Διήγημα : “ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ” Της Ευθυμίας Μυλωνά

Ήταν από εκείνες τις μέρες του καλοκαιριού που δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Ήθελα μονάχα να είμαι ξαπλωμένος σ’ ένα σκιερό δωμάτιο, με air condition ή ανεμιστήρα. Με ένα μπολ παγάκια να μου δροσίζουν το νερό κι εγώ να κοιτώ μόνο το ταβάνι. Ακίνητος. Να ταξιδεύω σε τόπους μακρινούς, σε νησιά εξωτικά. Ξαπλωμένος, κάτω από ένα φοίνικα να ατενίζω τους ωκεανούς τους, το απέραντο γαλάζιο μετά από μια βουτιά στα γαλαζοπράσινα νερά τους. Όλο νερά και καταρράκτες ονειρευόμουν. Ειδικά τώρα το καλοκαίρι με τον καύσωνα, που ενώ οι φίλοι μου έκαναν διακοπές και μέτραγαν τα μπάνια τους, εγώ δούλευα.

Περνούσα πολλές ώρες στο μαγαζί του πατέρα μου και κουραζόμουν. Απ’ τη μία σχολείο το χειμώνα, απ’ την άλλη, πρωί- απόγευμα, δουλειά το καλοκαίρι. Τον βοηθούσα στην εργασία του, την οποία έβρισκα άλλοτε ενδιαφέρουσα κι άλλοτε βαρετή. Μου φαινόταν τόσο παράξενο να αποτυπώνονται στο χαρτί με το πάτημα ενός κουμπιού, διηγήματα, ποιήματα, εργασίες φοιτητών, τοπογραφικά και έγγραφα δικαστηρίων. Ήταν βαρετή η επαναλαμβανόμενη κίνηση, τού να αλλάζεις σελίδα, να τοποθετείς το βιβλίο σε συγκεκριμένο πλαίσιο και να πατάς το κουμπί. Κάθε σελίδα όμως είχε τη δική της ιστορία, το δικό της μήνυμα. Πάνω της αποτυπώνονταν σκέψεις που γίνονταν λέξεις, μηνύματα μιας άλλης εποχής. « Σαν πας στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος» του Καβάφη, « Ένας μικρός Θεός στη λάσπη» του Ντοστογιέφσκι, δονούσαν την ψυχή μου, τη σκέψη μου. Ταξίδευα μέσα απ’ τις λέξεις σε κόσμους μακρινούς, ιστορικούς, μα και φανταστικούς, που ζωντάνευαν μπροστά στα μάτια μου.

Έχω αυτό το χάρισμα, να απομνημονεύω το περιεχόμενό τους μόνο με λίγες ματιές που τους έριχνα. Θαύμαζα των ανθρώπων το μυαλό. Όλων αυτών των ανθρώπων που γράφουν. Γιατί να έχει την ανάγκη κάποιος να γράψει; Ποια είναι η δύναμη που σαν σπίθα πυροδοτεί την καρδιά και αποτυπώνει ασταμάτητα τις σκέψεις της στο χαρτί; Λύτρωση και ευαισθησία ωθούν το συγγραφέα, τον ποιητή να «πει» κάτι. Για να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Καλύτερο από τι; Τη μοναξιά, τον εγωϊσμό.

Έτσι περνούσα τα απογεύματά μου, εκτυπώνοντας θησαυρούς άλλοτε λογοτεχνικούς και άλλοτε βαρετά πιστοποιητικά, δικογραφίες και συμβολαιογραφικές πράξεις. Βαρετές για μένα, για κάποιον άλλο σημαντικές. Μέχρι και η απλή εκτύπωση μιας αστυνομικής ταυτότητας, που για μένα ήταν βαρετή, για τον ιδιοκτήτη της ήταν σημαντική και αδημονούσε να την πάρει στα χέρια του, να προλάβει ανοιχτά τα ΚΕΠ, για να υπογράψει κάποια εξουσιοδότηση ή κάτι άλλο. Η ανυπομονησία φαινόταν στο βλέμμα του και έφευγε βιαστικά όταν αποκτούσε το πολυπόθητο φωτοτύπημα στα χέρια του.

Μια μέρα ήρθε στο μαγαζί μια κυρία. Φορούσε ένα λευκό μακρύ φόρεμα που πάνω του είχε ραμμένα αέρινα τριγωνικά υφάσματα σε ανοιχτό μοβ και ροζ, που σε κάθε κίνησή της, κινούνταν κι αυτά ανάλαφρα, δίνοντας την αίσθηση ότι πετά. Στο κεφάλι φορούσε ένα μαντήλι σε απαλό μοβ, περίτεχνα τυλιγμένο που αγκάλιαζε τα πλούσια ξανθά μαλλιά της και κατέληγαν σε μια πλάγια κοτσίδα που έφτανε ως τη μέση της. Σα νεράιδα βγαλμένη από παραμύθι, ψηλή, αέρινη με κατάλευκο πρόσωπο, μάτια θάλασσες και ένα χαμόγελο που στις άκρες του ο Θεός ζωγράφισε δύο θαυμαστά λακκάκια. Και όσο χαμογελούσε τόσο τα λακκάκια γίνονταν πιο βαθιά κι εκείνη πιο γλυκιά. Μου μιλούσε τόσο οικεία σαν να με ήξερε χρόνια. Ήθελε να τυπώσει ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο αλλιώτικο που είχε εξαντληθεί στο εμπόριο. Να το αναπαράγει. Ίδιο. Όσο κι αν κόστιζε. Χειροποίητο σαν το πρωτότυπο. Να το δωρίσει όπως είπε. Το παράξενο μ’ αυτό το βιβλίο ήταν πως κάθε σελίδα του περιείχε μία ιστορία με κάποιο κρυφό μήνυμα. Διδάγματα που αφυπνίζουν, οδηγοί για την πορεία στη ζωή. Δεν έχασα ευκαιρία. « Πατέρα θέλω ν’ αναλάβω εγώ τη δημιουργία αυτού του βιβλίου». Και ξεκίνησα με προσοχή να τυπώνω μία μία τις σελίδες του και να ρουφάω αχόρταγα το περιεχόμενό του. Και καθώς τύπωνα, αναρωτιόμουν. « Σπάνιες λέξεις, εύστοχα επιλεγμένες συνθέτουν ιστορίες σπουδαίες. Μόνο δυο ανατυπώσεις; Αυτό το βιβλίο θα έπρεπε να μοιραστεί παντού». Έμοιαζε να συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτό όλη η σοφία του κόσμου.

Όταν τελείωσα, τοποθέτησα τις σελίδες του αρμονικά σε ένα πακέτο, έτοιμο να δεθεί με τον παραδοσιακό τρόπο της κλωστής. Όμως η ζέστη έκανε να τρέχει ποτάμι ο ιδρώτας στο πρόσωπό μου. « Πατέρα δεν ανάβεις το air condition; Δεν αντέχεται η ζέστη». «Χάλασε δυστυχώς, πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι να έρθει ο τεχνικός» απάντησε εκείνος. Μα ο ιδρώτας έρρεε ποτάμι και το βιβλίο έπρεπε να δεθεί κι εγώ να δροσιστώ. Κι έτσι ζαλισμένος απ’ το φόρτο της εργασίας και την αφόρητη ζέστη δεν σκέφτηκα και … πάτησα το κουμπί του ανεμιστήρα. Όλο το μαγαζί γέμισε με φύλλα Α4 που πετούσαν ανεξέλεγκτα εδώ κι εκεί. Έκανα να τα μαζέψω, μα εκείνα με απέφευγαν. Αυτά τα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να πατήσω ξανά το κουμπί για να σταματήσει ο ανεμιστήρας ήταν καθοριστικά.

Τα φύλλα ενώ έμοιαζαν να πετούν ανεξέλεγκτα μέσα στο μαγαζί, ξαφνικά άρχισαν να πετούν στοχευμένα και με ρυθμό έξω από το μαγαζί. Σαν χάρτινες αυτοσχέδιες σαΐτες, προσγειώνονταν στα χέρια των περαστικών, στους πελάτες της διπλανής καφετέριας. «Όλη η δουλειά για το τίποτα; Πάλι απ’ την αρχής;». Τίποτα όμως δε συμβαίνει τυχαία. Άξαφνα, εκεί που έβλεπα πρόσωπα σκυθρωπά, βλέμματα σνομπ, φρύδια συνοφρυωμένα, υπήρξε μια ευχάριστη αλλαγή. Διαβάζοντας τη σελίδα που είχαν μπροστά τους, ο καθένας έπαιρνε το μήνυμά του. Σιγά σιγά ενώνονταν τα τραπέζια στην καφετέρια, ενώνονταν και οι παρέες. Άνοιγαν οι καρδιές και οι άνθρωποι έμοιαζαν τόσο όμορφοι. Είχα μείνει αποσβολωμένος να τους κοιτώ.

Την ώρα εκείνη μού ήρθε στο μυαλό ένα ρητό που συχνά όταν ήμουν ακόμη στο δημοτικό, μάς ψιθύριζε η δασκάλα μας. « Η ζωή είναι πέρασμα και η αγάπη κέρασμα». « Η αγάπη κέρασμα», και ήμουν ο κεραστής. Ο κεραστής των μηνυμάτων. Η αιτία της χαράς τους. Μ’ αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους χαρούμενους.

Ανυπόμονα κοίταξα και το δικό μου μήνυμα. «Η αγάπη στον πλησίον είναι το παν». Η καρδιά μου σκίρτησε. Η αγάπη στον πλησίον είναι τα πάντα. Η αγάπη, που χαίρεται, που θυσιάζεται, που ζητά το καλό του άλλου, που ενώνει. Όπως ένωσε και όλους αυτούς τους ανθρώπους, τους συγκέντρωσε σε μια σειρά έξω από το μαγαζί μας, να περιμένουν να τυπώσουν και τις υπόλοιπες σελίδες, αυτού του ξεχωριστού βιβλίου που τους ενέπνευσε.

Ο πατέρας μου δεν είχε ξαναδεί τόσο κόσμο μαζεμένο να περιμένει. Προσπαθούσε μέσα στην αφόρητη ζέστη, με υπομονή, να τους εξυπηρετήσει όλους. Κατάλαβα πόσο σημαντική ήταν η δουλειά του. Η εκτύπωση. Λέξεων, μηνυμάτων, κατάθεση ψυχής αυτών που γράφουν βιβλία σημαντικά που κάποτε εξαντλούνται και κάποιοι σαν την υπέροχη αυτή κυρία θέλουν να τα μοιραστούν μαζί σου, μαζί μου, μαζί μας.

Οι μέρες περνούσαν κι εγώ τύπωνα και ξανατύπωνα χωρίς σταματημό. Το μήνυμα που είχα λάβει ηχούσε στο μυαλό μου. Που και που σκεφτόμουν τους φίλους μου, τα μπάνια και ξέκλεβα λίγο χρόνο να βρεθώ μαζί τους. Σπάνια τώρα επιθυμούσα την ξάπλα στον καναπέ και μένα απλά να κοιτάζω το ταβάνι και να ονειρεύομαι μακρινούς προορισμούς και επίγειους παραδείσους. Βρήκα νόημα σ’ αυτό που κάνω, ήμουν «ο κεραστής των μηνυμάτων».

* Το διήγημα αφιερώνεται στην Έφη, στον Άρη, στην Αλεξάνδρα και στον Δημήτρη που με ενέπνευσαν.

Η Ευθυμία Κ. Μυλωνά είναι εκπαιδευτικός φυσικής αγωγής και υπηρετεί στην Α/θμια Εκπ/ση Ν.Αχαΐας. Είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο πρόγραμμα της δημιουργικής γραφής του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου (ΕΑΠ) και του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (ΠΔΜ). Ασχολείται ιδιαιτέρως με τη συγγραφή εκπαιδευτικών παραμυθιών για τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, τα οποία είναι αναρτημένα σε διαδικτυακό κανάλι στο youtube
(https://www.youtube.com/channel/UCpa2wETQ1LrpeGWd_BR5T1w). Επίσης παραμύθια της, έχουν συμπεριληφθεί σε καινοτόμα εκπαιδευτικά σενάρια στο χώρο της εκπαίδευσης που αφορούν το μάθημα της φυσικής αγωγής, τα οποία έχουν παρουσιασθεί σε πανελλήνια συνέδρια και εναποθετηθεί στην εκπαιδευτική πλατφόρμα Φωτόδεντρο του Υπουργείου Παιδείας. Είναι παντρεμένη με τον, επίσης, εκπαιδευτικό Φυσικής Αγωγής, Νικόλαο Γ. Πλέα και μητέρα τριών παιδιών.

Ακολουθήστε μας:

• Στην ομάδα Facebook: https://www.facebook.com/groups/189537376241829
• Στην Σελίδα Facebook: https://www.facebook.com/%CE%93%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%AC-%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82-147199487461360
• Στο instagram: @goniaxalarosis

**Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση μέρους ή όλου του άρθρου σε οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναφορά στην πηγή.