Αρχαία Ρώμη & Κολοσσαίο 3D Περιήγηση

Χρονολογία ίδρυσης της πόλης της Ρώμης, από την παράδοση, είναι το έτος 753 π.Χ.. Ιδρυτής της θεωρείται ο Ρωμύλος, ένα ημιμυθικό πρόσωπο, που οριοθέτησε τα τείχη της Ρώμης και σκότωσε τον αδελφό του, Ρέμο, όταν αυτός άρχισε να έρχεται εμπόδιο στα σχέδια και το έργο του Ρωμύλου.

Η ιστορική μνήμη για την πορεία της Ρώμης στα πρώτα της βήματα ισορροπεί ανάμεσα στους μύθους και στα πραγματικά γεγονότα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτού είναι η ιστορία της αρπαγής των Σαβίνων.

Ο Ρωμύλος θέσπισε πολιτικά όργανα που διατηρήθηκαν για αιώνες: τη Σύγκλητο, η οποία ήταν ένα συμβούλιο που αποτελούνταν από τους αρχηγούς των ρωμαϊκών γενών (patres), και τη συνέλευση του λαού.

Ακόμη, διεξήγαγε επιτυχημένους πολέμους εναντίον των γειτονικών λαών. Τον Ρωμύλο διαδέχθηκε ο Νουμάς Πομπίλιος, ένας Σαβίνος, και μετά από αυτόν άλλοι πέντε βασιλείς βασίλεψαν στη Ρώμη, με τελευταίο έναν Ετρούσκο, το Λεύκιο Ταρκύνιο, ο οποίος βασίλεψε τυραννικά, ώσπου οι αγανακτισμένοι Ρωμαίοι, κατάφεραν να τον εκθρονίσουν και να τον εκδιώξουν, εγκαθιδρύοντας παράλληλα Δημοκρατία.

Η περίοδος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας

Με την εκδίωξη του τελευταίου βασιλιά, οι πατρίκιοι, που αποτελούσαν την αγροτική αριστοκρατία και ήταν οι κεφαλές των εκατό κυριότερων οικογενειών της Ρώμης, οργάνωσαν το νέο πολίτευμα.

Στη θέση του βασιλιά τοποθετήθηκαν δύο άρχοντες με ετήσια θητεία, οι ύπατοι, οι οποίοι κυβερνούσαν το κράτος και το στρατό. Σταδιακά θεσπίστηκαν και άλλα ανώτερα αξιώματα, όπως οι δύο κυαίστορες που ήταν υπεύθυνοι για τα δημόσια οικονομικά.

Όλοι οι αξιωματούχοι ορίζονταν από τη Σύγκλητο, μέλη της οποίας μπορούσαν να γίνουν μόνον πατρίκιοι. Αυτό, βέβαια, δυσαρέστησε πολύ την άλλη κοινωνική ομάδα της Ρώμης, τους πληβείους, δηλαδή τους βιοτέχνες, τους μικροκαλλιεργητές και όλους αυτούς που δεν ανήκαν σε κανένα γένος.

Αυτοί, περίπου το 490 π.Χ., συγκεντρώθηκαν σε έναν μικρό λόφο έξω από τη Ρώμη και απείλησαν να ιδρύσουν μία καινούρια, δική τους πόλη, αν οι πατρίκιοι συνέχιζαν να τους αγνοούν και να τους καταπιέζουν.

Οι πατρίκιοι υποχώρησαν, καθώς τους χρειάζονταν για στρατιώτες, και έτσι θεσπίστηκε το αξίωμα του τριβούνου (δημάρχου), του οποίου μοναδικό καθήκον ήταν η προστασία των πληβείων από τις πιέσεις των αρχόντων.

Σταδιακά, οι πληβείοι κατέκτησαν και άλλα δικαιώματα. Το 450 π.Χ. πέτυχαν να καταγραφεί το δίκαιο, που ως τότε παρέμενε άγραφο και η ερμηνεία του ήταν στα χέρια των πατρικίων, ενώ το 287 π.Χ. πέτυχαν την ψήφιση ενός νόμου που όριζε ότι η συνέλευση των πληβείων μαζί με τους τριβούνους θα μπορούσε να ψηφίσει νόμους που θα ήταν δεσμευτικοί για όλους τους Ρωμαίους.

