Αινείας Πετάνης: ”Στο μονοπάτι του λιονταριού” 

Σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε τον Αινεία Πετάνη και το βιβλίο του ‘’Στο μονοπάτι του λιονταριού’’ εκδόσεις Οσσελότο.

Ένα ανάγνωσμα γροθιά στη συνείδηση εκείνων που πραγματικά τους ενδιαφέρει τι συμβαίνει γύρω τους..

ένα αντιρατσιστικό μυθιστόρημα που έρχεται να γεφυρώσει, αλλά κυρίως να φωτίσει τις παραφωνίες που προκύπτουν από τη διαφορετικότητα που υπάρχει στη ζωή.

Αινεία καλώς ήρθες στη γωνίτσα μας. Θα ηθελα να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας με τους δυο ήρωες σου το Νίκο και τη Χριστίνα δυο εντελώς αντίθετους χαρακτήρες οι οποίοι τελικά έχουν κάτι κοινό ;

Το μόνο κοινό που έχουν οι δύο αυτοί άνθρωποι είναι το παιδί τους , ο Πέτρος. Κατά τα άλλα, δύο εκ διαμέτρου διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικές νοοτροπίες και συμπεριφορές, αποφάσισαν να παντρευτούν και να πορευτούν μαζί. Είναι έκδηλο πως ακόμα και μέσα από αυτή την επιλογή ηρώων, η ετερωνυμία υφίσταται ακόμα και μέσα σε ζευγάρια, σε φίλους, σε συγγενής.

Βλέπουμε ότι και οι δυο δίνουν μια καθημερινή μάχη ο καθένας με τον τρόπο που θεωρεί σωστό με βάση αυτά που πιστεύει. Στη στάση του Νίκου βλέπουμε ένα άκαμπτο ,απόλυτο άνθρωπο . Τι μπορεί να έπαιξε ρόλο στη διαμόρφωση αυτού του χαρακτήρα και τι μπορεί να βοήθησε τη Χριστίνα να διαμορφώσει τον δικό της χαρακτήρα;

Σίγουρα τον χαρακτήρα τον καλλιεργούμε. Κανείς δε γεννήθηκε ρατσιστής, μισαλλόδοξος, προοδευτικός ή ανθρωπιστής. Όλα έχουν να κάνουν με το κατά πόσο ατομικά ο άνθρωπος επιθυμεί να καλλιεργήσει το “είναι” του και κατ’ επέκταση να καλλιεργήσει τον κόσμο. Σίγουρα μέσα σε αυτό παίζει ρόλο και η οικογένεια και τα ερεθίσματα από μικρή ηλικία, αλλά επαναλαμβάνω το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχει ο καθένας μας ατομικά.

Τον Νίκο τον διακατέχει μισαλλοδοξία κάτι που συναντάμε πάρα πολύ συχνά γύρω μας και όχι μόνο για ένα συγκεκριμένο θέμα… η μισαλλοδοξία είναι κάτι σαν μάστιγα στις μέρες μας…Θεωρείς ότι υπάρχει περίπτωση ένας άνθρωπος να αλλάξει απόψεις και τι είναι αυτό που ίσως τον κάνει να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται;

Ποτέ δεν είναι αργά κάποιος να αλλάξει στάση ζωής. Σίγουρα τον χαρακτήρα τον διαμορφώνεις από μικρή ηλικία, αλλά αυτό δε σημαίνει πως ακόμα και στην ύστατη στιγμή δεν μπορείς να αλλάξεις. Αρκεί να καταλάβουμε όλοι μας πως είναι χρέος μας να σεβόμαστε το οτιδήποτε διαφορετικό υπάρχει γύρω μας. Πολλές φορές αν βρεθούμε στο απέναντι στρατόπεδο – εκείνο του θύματος – ίσως μόνο τότε αναλογιστούμε το μέγεθος της ζημιάς που έχουμε κάνει στο συνάνθρωπό μας.

Γιατί κάποιος απορρίπτει το διαφορετικό; Είναι φόβος , προκατάληψη ή κάτι άλλο;

Είναι θα έλεγα ένα μείγμα όλων αυτών. Είναι αποτέλεσμα επίσης “βολεψιάς” στη σφαίρα του σίγουρου. Είναι η ανάγκη που έχει άνθρωπος για έπαρση και για επιβολή από πάντα. Είναι η φύση του ανθρώπου. Είναι η ίδια φύση – η επιβολή του ανώτερου προς το κατώτερο – που επικρατεί και στη ζούγκλα. Με τη μόνη διαφορά βέβαια πως στη ζούγκλα δεν επικρατεί η νοημοσύνη και το συναίσθημα, αλλά το αίσθημα επιβίωσης και μόνο.

Παρατηρούμαι τα τελευταία χρόνια και συγκεκριμένα από τη στιγμή που το ιντερνετ είναι πλέον σε κάθε σπίτι ότι υπάρχει μια τάση οι άνθρωποι να γίνονται πολλές φορές ρατσιστές , σκληροί ακόμη και άβουλοι επηρεασμένοι από δυο τρεις χειριστικούς . Υπήρχαν πάντα θεωρείς αυτοί οι άνθρωποι ή βοηθάει πολύ η προστασία του καναπέ και της οθόνης να εκφράσουν πράγματα τα οποία σε δια ζώσης συνθήκες ίσως να μην ήξεραν καν για ποιό πράγμα είναι αντίθετοι;

Όπως πολύ σωστά αναφέρεις η μαγική λέξη σε όλη αυτή τη κατάσταση είναι η δύναμη της “ασφάλειας”. Ασφάλεια σωματικής δύναμης, ασφάλεια πίσω από μια οθόνη, ασφάλεια πλειοψηφίας, ασφάλεια από το νόμο κτλ. Μόλις χαθεί αυτό το πέπλο ασφάλειας από τον άνθρωπο, τότε ξαφνικά γίνετε το θύμα και ο ευάλωτος της υπόθεσης. Πάντα υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι και σήμερα με την έκρηξη της τεχνολογίας, απλά έχουν περισσότερο βήμα και “φωνή”.

Τι μήνυμα προσπαθεί να περάσει η Χριστίνα , η ηρωίδα σου στον αναγνώστη;

Η Χριστίνα είναι απλά ο εαυτός της. Ένας άνθρωπος μορφωμένος, με έντονο το αίσθημα της δικαιοσύνης. Μια γυναίκα συνάμα δυναμική που ανέχεται οικειοθελώς τις κατάπτυστες συμπεριφορές του συζύγου της, μα στο τέλος πάντα με γνώμονα την αγάπη θα προσπαθήσει να γίνει το “φως” στη ζωή του. Ένα παράδειγμα ανθρώπου το οποίο όλοι μας οφείλουμε να ακολουθήσουμε.

Κλείνοντας θα ήθελα να μου πεις … Μπορεί ο κόσμος να γίνει καλύτερος; Μπορεί κάποια στιγμή να επικρατήσει η συμπόνια και το νοιάξιμο και αν μπορεί τι πρέπει να αλλάξουμε για να το πετύχουμε;

Νομίζω πως είναι δύσκολα τα πράγματα και δυστυχώς μεγαλώνοντας βλέπω πως η “ανθρωποφαγία” όλο και μεγαλώνει. Θα πρέπει τα πρότυπα να αλλάξουν, το εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να αλλάξει, οι ηθικές αξίες πρέπει να αλλάξουν. Μόνο τότε αυτό το οικοδόμημα που λέγεται κοινωνία θα μπορεί να λέμε πως είναι όπως πρέπει.

Αινεία σ’ ευχαριστώ πολύ που ήρθες στην παρέα μας , σου ευχόμαστε καλοτάξιδο το βιβλίο σου και πάντα πολλές και καλές επιτυχίες!!

Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook