Ελληνικοί θρύλοι και ιστορίες  (β’μέρος)

Όλοι μας λίγο ή πολύ νομίζουμε πως οι δράκοι, τα φαντάσματα, οι νεράιδες και οι βρικόλακες είναι μύθοι

που αφορούν τη βόρεια Ευρώπη, την Αμερική ή ακόμα και όλο τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά σπανίως τον τόπο μας.

Κι ας γνωρίζουμε πως ο λαός μας δε στερήθηκε και δε στερείται τη φαντασία και την ικανότητα για μυθοπλασία. Ετοιμαστείτε λοιπόν να εκπλαγείτε!!

Συνεχίζουμε με τη:

Μακεδονία

Όλυμπος -Πιερία

Ο Όλυμπος, η κατοικία των αρχαίων θεών είναι το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας και το δεύτερο ψηλότερο στα Βαλκάνια.

Στην ψηλότερη κορυφή του, τον Μύτικα, οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιβιώσουν και γι’ αυτό οι αρχαίοι Έλληνες προσδιόρισαν αυτήν την κορυφή ως κύριο χώρο συνάντησης των θεών.

Ωστόσο, η μυθολογία που συνδέεται με τον Όλυμπο δεν εξαντλείται μόνο στο δωδεκάθεο. Υπάρχουν πολλοί θρύλοι για νεραϊδότοπους, επισκέψεις αγνώστων αντικειμένων

και περίεργα ηλεκτρομαγνητικά πεδία που γοητεύουν τον ανθρώπινο νου.

Για παράδειγμα, οι πυραμοειδείς κορυφές του ιερού βουνού, λέγεται πως δεν είναι τυχαίες. Κάποιοι τις ονομάζουν πυραμίδες του Ολύμπου και μιλούν για τις αποστάσεις και τις μοίρες που σχηματίζουν οι γωνίες τους.

Διατείνονται πως τις ίδιες αποστάσεις και τις ίδιες γωνίες έχουν τα τρία αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα στον Ουρανό. Τα λεγόμενα «τρεις Βασιλείες».

Τα δύο απ’ αυτά τα αστέρια είναι σε ευθεία γραμμή, αλλά το τρίτο απέχει 27 μοίρες -το ίδιο που παρατηρείται και στις πυραμίδες της Γκίζας στην Αίγυπτο.

Γι’ αυτόν τον λόγο, έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το κατά πόσο οι κορυφές του Ολύμπου είναι φυσικές ή τεχνητές, αποδίδοντας τη δημιουργία τους σε ανώτερες και εξώκοσμες οντότητες.

Ενώ μια άλλη γοητευτική ιστορία για την περιοχή του Ολύμπου, μας περιγράφει τις Πιερίδες Νύμφες.

Βοσκοί, ή κάτοικοι της περιοχής ανέφεραν στο μακρινό παρελθόν πως είδαν γυμνές και όμορφες κοπέλες να χορεύουν κάτω απ’ το φως του φεγγαριού μες στο δάσος.

Αυτές τις ιστορίες με τις νεράιδες, τις συνέδεσαν με τις Πιερίδες Νύμφες της αρχαίας μυθολογίας που ήταν κόρες του Πιέρου και της Ευίππης.

Ο αρχαίος μύθος όμως λέει πως οι Νύμφες, σε ένα συναγωνισμό τραγουδιού που είχαν με τις Μούσες, έχασαν και τότε οι Μούσες τις μεταμόρφωσαν σε κίσσες για να τις τιμωρήσουν για την αλαζονεία τους.

Η δρακότρυπα του Ασκίου όρους

Υπάρχει ένα βάραθρο στο Άσκιο όρος (Σινιάτσικο) στην επαρχία του Βοΐου -μια απ’ τις τρεις επαρχίες του νομού Κοζάνης- σε ύψος κοντά στα 2.000 μέτρα που είναι γνωστό σαν δρακότρυπα.

Δίπλα του απλώνεται το δρακολίβαδο, ένα όμορφο λιβάδι πολλών στρεμμάτων, κρυμμένο απ’ τον κοντινότερο οικισμό, μιας και βρίσκεται πίσω από την κορυφογραμμή.

Σύμφωνα με τον μύθο της περιοχής, αυτόν τον απομακρυσμένο τόπο, τον προφυλαγμένο απ’ τα μάτια των ανθρώπων είχε διαλέξει ένα ανήμερο θηρίο για κατοικία του.

Οι κτηνοτρόφοι λοιπόν που ανέβαιναν στο βουνό φρόντιζαν να κουβαλούν μαζί τους ένα μικρό ζώο, ως δώρο στον δράκοντα που ήταν ο κύριος του βαράθρου, για να τους επιτρέπει να βόσκουν τα ζώα τους ανενόχλητοι.

