Αστακός: δεν ήταν πάντα μόνο για την ελίτ…

Εξαιρετικής θρεπτικής αξίας, ο αστακός περιέχει υψηλής βιολογικής αξίας πρωτεΐνες, αντίστοιχες με αυτές του κρέατος, γεγονός που τον καθιστά εξαιρετική επιλογή για όσους αποφεύγουν το κρέας.

Παράλληλα, διαθέτει απαραίτητα πολυακόρεστα λιπαρά, που συμβάλλουν στην καλή λειτουργία του εγκεφάλου και στην καλή υγεία της καρδιάς και των αγγείων του ανθρώπινου σώματος.

Επίσης διαθέτει βασικά μέταλλα και βιταμίνες, όπως ασβέστιο και σίδηρο, αλλά και βιταμίνες του συμπλέγματος Β, που βοηθούν την καλύτερη λειτουργία του νευρικού συστήματός μας. Περιέχει, ωστόσο, και χοληστερίνη: τα 100 μόλις γραμμάρια αστακού μάς δίνουν σχεδόν το 1/3 από τη χοληστερίνη που παίρνουμε σε όλη τη μέρα…

Στην Ελλάδα, η τιμή του κιλού του αστακού στα ιχθυοπωλεία φθάνει και τα 100 ευρώ και περισσότερο ανάλογα της εποχής …

Και για όσους δεν το γνωρίζουν υπάρχει, στα νερά του Ατλαντικού ο σπάνιος μπλε αστακός. Οι μπλε αστακοί ζουν και αλιεύονται κατά μήκος των ακτών του Ατλαντικού της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης, αλλά και στην Αυστραλία.

Οι μπλε αστακοί δεν είναι συνηθισμένοι. Μια μελέτη στο University of Maine Lobster Institute έδειξε ότι οι πιθανότητες αλίευσης μπλε αστακού είναι μία στα δύο εκατομμύρια. Ωστόσο, ο διευθυντής έρευνας για το έργο, Δρ. Ρόμπερτ Μπάγιερ, είπε ότι αυτό το στατιστικό είναι απλώς μια εικασία: «Ουδείς γνωρίζει πραγματικά πόσες είναι οι πιθανότητες να συμβεί αυτό», είπε. Η σπανιότητα ανεβάζει και την τιμή, έτσι κάποια εστιατόρια στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ χρεώνουν ακόμα και 500 δολάρια το κιλό για έναν μπλε αστακό.

Η γεύση είναι πάντα υποκειμενική και οι απόψεις σχετικά με το αν ο μπλε αστακός έχει διαφορετική γεύση από τον κανονικό αστακό διαφέρουν σημαντικά. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο μπλε αστακός έχει πολύ πιο γλυκιά γεύση από τους συνηθισμένους. Άλλοι διατείνονται ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά στη γεύση. Ένα πράγμα που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι όταν βράζονται, οι μπλε αστακοί υφίστανται την ίδια αλλαγή χρώματος με τους κανονικούς αστακούς. Το μοναδικό μπλε κέλυφός τους, παίρνει μια φωτεινή απόχρωση του κόκκινου, το κλασσικό χρώμα του αστακού. Οπότε ποια η διαφορά; Είτε μπλε είτε κόκκινος ίδια γεύση… Ψέματα;

Πριν από τέσσερις αιώνες όμως …

Ο αστακός ήταν το ακριβώς αντίθετο: φαγητό για τις κατώτερες τάξεις. Η εμφάνισή τους θεωρείτο αποκρουστική, με αποτέλεσμα να λάβουν το προσωνύμιο “κατσαρίδες της θάλασσας”.

Στις ακτές της βορειοανατολικής Αμερικής, υπήρχε τόσο μεγάλη αφθονία αστακών που ξεβράζονταν σωροί αυτών στις ακτές. Οι αυτόχθονες χρησιμοποιούσαν τους αστακούς για δόλωμα ή ακόμα και για λίπασμα. Οι άποικοι επίσης αντιμετώπιζαν απαξιωτικά τους αστακούς. Δίνονταν ως φαγητό στους φτωχούς, τους φυλακισμένους, τους σκλάβους και τους υπηρέτες. Έτσι, απέκτησαν το προσωνύμιο “η πρωτεΐνη του φτωχού”.

Λέγεται πως κρατούμενοι δυσφόρησαν τόσο έντονα από τη συνεχή κατανάλωση αστακών, ώστε κατάφεραν να περάσει νομοθεσία, βάσει της οποίας θα τους σερβίρονταν αστακοί μόνο δύο φορές την εβδομάδα.

Στη βικτωριανή Ευρώπη μάλιστα, οι αστακοί θεωρούνταν το είδος φαγητού που έρτωγαν οι φτωχοί και οι αγρότες («κοτόπουλα του φτωχού» τους ονόμαζαν), και τους χρησιμοποιούσαν ακόμη και σαν λίπασμα για καλλιέργειες. Οι ασημένιες πιατέλες δεν προορίζονταν για τους ταπεινούς αστακούς, ακόμα…

Ο σιδηρόδρομος άλλαξε τη “μοίρα” του αστακού

Η ανάπτυξη του σιδηροδρόμου, κατά τον 19ο αιώνα, φαίνεται πως διαδραμάτισε καίριο ρόλο στη μετατροπή του αστακού από περιθωριακό σε εξεζητημένο φαγητό.

Οι υπεύθυνοι των συγκοινωνιών συνειδητοποίησαν πως όσοι δεν ζούσαν κοντά στις ακτές της Αμερικής δεν γνώριζαν τι εστί αστακός. Άρχισαν, λοιπόν, να τον σερβίρουν ως είδος πολυτελείας στους επιβάτες των τρένων και, σύντομα, ο αστακός κατέστη ένα εξαιρετικά δημοφιλές προϊόν.

Οι υψηλότερες τάξεις στη Νέα Υόρκη και τη Βοστώνη ζητούσαν όλο και περισσότερο αστακούς. Έτσι, λόγω της υψηλής ζήτησης, ο πληθυσμός τους ελαττώθηκε και η τιμή του είδους αναμενόμενα αυξήθηκε…

…Και κάτι για επίλογο…

Γιατί ο αστακός μαγειρεύεται ζωντανός

Αυτό συμβαίνει, επειδή το κρέας του αστακού χαλάει πολύ γρήγορα. Αν περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τη στιγμή της θανάτωσής του, τα βακτήρια που βρίσκονται στη σάρκα του θα αναπαραχθούν ταχύτατα.

Προκειμένου, λοιπόν, να αποφευχθούν τροφικές δηλητηριάσεις, έχει καθιερωθεί το βράσιμο ζωντανού αστακού ως η πιο ενδεδειγμένη και ασφαλής μέθοδος μαγειρέματος.

Για να καταλάβει κανείς αν ο αστακός του μαγειρεύτηκε ζωντανός ή νεκρός, αρκεί να παρατηρήσει την ουρά του. Αν είναι τυλιγμένη, τότε μαγειρεύτηκε ζωντανός. Αν όχι, μαγειρεύτηκε αφού πρώτα θανατώθηκε.

πηγές: https://newsbyzeta.blogspot.com/, https://www.fosonline.gr/,https://www.pronews.gr/

Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook