”ΡΩΓΜΗ”- ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΨΑΡΑΔΕΛΛΗ

Καλώς ήρθατε στη ¨Γωνιά Χαλάρωσης¨. Να αναφέρουμε ότι είστε από το όμορφο νησί της Λέσβου που τυχαίνει να είναι και η δική μου πατρίδα κατά το ήμισυ.

Θα ήθελα να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας με το τελευταίο σας μυθιστόρημα ¨ΡΩΓΜΗ¨ από τις εκδόσεις Υδροπλάνο το 2020…Μια ¨ΡΩΓΜΗ¨ του μυαλού η οποία…θα ήθελα μια μικρή περίληψη.

Η Ζωή είναι μια νεαρή μουσικός, που για κάποιο λόγο βιώνει έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη. Ένα όνειρο που ζωντανεύει κάθε βράδυ και την αναστατώνει. Η ίδια γίνεται η ηρωίδα του ονείρου της. Ζει την ημέρα του γάμου της με τον αγαπημένο της τον Ανδρέα. Στο τέλος αυτής της όμορφης βραδιάς ένας νεαρός στην προσπάθεια του να τους ληστέψει πυροβολεί τον Ανδρέα και αυτός ξεψυχά μέσα στην αγκαλιά της. Ένας πόνος αφόρητος την κυριεύει. Ζει με όλες της τις αισθήσεις ένα όνειρο, που δεν έχει καταλάβει πως έχει δημιουργηθεί, από πού προέρχεται και τι προμηνύει. Ο Ανδρέας είναι γι’ αυτήν ένας ξένος και όμως τα συναισθήματα που νιώθει γι’ αυτόν είναι τόσο δυνατά, που ο χαμός του αρχίζει να επηρεάζει την πραγματική της ζωή.

Ο εφιάλτης την οδηγεί στα σκαλοπάτια του ψυχοθεραπευτή. Μέσω της ύπνωσης θα προσπαθήσει να ξεδιαλύνει όλα αυτά που για εκείνη είναι τόσο θολά. Με την ηλικιακή αναδρομή θα βγουν στο φως πληγές που είχε καλά κρυμμένες μέσα της. Παιδικά τραύματα που έμειναν για πάντα ανοιχτά. Η σχέση των γονιών της, σκηνές που αποτυπώθηκαν από τα παιδικά της μάτια. Και όλα τα κομμάτια του παζλ, θ’ αρχίσουν να παίρνουν σιγά, σιγά την θέση τους. Όχι όμως για πολύ.

Η ψυχή της θα ξαποστάσει για λίγο. Ο εφιάλτης θα ξεθωριάσει, μέχρι την στιγμή που θα αντικρίσει εκείνον. Τον άντρα των ονείρων της, τον άντρα του εφιάλτη της με σάρκα και οστά.

Το μυαλό μπορεί να ¨παίξει¨ παράξενα παιχνίδια. Όταν όμως ζεις σε μια καθημερινή παραπλάνηση και μυθοπλασία αυτό δεν σε οδηγεί σε άλλα μονοπάτια μη φυσιολογικά;

Η ηρωίδα βιώνει μια ανεξήγητη κατάσταση, γι’ αυτό την κυριεύει φόβος. Φοβάται ότι αρχίζει να χάνει τα λογικά της και την πιάνει κρίση πανικού. Ο άνδρας του ονείρου της δεν μπορεί να υπάρχει στ’ αλήθεια, άλλα ακόμα και αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, η ύπαρξη του είναι συνδεδεμένη με τον χειρότερο εφιάλτη της. Αυτό που την τρομάζει δεν είναι μόνο το γεγονός της ύπαρξης του ανθρώπου αυτού, άλλα το ότι έχει αναπτύξει συναισθήματα αγάπης για έναν άγνωστο άντρα. Όταν το μυαλό μας παίζει παιχνίδια, είναι πολύ εύκολο να προσπεράσουμε την λεπτή γραμμή, που διαχωρίζει την λογική από την τρέλα. Σ’ αυτή την περίπτωση χρειάζεται να δουλέψουμε πολύ με τον εαυτό μας και το κυριότερο να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν να ισορροπήσουμε, πάνω στο τεντωμένο σκοινί στο οποίο περπατάμε.

