικότερη μάχη κατά την διάρκεια αυτής της επανάστασης πραγματοποιήθηκε στην Μακρινίτσα.

Τα επαναστατικά σώματα της περιοχής και οι κάτοικοι της Μακρινίτσας με αρχηγό την Μαργαρίτα Μπασδέκη

αντιστάθηκαν σθεναρά αλλά τελικά υπέκυψαν, όταν κατέφτασαν στην περιοχή Τουρκικές ενισχύσεις.

Με την μεσολάβηση των Άγγλων η επανάσταση έληξε. Τρία χρόνια μετά η Θεσσαλία ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος

Μετά την απελευθέρωση η Μακρινίτσα έγινε δήμος, ενώ στο διάστημα 1912-2010 υπήρξε ξεχωριστή κοινότητα. Μεταπολεμικά άρχισε η τουριστική ανάπτυξη της περιοχής.

Πορταριά

Η Πορταριά πήρε το όνομά της από τη Μονή της Παναγίας Πορταρέας που ιδρύθηκε τον 13^ο αι.,

και από την οποία σήμερα σώζεται μέρος του καθολικού με τοιχογραφίες του 16^ου αι. 

Η Πορταριά, μαζί με τη Μακρινίτσα, αποτελούσαν, στα βυζαντινά χρόνια, ένα μεγάλο οικισμό που ονομάζονταν “Άνω Δρυανούβαινα”.

Ο οικισμός αυτός, όπως και όλα σχεδόν τα χωριά του Πηλίου, δημιουργήθηκε από συγκεντρώσεις των αγροτών και των εργατών των κοντινών μοναστηριών.

Κατά τον Βαγγέλη Σκουβαρά, η πρώτη μνεία του ονόματος “Πορταριά” απαντάει στα 1557, σε έγγραφο το οποίο,

στα 1915, βρίσκονταν στον Άη Λαυρέντη, στα χέρια των κληρονόμων Ν. Τασαίου.

Επίσης, το όνομα “Πορταρία” αναφέρεται στο Συναξάρι του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω.

Κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, οι κάτοικοι του χωριού είναι

χαλκιάδες,

βιοτέχνες βυρσοδεψίας,

σηροτρόφοι,

κατασκευαστές μπρισιμιών και γαϊτανιών.

Το 1840, υπήρχε στην Πορταριά Γάλλος Υποπρόξενος, ο Bartelemy, ο οποίος πρακτόρευε τα προϊόντα του μεταξιού.

Στο τέλος του 18ου αιώνα , οι Πορταρίτες, όπως και οι άλλοι πηλιορείτες, αρχίζουν να μεταναστεύουν σε χώρες της Ευρώπης, της Μικρασίας και της Αιγύπτου.

Το φαινόμενο αυτό, κατά τον Άθω Τριγκώνη, έχει την εξήγησή του μάλλον στον υπερπληθυσμό.

Οι μετανάστες στην Αίγυπτο χτίζουν στην πατρίδα τους, κυρίως κατά τον 19ο αιώνα, μεγάλα αρχοντικά.

Επίσης κάνουν σημαντικές δωρεές, αφήνοντας κληροδοτήματα, εκ των οποίων ορισμένα, λειτουργούν έως και σήμερα.

Η Πορταριά παίρνει μέρος στο κίνημα του 1854 καθώς και στην Επανάσταση του 1878.

Την Πρωτοχρονιά του έτους αυτού ορίζεται έδρα της προσωρινής Κυβέρνησης Πηλίου, με Πρόεδρο τον Ιερώνυμο Κασσαβέτη.

Έλαβε μέρος στη μάχη της Μακρινίτσας και απελευθερώθηκε το Νοέμβρη του 1881, μαζί με όλη τη Θεσσαλία.

Στις 13 Ιουλίου του 1883, συνενώνεται με το Κατηχώρι, στο Δήμο Ορμινίου.

Το 1912, αποτελεί και πάλι ξεχωριστή Κοινότητα. Έχει αρχίσει να συρρικνώνεται πληθυσμιακά, δεδομένου ότι υφίσταται πλέον μια εσωτερική μετανάστευση

προς την νέα πόλη του Βόλου με την οποία συνδέεται από το 1884 “δι αμαξιτής οδού, δωρεάς του Πανταζή Βασσάνη”.

Χτίζεται το Μέγα Θεοξένια (1905) το οποίο, ώς τον καιρό που καταστρέφεται από τους Γερμανούς (1944), αποτελεί το πολυτελέστερο ξενοδοχείο των Βαλκανίων.

Εκείνο τον καιρό αρχίζει και η ανάπτυξη του τουρισμού στην περιοχή, θερινού έως το 1970, παντός καιρού στη συνέχεια, με τη δημιουργία της Χιονοδρομικής Πίστας, στις Αγριόλευκες.

Η Πορταριά αποκτά, πριν από το Βόλο, ηλεκτρικό ρεύμα, με τη δημιουργία της Ηλεκτρικής Εταιρείας.

Λειτουργεί Νηπιαγωγείο (Αθανασάκειο), Δημοτικό Σχολείο (Τσοπότειο), Σχολαρχείο και Παρθεναγωγείο (Μελάκειο).

Το χωριό καταστρέφεται -κατά την Κατοχή- από εμπρησμό των κατακτητών (1944) και τον Απρίλιο του 1955, από τους σεισμούς.

Το 1998 συνενώνεται με τις Κοινότητες Κατηχωρίου, Άλλης Μεριάς και Σταγιατών, στον καποδιστριακό Δήμο Πορταριάς.

Το μονοπάτι των Κενταύρων στην Πορταριά

Ντόπιοι  πρόσκοποι ανέλαβαν πριν λίγα χρόνια την χαρτογράφηση του μονοπατιού και την ασφαλή διάβαση του.

Προστέθηκαν γέφυρες και καθαρίστηκαν περιοχές, ενώ πέτρινα σκαλοπάτια εντείνουν τη μυθολογική ατμόσφαιρα του μυστηριακού τόπου, οπού ζούσαν τα όντα.

Καταρράκτες και καταγάλανα ρυάκια, πυκνά δέντρα και δροσιά μαγεύουν τον πεζοπόρο.

Πρόκειται για μια κυκλική διαδρομή 2,7 χλμ. Το μονοπάτι βρίσκεται έξω από το χωριό Πορταριά και το τέλος του οδηγεί στο ίδιο το χωριό.

Χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο, πιο ευκολοπερπάτητο, καταλήγει στο κέντρο του χωριού

και το δεύτερο κομμάτι, που είναι και το μεγαλύτερο, καταλήγει στην έξοδο του χωριού.

Ελάτε στην παρέα της ”Γωνιά Χαλάρωσης” στο Facebook

πηγή πληροφοριών : http://www.topoguide.gr/

Ελάτε να κάνουμε λίγη περιήγηση στα δυο αυτά πανέμορφα χωριά. Θα δούμε και ένα βίντεο του 1975 και θα περπατήσουμε στο μονοπάτι των Κενταύρων!!