Φλωρεντία : η πόλη της αναγέννησης

Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, ένα υπαίθριο μουσείο, αναδεικνύει την τέχνη και τον πολιτισμό σε κάθε της γωνιά

ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ, πρωτεύουσα της περιφέρειας της Τοσκάνης πηγή έμπνευσης αξεπέραστης κουλτούρας Θεωρείται το λίκνο της Ιταλικής Αναγέννησης, με την πόλη να βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Αρνό .

ΡΩΜΑΪΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Χάρη στην γεωγραφική τοποθεσία της, πάνω στην Κασσία Οδό (Via Cassia), που ένωνε την Ρώμη με την Βόρεια Ιταλία, οι πρώτοι οικισμοί αναπτύχθηκαν ταχύτατα για να πάρουν διαστάσεις πόλεως. Επί Διοκλητιανού η πόλη προάγεται σε πρωτεύουσα της επαρχίας της Τουσκίας (Tuscia) τον 3ο αιώνα μ.Χ.

ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ

Από τον 4ο αιώνα η πόλη γνωρίζει εισβολές και καταστροφές – όπως των Οστρογότθων – για να μειωθεί ο πληθυσμός της, ενώ η κυριαρχία της αλλάζει συχνά χέρια. Επί των Λομβαρδών η πόλη γνωρίζει μια σχετική περίοδο ειρήνης τον 6ο αιώνα. Η πόλη κατακτήθηκε το 774 από τον Καρλομάγνο (Charlemagne).

Aργότερα το 1054 περιήλθε στη Ματθίλδη κόμισσα της Τοσκάνης η οποία λαμβάνοντας κληρονομιά το Δουκάτο της Τοσκάνης, που είχε πρωτεύουσα τη Λούκκα (Lucca), δώρισε τη Φλωρεντία στον Πάπα Γρηγόριο Ζ΄. Έτσι υπό την παπική επιρροή η Φλωρεντία αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα και γνώρισε μεγάλη ευημερία.

Το 1125 τα φλωρεντινά στρατεύματα κατέλαβαν και κατέστρεψαν την ανταγωνίστρια πόλη Φιέζολε. Η τακτική αυτή όμως των επιθέσεων στις γύρω περιοχές εξόργισε τον νέο Αυτοκράτορα Φρειδερίκο που είχε αναλάβει το 1152, με συνέπεια να ορίσει αντιπρόσωπό του στη διοίκηση της πόλης. Η επέμβαση αυτή είχε ως συνέπεια να χωρισθούν οι κάτοικοι σε φιλομοναρχικούς και φιλοπαπικούς.

Οι δύο αυτές ομάδες ακολουθούν την ανάπτυξη της κοινότητας που, όπως στις άλλες πόλης της βόρειας Ιταλίας, καθορίζει την εμφάνιση των αυτόνομων κυβερνήσεων που απέκτησαν την κυριαρχία τους κατόπιν μιας σφοδρής διαμάχης που κατέληξε στην ειρήνη της Κωνσταντίας. Σύμφωνα με την συνθήκη, που παραχωρήθηκε από τον Φρειδερίκο Α΄ το 1183, οι ιταλικές κοινότητες απέκτησαν κυριαρχικά δικαιώματα, πράγμα που τις καθιστούσε πραγματικές πόλεις-κράτη.

Η δυσαρέσκεια των πολιτών από την οικονομική κρίση και την αποτυχημένη εκστρατεία για την κατάκτηση της Λούκκα(1433) ανέδειξε ως νέο πιθανό ηγέτη της πόλης τον Κόζιμο των Μεδίκων ο οποίος εξορίστηκε στη Βενετία αλλά επέστρεψε θριαμβευτικά το 1434. Η πολιτική κυριαρχία του Κόζιμο θεμελιώθηκε στην οικοδόμηση μιας προσεκτικής δημόσιας εικόνας του .

Ένας σεμνός άνδρας ο οποίος σεβάστηκε το παραδοσιακό πολίτευμα και δεν ανέλαβε επισήμως δημόσια αξιώματα, αλλά κινούσε τα νήματα ελέγχοντας αποτελεσματικά την εκλογή των αρχόντων που εφάρμοζαν την πολιτική του. Τον διαδέχτηκαν ο γιος του Πιέρο (1464 – 1469) και ο εγγονός του Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής (1469 – 1492).Στην αυλή του Λαυρέντιου βρήκαν υποστήριξη σημαντικοί καλλιτέχνες όπως ο Μποτιτσέλι και ο Μιχαήλ Άγγελος και τα χρόνια αυτά συμπίπτουν με την ακμή της αναγέννησης.