Η Ζωή η ηρωίδα που είναι ηρωίδα στο όνειρο της, συναντάει τον πρωταγωνιστή των ονείρων της…Ποια τα συναισθήματα της όταν το ονειρικό γίνεται αληθινό;

Θα ήταν δυσβάσταχτο να γνωρίζουμε το μέλλον μας, αν ξέραμε ότι αυτό θα μας έφερνε συμφορές. Το ίδιο σοκαριστικό θα ήταν να βλέπαμε να ξετυλίγεται ένας εφιάλτης, ένα δυσοίωνο όνειρο στην πραγματική μας ζωή. Η ηρωίδα βιώνει μια τέτοια κατάσταση. Βλέπει να έρχεται μια συμφορά από την οποία προσπαθεί να τρέξει μακριά. Ο φόβος είναι ένα από τα πιο ισχυρά συναισθήματα που βιώνει και αυτός την κατακλύζει, δημιουργεί σύγχυση στο μυαλό της και την τρελαίνει.

Στο βιβλίο σας υπάρχουν άνθρωποι ¨κλειδιά¨ που παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της πορείας της Ζωής;

Ναι, πάντα υπάρχει ένας από μηχανής θεός, που βοηθάει την ιστορία να προχωρήσει, δείχνοντας το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσει η ηρωίδα. Στην ¨ΡΩΓΜΗ¨ ένα πρόσωπο κλειδί είναι η Χαραλαμπία, η οποία σπάει την φούσκα μέσα στην οποία κρύβεται η ηρωίδα και την αναγκάζει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα της. Μια πραγματικότητα που περιπλέκεται, καθότι η γυναίκα αυτή φορτώνει το μεγάλο της μυστικό στην Ζωή και την καθιστά τιμωρό των εγκλημάτων που έχουν διαπραχθεί στο παρελθόν. Όμως δεν είναι μόνο αυτή, που βοηθά την ιστορία να ξετυλιχτεί. Υπάρχει ένα ακόμη πρόσωπο, που θα παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας και θα ρίξει φως στα σκοτάδια που τυλίγουν τα γεγονότα.

Πιστεύετε ότι όλα τα όνειρα ερμηνεύονται. Ότι όλα κάτι έχουν να μας πουν;

Ο Φρόυντ έχει πει ότι ¨οι περισσότερες ονειρικές εικόνες είναι βιώματα του παρελθόντος αν και στην πραγματικότητα η πλήρης διαλεύκανση ενός ονείρου δεν έχει ακόμα επιτευχθεί¨. Ίσως κάποια από αυτά να τα ερμηνεύουμε, στηριζόμενοι σε κάποια γεγονότα που μας έχουν συμβεί και κάποια άλλα να μας φαίνονται τελείως ξένα. Κατά την διάρκεια του ύπνου το πάνω χέρι, σύμφωνα με τους ειδικούς, το έχει το υποσυνείδητο. Εκεί όπου αποθηκεύονται εικόνες και γεγονότα που για κάποιον λόγο δεν θέλουμε να θυμόμαστε, λεπτομέρειες τις οποίες μέσα στην ταχύτητα της καθημερινότητας μας τις προσπερνάμε, χωρίς να τις δίνουμε σημασία. Ίσως τα όνειρα λοιπόν να είναι ένας καθρέφτης μέσα στον οποίο προβάλλεται η ζωή μας χωρίς φίλτρα. Όπως και να έχει, πιστεύω ότι τα όνειρα για κάποιο λόγο έρχονται, κάτι έχουν να μας πουν.

Θα ήθελα να κάνουμε μια αναφορά σε αυτό το σημείο, για τα δύο προηγούμενα βιβλία σας ,¨Το άσπρο φόρεμα της Θάλασσας¨ το 2015 εκδόσεις Ωκεανός και το ¨Κάτω από το Φως του αποσπερίτη¨ το 2017 εκδόσεις Ωκεανός επίσης. Είναι δύο βιβλία που βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. Θα θέλαμε να μας πείτε γι’ αυτά.

¨Το άσπρο φόρεμα της θάλασσας¨, είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα, το οποίο στηρίχτηκε στο βραβευμένο διήγημα μου ¨Μαργαρίτα¨, με αρκετές βέβαια παραλλαγές. Το διήγημα γράφτηκε λίγα χρόνια μετά τον θάνατο μιας συμμαθήτριας μου από την επάρατη νόσο και μιλάει για το ανεκπλήρωτο, για όσα η ζωή μας κλέβει, στερώντας μας την ευτυχία. Μια συναισθηματική, κοινωνική ιστορία, από εκείνες στις οποίες η μοίρα υφαίνει ύπουλα τον ιστό της, δημιουργώντας ανατροπές, διλήμματα και πόνο. Μια ιστορία στην οποία οι ήρωες καλούνται μέσα από τις δοκιμασίες, να επιδείξουν θάρρος και δύναμη ψυχής, παλεύοντας κυρίως με τα θηρία που φωλιάζουν μέσα τους.

Το ¨Κάτω από το φως του αποσπερίτη¨ βασίζεται σε αληθινή ιστορία, στην ζωή της γιαγιάς μου. Είναι ένας ύμνος στην αδερφική αγάπη, στον δεσμό αυτό που αν τύχει και κοπεί, μας αφήνει κενούς, μας οδηγεί σε μια ατέρμονη αναζήτηση. Ένα βιβλίο έντονα συναισθηματικό, το οποίο θίγει κοινωνικά ζητήματα, καθώς τοποθετείται σε μια δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα, βάζοντας στο μικροσκόπιο τις ανθρώπινες σχέσεις. Η ηρωίδα του μυθιστορήματος, μέσα από τις δυσκολίες και τα εμπόδια που ορθώνονται μπροστά της, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και να βρει τα ίχνη της μικρής της αδερφής.

Ένας συγγραφέας θεωρείται ότι θα πρέπει να δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε διάφορα συγγραφικά είδη;

Θεωρώ ότι ο δημιουργός γενικότερα δεν πρέπει να μπαίνει σε καλούπια. Όταν έχει ανάγκη να γράψει κάτι, όταν έχει κάτι να δώσει, τότε πρέπει να το κάνει. Άλλωστε η έμπνευση δεν πρέπει να περιορίζεται και όταν αυτό γίνεται, τότε κατά έναν μαγικό τρόπο χάνεται. Δεν θα δοκίμαζα κάτι για την εμπειρία, αν αυτό δεν το υπαγόρευε η ίδια μου η ψυχή. Αυτήν ακολουθώ πάντα και αν με οδηγήσει σε μονοπάτια που δεν τα έχω πατήσει ποτέ, θα τα διαβώ ακόμη και αν είναι δύσβατα.

Θα θέλαμε να γνωρίσουμε την Αλεξάνδρα, η οποία τι θα την χαλαρώσει περισσότερο. Ένας περίπατος στην θάλασσα ή να διαβάσει ένα βιβλίο;

Είμαι νησιώτισσα και η θάλασσα είναι το σφουγγάρι που απορροφά όλους τους κραδασμούς της ψυχής μου. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να βλέπω θάλασσα, χωρίς να αγναντεύω το πέλαγος. Όπως δεν μπορώ να ζήσω και χωρίς βιβλία, χωρίς γραπτά και ιστορίες. Και τα δύο επιδρούν θετικά στην ψυχολογία μου και το θεωρώ ευλογία που μπορώ να τα συνδυάσω. Το να διαβάζω ένα βιβλίο δίπλα στην θάλασσα, ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων, είναι για μένα η υπέρτατη μορφή χαλάρωσης.

Έχετε κάποιο τραγούδι ή απόσπασμα από ένα βιβλίο που σας ξυπνάει συγκεκριμένες μνήμες και κατά καιρούς να ανατρέχετε σ’ αυτό;

Έχω πολλά τραγούδια και αποσπάσματα βιβλίων που μου γεννούν συναισθήματα, γιατί τα έχω συνδυάσει με κάποια γεγονότα της ζωής μου. Οι μνήμες είναι εικόνες, μυρωδιές, ακούσματα, λέξεις, στιγμές και αυτές τις μικρές στιγμούλες του χρόνου, συνηθίζω να τις προσκολλώ σε στίχους, αποσπάσματα, κάρτες, παντού. Δεν υπάρχει λοιπόν ένα συγκεκριμένο απόσπασμα ή ένα συγκεκριμένο τραγούδι στο οποίο να ανατρέχω. Υπάρχουν τραγούδια και βιβλία που όταν τα ακούω, όταν τα ανοίγω, συνοδεύονται από στιγμούλες του παρελθόντος, άλλοτε φωτεινές και άλλοτε σκοτεινές.