Η επέκταση του Ρωμαϊκού κράτους και οι συγκρούσεις

Το Ρωμαϊκό κράτος αυτήν την περίοδο αρχίζει να επεκτείνεται στις γειτονικές περιοχές, και συγκροτεί μία συμμαχία των πόλεων του Λατίου. Αργότερα, οι Ρωμαίοι συγκρούονται με τους Κέλτες της βόρειας Ιταλίας, και τους Σαμνίτες της νότιας. Μέχρι το 280 π.Χ. που εισβάλλει ο Πύρρος, βασιλιάς της Ηπείρου, μετά από την έκκληση για βοήθεια των ελληνικών πόλεων της Κάτω Ιταλίας, η Ρώμη έχει κυριαρχήσει στην κεντρική Ιταλία.

Οι Ρωμαίοι κατάφεραν μετά από αγώνα να αναγκάσουν τον Πύρρο να γυρίσει στην Ελλάδα και κατέλαβαν το 272 π.Χ. την ελληνική πόλη του Τάραντα.Μετά από λίγα χρόνια, ξεσπά ο Α’ Καρχηδονιακός Πόλεμος (264 π.Χ.–241 π.Χ.).

Στο τέλος αυτού του πολέμου, οι κουρασμένοι αντίπαλοι, Ρώμη και Καρχηδόνα, κάνουν ειρήνη. Οι Ρωμαίοι κερδίζουν τη Σικελία, τη Σαρδηνία και την Κορσική και στρέφουν την προσοχή τους στη βόρεια Ιταλία, όπου μέχρι το 220 π.Χ. καταλαμβάνουν την κοιλάδα του Πάδου. Οι Καρχηδόνιοι στρέφονται στην Ισπανία και σύντομα καταλαμβάνουν όλα τα εδάφη μέχρι τον ποταμό Έβρο. 

Το Κολλοσαίο της Ρώμης

Το Κολοσσαίο είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό κτίριο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αρχικά γνωστό ως το Αμφιθέατρο του Φλαβιανού, το Κολοσσαίο ήταν το μεγαλύτερο κτίριο της εποχής. Μπορεί η θεόρατη δομή του να έχει περιέλθει σε ερείπια στις μέρες μας αλλά ακόμη παραμένει ένα επιβλητικό και όμορφο θέαμα.

Ο Αυτοκράτορας Βεσπασιανός, ιδρυτής της δυναστείας Φλαβιανών, άρχισε την κατασκευή του Κολοσσαίου το 72 μ.Χ. και το οποίο ολοκληρώθηκε το 80 μ.Χ., ένα χρόνο μετά το θάνατο Βεσπασιανού.

Στην τοποθεσία που αποφασίστηκε να χτιστεί το Κολοσσαίο υπήρχε μια τεχνητή λίμνη και ένα μέρος του τεράστιου πάρκου του Νέρωνα στο οποίο περιλαμβάνεται επίσης η Χρυσή Πύλη (Domus Aurea) και το κολοσσιαίο άγαλμα του Νέρωνα (ο κολοσσός) που έδωσε στην γιγαντιαία αρένα το σημερινό της όνομα.

 Το Κολοσσαίο μπορούσε να φιλοξενήσει περίπου 55.000 θεατές που εισέρχονταν στο κτίριο μέσω των 80 εισόδων. Είχε τέσσερις ορόφους με τον τελευταίο όροφο να διαθέτει καθίσματα για τις κατώτερες τάξεις και τις γυναίκες.

Ο χαμηλότερος όροφος ήταν η εξέδρα των επισήμων της εποχής και είχε θέσεις μόνο για τους επιφανείς πολίτες. Κάτω από το έδαφος υπήρχαν δωμάτια με μηχανικές συσκευές και τα κλουβιά που περιείχαν τα άγρια ζώα. Οι κλωβοί μπορούσαν να υψώνονται, ώστε τα ζώα να εμφανίζονται στη μέση της αρένας.

Οι αυτοκράτορες χρησιμοποιούσαν το Κολοσσαίο για να ψυχαγωγεί το κοινό με αγώνες με ελεύθερη είσοδο. Τα εν λόγω διαγωνίσματα ήταν ένα σύμβολο κύρους και ισχύος και ένας τρόπος για έναν αυτοκράτορα να αυξήσει τη δημοτικότητά του.

Οι αγώνες διαρκούσαν για μια ολόκληρη μέρα ή ακόμα και για αρκετές ημέρες στη σειρά. Συνήθως ξεκινούσαν με κωμικές πράξεις και εμφανίσεις εξωτικών ζώων και τελείωναν με μονομαχίες μεταξύ των ζώων και μονομάχων ή μεταξύ μονομάχων.