  Δεν έλειπαν όμως και οι δυσαρεστημένοι που έβλεπαν στο πρόσωπο του Λαυρεντίου έναν τύραννο. Η συνωμοσία των Πάτσι, έχοντας την υποστήριξη του Πάπα, σχεδίασε τη δολοφονία του την ημέρα του Πάσχα του 1478 μέσα στον καθεδρικό ναό, οι συνωμότες όμως πέτυχαν να σκοτώσουν μόνο τον αδελφό του Τζιουλάνο. Η θανάτωση εννέα συνωμοτών, μεταξύ των οποίων και ο αρχιεπίσκοπος της Πίζας έφερε τον Λαυρέντιο σε ευθεία σύγκρουση με τον Πάπα, η οποία τελικά διευθετήθηκε διά της διπλωματικής οδού.

Φτάνουμε στο 1494 όπου για τέσσερα χρόνια κυριάρχησε στη Φλωρεντία η μορφή του Δομηνικανού μοναχού Σαβοναρόλα ο οποίος εγκατέστησε ένα είδος θεοκρατικής δημοκρατίας και πολέμησε με φανατισμό όχι μόνο την ανηθικότητα αλλά και την αναγεννησιακή τέχνη και τις ανθρωπιστικές σπουδές. Όταν το 1498 αφορίστηκε από τον πάπα, η πόλη που είχε κουραστεί από τις υπερβολές του στράφηκε εναντίον του και ο Σαβοναρόλα κάηκε στην πυρά. Η Φλωρεντία όμως συνέχισε να είναι δημοκρατία μέχρι το 1512, οπότε οι Μέδικοι επέστρεψαν στην εξουσία.

Σήμερα θα περιηγηθούμε στην  Ponte Vecchio και Galleria degli Uffizi

 Ponte Vecchio (Παλιά Γέφυρα)

Σήμα κατατεθέν της Φλωρεντίας, η Ponte Vecchio (Παλιά Γέφυρα) με τα χαρακτηριστικά μαγαζάκια των χρυσοχόων και κοσμηματοπωλών . Τα καταστήματα στη γέφυρα υπάρχουν από τον 13ο αιώνα,ήταν η μοναδική γέφυρα που ένωνε τις ακτές πάνω από τον ποταμό Arno και αρχικά λειτουργούσαν και κρεοπωλεία, ιχθυοπωλεία, βυρσοδεψεία. Το 1593, ο Φερδινάνδος Α’ αποφάσισε να επιτρέπεται μόνο στους χρυσοχόους και κοσμηματοπώλες να διατηρούν καταστήματα στη γέφυρα.

Galleria degli Uffizi

 Η Galleria degli Uffizi είναι ένα από τα παλαιότερα μουσεία – πινακοθήκες στον κόσμο, Τα έργα που εκτίθενται στο μουσείο καλύπτουν χρονικά την περίοδο από τον 13ο μέχρι τον 18ο αιώνα και συνθέτουν μία από τις σημαντικότερες συλλογές αναγεννησιακής τέχνης.

Toν Ιούλιο του 1737 πεθαίνει ο Τζαν Γκαστόνε των Μεδίκων, τελευταίος στη σειρά της διαδοχής στη δυναστεία των Μεδίκων. Μένει μόνη κληρονόμος η αδελφή του Άννα Μαρία Λουΐζα (Λουδοβίκα) των Μεδίκων (Anna Maria Luisa ( Ludovica ) de ‘Medici ). 

Η ιδία, ήταν λάτρης της τέχνης και βλέποντας την κατάσταση των άλλων Βασιλικών Οίκων, οι οποίοι έχουν ξεπουλήσει κυριολεκτικά όλους τους καλλιτεχνικούς και τους πολιτιστικούς θησαυρούς τους, δείχνει διορατικότητα και με μια αξιοσημείωτη πράξη της υπογράφει το γνωστό οικογενειακό σύμφωνο Patto di Famiglia σε συνεργασία με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Φραγκίσκο της Λωρραίνης. Σύμφωνα με αυτό υπάρχει απαράβατος όρος ότι όλη η προσωπική περιουσία των Μεδίκων, που παραχωρήθηκε από την ιδία στη δυναστεία της Λορένης, δεν θα μεταφερθεί ποτέ έξω από τη Φλωρεντία. Έτσι ξεκινά η ιστορία της Πινακοθήκης Ουφίτσι η οποία έγινε δημοσίως προσβάσιμη το1769, αν και ήταν ανοιχτή για το κοινό, κατόπιν αίτησης, ήδη από το 16ο αιώνα.

Στον πρώτο σύνδεσμο κάνουμε ένα περίπατο στην Ponte Vecchio, στο δεύτερο σύνδεσμο θα περπατήσουμε μέσα στη Galleria degli Uffizi και στον τρίτο σύνδεσμο θα δούμε κορυφαία αριστουργήματα των Leonardo, Michelangelo, Botticelli and Perugino

Ελάτε στη ”Γωνιά Χαλάρωσης” στο Facebook