Τα λεωφορεία και το ”τέρμα τα μια και τριάντα…”

Κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 δεν είχαν όλοι οι άνθρωποι αυτοκίνητα…

Το λεωφορείο, λοιπόν, ήταν δημοφιλές μέσο μετακίνησης. Για τους περισσότερους ήταν το μόνο μέσο μετακίνησης…

Η μετακίνηση με το λεωφορείο εκείνη την εποχή δεν ήταν κάτι… υποτιμητικό, ούτε χαλούσε κάποιου το κοινωνικό στάτους.

Η επιβίβαση γινόταν μόνο από την πίσω πόρτα και έπρεπε οποσδήποτε να κόψεις εισιτήριο από τον εισπράκτορα…

Οι εισπράκτορες

Πώς να ξεχάσεις τους εισπράκτορες (όσοι τους πρόλαβαν) στα λεωφορεία και τα τρόλεϋ.

Τον δερμάτινο κερματοδέκτη και μαζί τα εισιτήρια στο ίδιο χέρι με το βρεγμένο σφουγγαράκι

που όταν στέγνωνε το αντικαταστούσε με το σάλιο.

Αργότερα τους είδαμε με ένα μηχανάκι στον λαιμό που με μοχλό που γύριζε έκοβε τα εισιτήρια.

Ήταν οργανωμένοι και είχαν εξουσία…

Πάντα ήταν προετοιμασμένος με μπόλικα ψιλά για να έχει να δίνει ρέστα, ενώ στα καθήκοντά του

συμπεριλαμβανόταν η αναγγελία των στάσεων από το μικρόφωνο.

Ο εισπράκτορας είχε μεγάλη εξουσία εντός του τροχοφόρου οχήματος, ενώ εκτελούσε κι ένα άλλο άτυπο καθήκον:

Φρόντιζε να κάθονται πάντα οι γηραιότεροι, οι ανήμποροι και οι γυναίκες. Νέοι άνδρες και παιδιά, όταν είχε το λεωφορείο συνωστισμό (πράγμα όχι σπάνιο) ήταν καταδικασμένοι…

Όρθιοι αναγκαστικά.

Ουαί και αλίμονο αν ένας έβηφος δεν σηκωνόταν ελατήριο από τη θέση του, μόλις έμπαινε στο λεωφορείο μια γιαγιούλα και δεν υπήρχε ελεύθερο κάθισμα!

Σε κάποια δρομολόγια υπήρχαν και διαφορετικές τιμές εισιτηρίων οπότε άκουγες «…τέρμα τα μια και τριάντα…» …και έπρεπε να κατέβεις.

Μονίμως οι στάσεις είχαν κόσμο και ειδικά όταν πήγαινανστην δουλειά τα πρωϊνά αλλά και τα μεσημέρια οπότε το σπρωξίδι ήταν ρουτίνα.

Τις εύσωμες τις ανεβάζανε σηκωτές, άκουγες φωνές αλλά και έβλεπες χαστούκια να πέφτουν.

Ο εισπράκτορας προσπαθούσε να κλείσει την πόρτα ….η ατμόσφαιρα μέσα στο λεωφορείο αποπνικτική από την απλυσιά.

Η καθυστέρηση στις στάσεις από τη συσσώρευση του κόσμου στην πίσω πόρτα οδήγησε

στην κατάργηση της συμπαθούς τάξης των εισπρακτόρων και ερμηνεύθηκε ως ένα βήμα προόδου και εκσυγχρονισμού.

Τη δεκαετία του 1980 οι επιβάτες ήταν ελεύθεροι να πληρώσουν το εισιτήριό τους χωρίς τον άμεσο έλεγχο του εισπράκτορα.

Πετούσαν σε ένα λευκό πλαστικό κουτί τα κέρματα που αντιστοιχούσαν στο κόμιστρο. Οχι πάντα.

Γρήγορα οι εφημερίδες φιλοξενούσαν σπαρταριστά ρεπορτάζ με τα «ευρήματα» των υπαλλήλων στο τέλος της βάρδιας:

κουμπιά, παλιά κέρματα, ξένα κέρματα, οτιδήποτε θα μπορούσε να ξεγελάσει τον οδηγό.

Προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα εκδόθηκαν τα σημερινά εισιτήρια και επετράπη η είσοδος και από τις τρεις πόρτες του οχήματος.

πηγή : www.voltarakia.gr, https://ellas2.wordpress.com

Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook