Του ονείρου ποίημα

                        Τρέχει ο νους μέσα στο ονείρου το ποίημα,

                        σκαρώνει στιχάκια θλιβερά.

                        Τρέχει και ξεπηδά η λογική ορμή του ποιητή.

                        Αφουγκράζεται την τέχνη στο σκοτάδι,

                        δεν αργεί να έρθει η αυγή.

                        Σαν παιδί μέσα στο κύμα, φτάνει ο νους στην μουσική.

                        Ποιήματα λαμπρά,

                        τραγούδια στην μαύρη ακτίνα.

                        Μα η ποίηση χτυπά την πόρτα του Μορφέα

                        και ξεπροβάλει στο φως,

                        η σάπια του χαρακτήρα χαραυγή.

                        Η γεύση του φιλιού, του έρωτα η μυρωδιά,

                        ο χτύπος της καρδιάς,

                        νεκρώνονται στης αλήθειας την ακτή.

                        Δεν ακούει δεν βλέπει ο καλλιτέχνης,

                        είναι όνειρο ή λογική;

                        Και να που πρόβαλε ο βρωμερός καλός Βασιλικός μου.

                        Το ποίημα έρχεται μέσα στην μέθη του Μορφέα

                        και φτάνει πάλι το πρωί .

                        Τρέχει ο νους μέσα στο ποίημα,

                        σε μονοπάτια παγερά και σκοτεινά.

                        Την λύτρωση φέρνει η γραφή.

                        Είναι η μόνη που απόμεινε·

                        ανθίζει την θλίψη υποσυνείδητα,

                        με ξωτικά σ’ ανατολές οδυνηρές.

Σημαντική επιρροή στην απόπειρα δημιουργίας του ποιήματος ποιητικής Του ονείρου ποίημα ήταν αρχικά τα εξής τα τραγούδια: Όνειρο ήτανε – Αλκίνοος Ιωαννιδης, Όνειρο – Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Εγώ δεν είμαι ποιητής – Νίκος Παπαζογλου, Τα ξωτικά – Σωκράτης Μάλαμας[1]. Όπου συνέβαλαν στην θεματολογία και στην διαπραγμάτευση λογικής και υποσυνείδητου, ύπνου και πραγματικότητας, αλλά και την έννοια του ονείρου ως επιθυμία ζωής. Ορίζοντας έτσι την ποίηση και την ματαιότητα ως τρόπο διαφυγής από τον συγκεκριμένο τόπο και τον χρόνο μέσα από το συναίσθημα και την αίσθηση της μελαγχολίας και του εξωπραγματικού. Ενώ, ποιητές που επηρέασαν αισθητικά αυτή την προσπάθεια μέσα από τα έργα τους, είναι ο Baudelaire και ο Καβάφης[2].

---

Ακολουθήστε μας:

• Στην ομάδα Facebook: https://www.facebook.com/groups/189537376241829
• Στην Σελίδα Facebook: https://www.facebook.com/%CE%93%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%AC-%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82-147199487461360
• Στο instagram: @goniaxalarosis

Επιμέλεια Άρθρου: Τσιασιώτη Γεωργία

**Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση μέρους ή όλου του άρθρου σε οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναφορά στην πηγή.

*** Το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί μέρος της εξαμηνιαίας εργασίας για το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών του ΕΑΠ Δημιουργική Γραφή.

---

[1]     Βλ. <https://www.youtube.com/watch?v=g3_JBPd8JLg> 19 Δεκεμβρίου 2021 ώρα 5:54 μ.μ.

      < https://www.youtube.com/watch?v=cjRRDTsstNE> 19 Δεκεμβρίου 2021 ώρα 5:54 μ.μ.

      < https://www.youtube.com/watch?v=t_6Cdc5YGs8 > 19 Δεκεμβρίου 2021 ώρα 5:54 μ.μ.

      < https://www.youtube.com/watch?v=sB731Vfbx8o > 19 Δεκεμβρίου 2021 ώρα 5:54 μ.μ.

[2]     Baudelaire:Τα ποιήματα Τα πλήθη & Η μοναξιά.