Ημέρα μνήμης  Θυμάτων του Ολοκαυτώματος…

Στις 27 Ιανουαρίου 1945 τα συμμαχικά στρατεύματα μπήκαν σαν απελευθερωτές στο Άουσβιτς

και αντίκρισαν τα αδιάσειστα πειστήρια μιας εφιαλτικής βιομηχανίας θανάτου, στημένη στην καρδιά της «πολιτισμένης» Ευρώπης του 20ού αιώνα.

Το Ολοκαύτωμα μόλις είχε ανακαλυφθεί και μαζί του αποκαλύφθηκε η πιο σκοτεινή και κτηνώδης σελίδα της σύγχρονης ιστορίας.

Ακολούθησαν οι ανατριχιαστικές μαρτυρίες και τα ντοκουμέντα, που σιγά-σιγά έβγαιναν στο φως, ανατρέποντας κάθε γνωστή μέχρι τότε αξία.

Οι αριθμοί τρομακτικοί: 6.000.000 πολίτες της Ευρώπης είχαν εξοντωθεί, χωρίς καμία απολύτως διάκριση, παρά μόνο για τον λόγο ότι είχαν γεννηθεί Εβραίοι.

Ανάμεσά τους 63.000 Έλληνες Εβραίοι 

Για να μην ξεχαστεί ποτέ αυτή η θηριωδία και για να αξιοποιηθούν τα διδάγματα του Ολοκαυτώματος στην πρόληψη μελλοντικών πράξεων γενοκτονίας,

ο ΟΗΕ καθιέρωσε το 2005 την 27η Ιανουαρίου ως Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος.

Η Βουλή των Ελλήνων είχε προηγηθεί στην απόδοση τιμής στα αθώα θύματα του Ολοκαυτώματος,

καθιερώνοντας, με ομόφωνη απόφασή της το 2004, την 27η Ιανουαρίου ως Εθνική Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος.

Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης

Ο εβραϊκός πληθυσμός της Θεσσαλονίκης αποτελούνταν από τους Ρωμανιώτες ή Ελληνόφωνους Εβραίους, που υπήρχαν από την Αρχαιότητα.

Με την άφιξη εμπόρων Ασκενάζι και Εβραίων από την Προβηγκία και την Ιταλία γρήγορα έγινε πολυπολιτισμικός.

Όμως μετά το 1492, την σημαντικότερη ομάδα θα την αποτελέσουν Σεφαραδίτες που εκδιώχθηκαν από την Ισπανία,

την Πορτογαλία, τη Ν. Ιταλία και τη Σικελία, που ανήκαν επίσης στην βασιλική αυλή της Αραγονίας

ενώ, κατά τον 18ο αιώνα, θα εγκατασταθούν στην πόλη οι Λιβούρνοι.

Πρόκειται για τις πλούσιες οικογένειες Allatini, Fernandez, Misrachi και Morpurgo με καταγωγή από την Τοσκάνη.

Ο γιατρός Moïse Allatini θα συμβάλει στην ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης, αναπτύσσοντας, μεταξύ άλλων, την αλευροποιία, την κεραμοποιία και το καπνεμπόριο.

Μέχρι το 1912, η ζωή σε αυτή την οθωμανική πόλη ρυθμιζόταν από τους κανόνες που θέσπιζε η Υψηλή Πύλη,

η οποία παραχωρούσε ευρεία διοικητική αυτονομία σε κάθε θρησκευτική κοινότητα.

Κάθε κοινότητα ζούσε στη συνοικία της και είχε το δικό της νεκροταφείο.

Στην εβραϊκή συνοικία, η οποία βρισκόταν στο κάτω μέρος της πόλης υπήρχαν 32 συναγωγές, καθώς και πολλοί χώροι προσευχής.

Η αρχή του τραγικού τέλους

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο ακμάζων εβραϊκός πληθυσμός εξοντώθηκε.  Το 1941, αριθμούσε ακόμη περίπου 56.000 Εβραίους.