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πολύ που καθίσατε στην παρέα μας και θα ήθελα να μας χαιρετίσετε με ένα απόσπασμα από το βιβλίο σας ¨ΡΩΓΜΗ¨

Εγώ σ’ ευχαριστώ αγαπητή μου συντοπίτισσα για την φιλοξενία στην ¨Γωνιά της χαλάρωσης¨ και για την όμορφη συνέντευξη!

¨Η Ζωή πλησίασε τη βιβλιοθήκη που φαινόταν να έχει τα πιο παλιά βιβλία. Η ράχη τους είχε ξεθωριάσει από τον ήλιο που τα χάιδευε καθημερινά. Σίγουρα μέσα τους συγκρατούσαν τη σκόνη πολλών χρόνων που βάραινε ακόμα περισσότερο την αξία τους.

Το βλέμμα της έπεσε σ’ ένα βιβλίο που βρισκόταν στο δεύτερο ράφι. Παρόλο που τα κόκκινα γράμματα του τίτλου είχαν ξεθωριάσει, εκείνη κατάφερε να τον διαβάσει: Το κλάμα ενός βιολιού.

Μία παλιά θλιμμένη μελωδία ξύπνησε μέσα της. Μία μελωδία που ράγισε κάποτε την καρδιά της και έκανε, αυτό το έγχορδο, κομμάτι της ζωής της.

Κοίταξε τη μικρή σκάλα που ήταν ακουμπισμένη στην άκρη του σαλονιού και, χωρίς να το πολυσκεφτεί, την τράβηξε και ανέβηκε στο σημείο όπου βρισκόταν το βιβλίο. Με περισσή προσοχή, το τράβηξε απαλά, αφήνοντας να ελευθερωθεί όλη η σκόνη που είχε τρυπώσει ανάμεσά του και τώρα ταξίδευε μέσα στους φωτεινούς διαδρόμους του ήλιου.

Το άνοιξε και το ξεφύλλισε, αφήνοντας τη μεθυστική μυρωδιά των κιτρινισμένων φύλλων του ν’ αγγίξει τα ρουθούνια της. Έτσι όπως τα λεπτά του φύλλα έσπαγαν στον αέρα, ξεπετάχτηκε μία μικρή φωτογραφία που στριφογύρισε νευρικά και σαν πουπουλένιο φτερό άγγιξε το πάτωμα.

Η Χαραλαμπία είχε μπει στο σαλόνι κρατώντας τον δίσκο με το τσάι. Το σαστισμένο της βλέμμα ακολούθησε την κίνηση της φωτογραφίας και, μόλις αυτή ακούμπησε μπροστά στα πόδια της, ένας πνιχτός λυγμός βγήκε από το στήθος της. Ένας παλιός γνώριμος πόνος δάγκωσε την ψυχή της, παραλύοντας τα αδύναμα μέλη της. Οι πορσελάνινες κούπες γλίστρησαν από τον δίσκο και, πέφτοντας στο πάτωμα, έσπασαν σε χίλια κομμάτια, αφήνοντας τον γλυκό γυάλινο ήχο τους να τρυπώσει μέσα σε κάθε ρωγμή του χρόνου.

Η υπερήλικη γυναίκα έπεσε στα γόνατα και μάζεψε σαν φυλαχτό την παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία, φέρνοντάς τη στο στήθος της. Η φωτογραφία αυτή έμενε, για χρόνια, καλά

κρυμμένη μέσα σ’ ένα χοντρό βιβλίο που φρόντισε να ξεχάσει τον τίτλο του. Προσπάθησε να τη θάψει πίσω από τα εκατοντάδες βιβλία που είχε μαζέψει, πίσω από τις πολλές δακρύβρεχτες ιστορίες που ζωγράφιζαν τον πόνο και την απόγνωσή της.

Ήθελε να την ξεχάσει. Ήθελε να την αφήσει στη λήθη του χρόνου, πιστεύοντας ότι, αν σταματούσε να την κοιτά, θα έσβηνε και ο πόνος. Όμως, αυτός δεν την άφησε ποτέ, ακόμα και όταν η φωτογραφία έγινε ένας πολύτιμος θησαυρός χωρίς χάρτη¨.

#ΡΩΓΜΗ#

Ακολουθήστε τη ”Γωνιά Χαλάρωσης” στο Facebook