Αυτή την πρακτική όμως, δεν την ακολούθησε ο γιος ενός μεγαλοτσέλιγκα που ανέβηκε με το άλογό του στο Σινιάτσικο. Ο δράκοντας τον είδε και θέλησε να του πάρει το άλογο για να το φάει.

Τη νύχτα τού έστειλε νεράιδες για να τον πλανέψουν και δαίμονες για να του κλέψουν το άλογο. Ωστόσο, ο νέος ξύπνησε και κατάλαβε τις πονηρές προθέσεις του δράκου.

Αφού καταδίωξε τους δαίμονες, μπήκε στη δρακότρυπα και τότε δόθηκε μια μεγάλη αλλά άνιση μάχη. Όλο το βουνό έτρεμε, λες και γινόταν σεισμός, μα στο τέλος ο νεαρός έχασε τη μάχη και κατέληξε.

Όταν ο πατέρας του έμαθε τι είχε συμβεί, έκλεισε τη δρακότρυπα με το μαλλί απ’ τα κουρεμένα του πρόβατα για να αποκλειστεί ο δράκος, αλλά και να μην πληγωθεί το νεκρό σώμα του γιου του.

Η δρακότρυπα όμως, επικοινωνούσε υπόγεια με μια βαθιά χαράδρα δίπλα στον ποταμό Αλιάκμονα. Έτσι ο δράκοντας κατέφυγε εκεί και οι κτηνοτρόφοι που κατοικούσαν στα ριζά του Σινιάτσικου ξεθάρρεψαν και άρχισαν να βόσκουν τα ζώα τους στο βουνό.

Εντούτοις, κάθε φορά που άκουγαν τα φτερουγίσματα και τα τιτιβίσματα των πουλιών που είχαν καταφύγει στη δρακότρυπα, οι κτηνοτρόφοι πίστευαν πως ακούνε τη βαθιά ανάσα του νεκρού παλικαριού. [Βίττης Φ. 1981, αναφέρθηκε από τους Ζησάκου Σ. & Χατζηλαζαρίδη Λ. 2017].

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή του μύθου που αποτυπώνεται στο παραδοσιακό τραγούδι «Κάτω στον Άγιο Θόδωρο», ο δράκος του Ασκίου όρους είναι συνώνυμο της ξηρασίας που έπληττε την περιοχή.

Ο δράκος λοιπόν είχε ζητήσει και πάρει μια μαυρομάτα και ξανθιά κοπέλα ως αντάλλαγμα για να απελευθερώσει το νερό που είχε στην κατοχή του. Και ο νέος πάλεψε μαζί του διεκδικώντας την. [Βασβατέκη Μ. 2010, αναφέρθηκε από τους Ζησάκου Σ. & Χατζηλαζαρίδη Λ. 2017].

Η μυθολογία του Κρόκου

Είναι σε όλους μας γνωστό πως στην περιοχή της Κοζάνης βρίσκεται το χωριό Κρόκος, με τη μεγαλύτερη και ποιοτικότερη παραγωγή κρόκου (σαφράν).

Σύμφωνα με τον μύθο, κάποτε ο θεός Ερμής τριγυρνούσε εκεί με σκοπό να εξασκηθεί στην τοξοβολία. Όμως βάλλοντας με το τόξο του, πλήγωσε κατά λάθος τον επιστήθιο, αλλά θνητό φίλο του τον Κρόκο.

Εκείνος πέθανε και ο Ερμής οδηγημένος απ’ τις τύψεις του μεταμόρφωσε το άψυχο σώμα του στο μωβ λουλούδι που σήμερα είναι γνωστό με την ονομασία Κρόκος.

Εξάλλου, αναφορές σ’ αυτό το φυτό υπάρχουν και στον Όμηρο στην περιγραφή του γάμου του Δία με την Ήρα.

Νιγρίτα, Σερρών

Σ’ αυτή την κωμόπολη του νομού Σερρών, την εποχή της τουρκοκρατίας ζούσε μια πανέμορφη κοπέλα που την έλεγαν Γερακίνα.

Όλοι την αγαπούσαν και την ήθελαν για ταίρι τους, αλλά την ήθελε -λέει ο μύθος- και ο θάνατος που την είχε ερωτευθεί.

Ένα μεσημέρι λοιπόν, πήγε να τραβήξει νερό απ’ το πηγάδι και χάνοντας την ισορροπία της, έπεσε μέσα φωνάζοντας και κλαίγοντας.

Όσοι την άκουσαν έτρεξαν αμέσως να τη σώσουν και ο νέος που του είχε δώσει την καρδιά της κατέβηκε αμέσως στο πηγάδι για να τη βγάλει.

Όμως τον ανέσυραν μισοπεθαμένο κι εκείνη νεκρή. Έτσι δημιουργήθηκε το παραδοσιακό τραγούδι «Γερακίνα» που ξεπέρασε τα όρια του νομού και έγινε πανελληνίως γνωστό.

Εδώ είναι η ομάδα μας στο Facebook και εδώ  η σελίδα μας!!