Οι διαγωνιζόμενοι ήταν συνήθως δούλοι, αιχμάλωτοι πολέμου ή κατάδικοι. Μερικές φορές Ρωμαίοι πολίτες, μέχρι και αυτοκράτορες έλαβαν μέρος στη δράση.

Μπαίνοντας στους στίβους των ρωμαϊκών ιπποδρόμων μετά από 2.000 χρόνια Χριστιανισμού, έχει κανείς την εντύπωση ότι κατεβαίνει στην Κόλαση της αρχαιότητας. Η Ρώμη, ανάμεσα σε τόσες διασκεδάσεις που της προσφέρονταν, προτιμούσε κυρίως, ή μόνο, τον στραγγαλισμό άοπλων ανθρώπων που θανατώνονταν μπροστά της.

Οι αυτοκράτορες, κολακεύοντας επίτηδες τα δολοφονικά ένστικτα του όχλου, σφυρηλατούσαν, με την «μονομαχία» αυτή, το πιο σίγουρο, αλλά και το πιο αποτρόπαιο όπλο της βασιλείας τους.

Η οργάνωση των αιματηρών αυτών αγώνων έχει φθάσει στο κατακόρυφο και στους δήμους της Ιταλίας και στις πόλεις των επαρχιών, οι τοπικοί διοικητές, στους οποίους είχε ανατεθεί η ευθύνη της ετησίας οργάνωσης των μονομαχιών, απευθύνονταν, για να διευκολυνθούν στο έργο τους, σε ειδικούς, τους λεγόμενους lanistae (εκγυμναστές μονομαχιών).

Αυτοί οι δυσφημισμένοι επαγγελματίες, των οποίων το επάγγελμα ήταν σημαδεμένο τόσο στην λογοτεχνία όσο και στα δικαστήρια με την ίδια κακή φήμη, όπως το επάγγελμα των προξενητών ή lenones (μαστροπών), ήταν στην πραγματικότητα μεσάζοντες του θανάτου.

Στην Ρώμη, αντίθετα, δεν υπήρχε ο θεσμός αυτός (των lanistae). Το επάγγελμα εξαφανίστηκε με διαταγή του αυτοκράτορα, που το εξασκούσε ο ίδιος με την μεσολάβηση, φυσικά, των προμηθευτών του.

Οι υπάλληλοι αυτοί είχαν στην διάθεσή τους επίσημα κτίρια και ολόκληρα κοπάδια από άγρια ζώα και περίεργα θηρία που τα έστελναν στον αυτοκράτορα οι υποτελείς επαρχίες, οι βασιλείς πελάτες, ακόμη και οι ηγεμόνες της Ινδίας. Τέλος, υπήρχαν στην διάθεσή τους οι καταδικασμένοι σε θάνατο, οι αιχμάλωτοι και ολόκληρος ο στρατός.

Οι μονομάχοι που ανήκαν σε αυτόν ήταν χωρισμένοι σε δασκάλους και μαθητές και ανήκαν, ανάλογα με τις φυσικές τους ικανότητες, σε διάφορες κατηγορίες:

• υπήρχαν οι Σαμνίτες που κρατούσαν ασπίδα και ξίφος

• οι Θράκες που προφυλάσσονταν με μια κυκλική ασπίδα και κρατούσαν εγχειρίδιο

• και οι murmillones, που φορούσαν περικεφαλαία πάνω στην οποία εικονιζόταν ένα ψάρι που λεγόταν murma.

Αν εξαιρέσει κανείς τα sportulae (είδος μονομαχίας) που γεννήθηκαν στο ανισόρροπο μυαλό του Κλαυδίου και που τελείωναν σε λίγες ώρες, γιατί ήταν φοβερά αιματηροί και σκληροί αγώνες,

οι μονομαχίες διαρκούσαν συνήθως από την αυγή ως την δύση του ηλίου με μερικές εξαιρέσεις, όπως συνέβη την εποχή του Δομιτιανού, οπότε διαρκούσαν ως τα μεσάνυχτα.

πηγή πληροφοριών : https://www.historical-quest.com/

Ακολουθήστε τη ”Γωνιά Χαλάρωσης” στο Facebook

Εμείς σήμερα έχουμε στη διάθεση μας τρεις συνδέσμους. Ο πρώτος είναι μια 3D περιήγηση στην Αρχαία Ρώμη , ο δεύτερος μια 3D περιήγηση στο Κολοσσαίο και ο τρίτος σύνδεσμος είναι η ιστορία του Κολοσσαίου κατάλληλα διαμορφωμένος για τα παιδιά.