Στις 9 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί εισέρχονται στην πόλη και λαμβάνονται τα πρώτα αντιεβραϊκά μέτρα. Αναστέλλεται η κυκλοφορία των εφημερίδων, επιτάσσονται καταστήματα και το νοσοκομείο Hirsch, λεηλατούνται κατοικίες,

πραγματοποιούνται εξώσεις εκμισθωτών και συλλαμβάνονται και φυλακίζονται τα μέλη του συμβουλίου της κοινότητας.

Η Γκεστάπο, στην έδρα της εβραϊκής κοινότητας κατάσχει τα αρχεία που είχαν ανασυγκροτηθεί μετά από την πυρκαγιά του 1917, τα οποία αργότερα θα βρεθούν στη Μόσχα απ’ όπου θα ανακτηθούν με δυσκολία.

Στις 11 Ιουλίου του 1942, οι άντρες ηλικίας μεταξύ 18 και 45 ετών συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Ελευθερίας, ταπεινώθηκαν και κακοποιήθηκαν από τους Γερμανούς

και κατόπιν στάλθηκαν σε καταναγκαστική εργασία. Κατά τον ιδιαίτερα βαρύ χειμώνα του 42-43, πολλοί πέθαναν από την πείνα και το κρύο.

Τον Δεκέμβριο του 42, το εβραϊκό νεκροταφείο, με περίπου 400.000 τάφους, δηλαδή με ολόκληρη τη γενεαλογία των οικογενειών, κατά το μεγαλύτερό του μέρος καταστράφηκε με αξίνες από εργάτες.

Οι σπασμένες πέτρες χρησιμοποιήθηκαν από τους κατοίκους ως δομικά υλικά και στη θέση του νεκροταφείου χτίστηκε η σημερινή πανεπιστημιούπολη.

Συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο, μερικοί κατόρθωσαν να διαφύγουν στα βουνά και να ενταχθούν στην αντίσταση με τους Έλληνες αντάρτες.

Πολλές χριστιανικές οικογένειες ανέλαβαν τον κίνδυνο να αποκρύψουν ενήλικες και παιδιά που κατόρθωσαν να διαφύγουν από τις συλλήψεις.

Από τις αρχές του 1943, επιβλήθηκαν οι φυλετικοί νόμοι με εντολή της Επιτροπής Rosenberg, στερώντας όλα τα θεμελιώδη δικαιώματα των Εβραίων, ενώ οι αξιωματικοί Alois Brunner και Dieter Wislicenny οργάνωσαν τους εκτοπισμούς.

Επιβλήθηκε το κίτρινο άστρο και η συγκέντρωση σε γκέτο με απαγόρευση εξόδου.

Διανεμήθηκαν έντυπα ώστε κάθε οικογένεια να δηλώσει όλη την ιδιοκτησία της, των οποίων εντύπων ένα μικρό μέρος βρίσκεται στο Μουσείο του Ολοκαυτώματος στην Ουάσιγκτον, και το οποίο δημοσιεύτηκε.

Οι Εβραίοι μεταφέρθηκαν σταδιακά στο γκέτο Baron-Hirsch κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό, σημείο συγκέντρωσης και μεταφοράς τους στο Άουσβιτς.

Οι κάτοχοι ισπανικού διαβατηρίου μεταφέρονταν στο Μπέργκεν Μπέλσεν ενώ οι κάτοχοι ιταλικού στην Αθήνα.

O πρώτος συρμός θα αναχωρήσει στις 15 Μαρτίου και ο τελευταίος στις 2 Αυγούστου 1943.

Συνολικά 19 συρμοί θα μεταφέρουν το 96% των Εβραίων από όλες τις κοινότητες της Βόρειας Ελλάδας και οι οποίοι θα εξοντωθούν.

Το 1945 καταγράφηκε ότι επέζησε το 3,5%, δηλαδή 1950 άτομα.

Με τα μάτια ενός παιδιού…

‘’Κάποια μέρα θα ξαναγίνουμε άνθρωποι’’(Άννα Φράνκ )

Μέσα στο δωμάτιο φέγγει αμυδρά μόνο το λιγοστό φως της λάμπας και το τσουχτερό κρύο κάνει τα δόντια να τρέμουν,

γιατί το κρησφύγετο, όπου βρίσκεται η Άννα και η οικογένειά της εδώ και κάμποσο καιρό, δεν διαθέτει ούτε τα απαραίτητα.

Τους προστατεύει όμως από τους Γερμανούς.

Γιατί η Άννα είναι Γερμανοεβραία και άρα μαζί με την οικογένειά της αποτελούν “μίασμα” για τους υπόλοιπους “καθαρόαιμους” Γερμανούς.

Εκείνη, όμως θέλει με όλη της την καρδιά να τρέξει έξω ελεύθερη .

Είναι παιδί και θέλει να ζήσει. Θέλει να αλλάξει τον κόσμο και να τον μεταμορφώσει σε ένα μέρος ασφαλές για όλα τα παιδιά της γης.

Μέχρι τότε όμως μοιράζεται τις σκέψεις, τους φόβους και τις ενδόμυχες επιθυμίες της με το αγαπημένο της ημερολόγιο,

που διαδραματίζει το ρόλο του φίλου, του συνταξιδιώτη, του εξομολόγου, του μεσολαβητή μεταξύ εκείνης και των άλλων ανθρώπων.

Κάθεται στην άκρη του τραπεζιού και γράφει στις σελίδες ενός ημερολογίου που έμελλε χρόνια μετά να θεωρείται ένα από τα πιο πολυμεταφρασμένα και πολυδιαβασμένα βιβλία παγκοσμίως.

Το τέλος, όμως βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής.  Η μέρα, όπου η πένα της Άννας Φρανκ θα μεταφέρει την τελευταία λέξη στο χαρτί είναι 4 Αυγούστου, του έτους 1944.

Γρονθοκοπήματα στην πόρτα, φωνές που σπέρνουν τον τρόμο και παγώνουν την αναπνοή στο στήθος στραγγαλίζοντας κάθε χαραμάδα ελπίδας για διαφυγή.

Η οικογένεια Φρανκ ζαρώνει σε μια γωνιά και κρατιέται για τελευταία φορά από το χέρι.

Σκορπισμένα όνειρα, σκορπισμένοι δεσμοί αίματος, μελάνι χυμένο στο πάτωμα, λέξεις ενός ημερολογίου

που βάφτηκε με τα πιο μελανά χρώματα μεταφέροντας όμως τη νοσταλγία μιας παιδικής ψυχής για την πιο πολύχρωμη εκδοχή της ζωής.

Νοσταλγία για τα χρώματα από τα οποία φτιάχνεται το ουράνιο τόξο και τα παιδικά όνειρα για μια όμορφη κι ευτυχισμένη ζωή με λιακάδα στην ψυχή.

Όλα τα μέλη της οικογένειας έχασαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης με μοναδικό επιζών τον πατέρα της οικογένειας  Ότο Φρανκ . Βρέθηκε ζωντανός στο Άουσβιτς και απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό.

Είναι κάποιες καταστάσεις που πολλές φορές δεν χωράνε λόγια γιατί δεν μπορεί να πιστέψει το μυαλό γιατί να υπάρχει τόσο κακό … Μόνο μια κραυγή μπορεί να βγεί από όλους …

‘’Ποτέ ξανά’’

πηγή : https://www.sansimera.gr, https://unric.org/, https://www.eleftheria.gr/, https://www.greelane.com/,https://parallaximag.gr/

Σας περιμένουμε στην ομάδα μας στο Facebook και στη σελίδα μας!!

Αυτό είναι το κολαστήριο των αθώων ψυχών …