ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ
7 Ιανουαρίου 2022
Ο χαμένος κήπος του Λευκού Πύργου..
8 Ιανουαρίου 2022
“Σε μια γειτονιά φτωχική
ο νους μου συχνά με γυρίζει
και κάποιες χαρές που περάσανε μου θυμίζει….”
Έτσι ακριβώς, το σπαστό τραπεζάκι έτοιμο πάντα έβγαινε στο σοκάκι και οι γείτονες μαζευόντουσαν να τα πούνε…να πιούν τον καφέ τους…το κρασί τους.
Όλα τα προβλήματα εκεί έξω στον δρόμο θα εύρισκαν την λύση τους…
Χαρούμενα πρόσωπα ανάμεσα στις παράγκες…οι πέτρες προσπαθούν να συγκρατήσουν τις πρόχειρες σκεπές….βοηθούν και οι γλάστρες σε αυτό.
Τα ρούχα απλωμένα…όταν άρχιζε η βροχή τα μάζευε και η γειτόνισα σε περίπτωση που έλειπε η νοικοκυρά που τα άπλωσε….
Όχι οι πόρτες δεν είχαν λουκέτα και κλειδαριές….όλη η γειτονιά μια οικογένεια.
Τα μεγαλύτερα παιδιά νταντεύουν τα μικρότερα….οι μανάδες έπρεπε να δουλέψουν σε κάποια αρχοντόσπιτα σαν πλύστρες….σε ταβέρνες σαν λαντζέρες….
Αν ήταν και Κυριακή;
Το μεσημέρι δίπλα στο σπαστό τραπεζάκι θα έμπαιναν κι άλλα για να χωρέσουν τα πιάτα και τις κατσαρόλες….
Ξεκινούσε από τον καφέ το πρωϊ η μάζωξη και κρατούσε μέχρι το απόγευμα.
Οι πόρτες ήταν ανοιχτές στα σπίτια και μπαινόβγαινε η γειτονιά…
Άκουγες ….”….σου βρίσκεται λίγο ρύζι για σούπα;” ”….πήγαινε μέσα ξέρεις πού θα βρείς…”
Τι να πρωτοθυμηθείς από την γειτονιά…
Είχαν και τους τσακωμούς για ασήμαντα θέματα …πάγωναν οι σχέσεις αλλά για λίγο.
Το Σαββατόβραδο θα τα εύρισκαν τσουγκρίζοντας τα ποτήρια.
Απολυότανε ο φαντάρος και όλοι είχαν την έγνοια να του βρούν δουλειά.
Έκαναν έρανο για να πληρώσουν το νοίκι κάποιου…
Στο μεσημεριανό τραπέζι υπήρχε και ένα πιάτο με φαϊ που είχε φέρει η γειτόνισα…
Αν γινόταν γάμος εκεί να δεις , έπαιρνε φωτιά η γειτονιά . Μικροί , μεγάλοι , άντρες , γυναίκες όλοι έκαναν κάτι.
Ο ένας είχε γάμο όλη η γειτονιά άσπριζε τις αυλές ,
τα προικιά τα έπλεναν και τα σιδέρωναν όλες οι νοικοκυρές ,
τα φαγητά για το γλέντι ήταν από όλα τα σπίτια .
Ο καθένας έκανε το κατιτίς του και σαν ερχόταν η μέρα του γάμου από το πρωί μουσικές και χοροί.
Και στις λύπες ομως…ένα γίνονταν. Αν δε , έμεναν ορφανά πίσω όλοι η γειτονιά έτρεχε να συντρέξει και με το παραπάνω ..
Άλλα χρόνια θα μου πείτε , ο κόσμος με τα απλά , τα φτωχικά ήταν χαρούμενος και έδινε περισσότερη σημασία στη σχέση απ’ ότι στο χρήμα και το συμφέρον του.
Δεν είχε χρήματα , ίσα που τα έβγαζε πέρα αλλά πάντα με το χαμόγελο και πάντα δόξα το θεό έλεγε .
Δεν είχε ποικιλία φαγητών αλλά αυτά που είχε έφταναν για να στήσει ένα κρασί με τους γείτονες και ένα γλέντι έτσι χωρίς λόγο….
Ωραία χρόνια , τα παιδιά πιο ανέμελα , ήξεραν ότι πρέπει να γυρίσουν σπίτι μόλις άναβε η λάμπα στο δρόμο , ούτε ρολόγια , ούτε κινητά
Μια μάνα να έβγαινε να φωνάξει το παιδί , άρχιζε η μια μετά την άλλη οπότε δεν είχες δικαιολογία ότι δεν άκουσες
αφού όλες μαζί έφτιαχναν ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα…
Η συγκινητικότερη σκηνή ήταν όταν κάποια οικογένεια μετακόμιζε…
Αξέχαστες αυτές οι στιγμές….
Συγκινημένοι όλοι βοηθούσαν ….παρηγορούσαν…
«…θα ερχόσαστε….θα ερχόμαστε….δεν θα χαθούμε….»
Και δεν ερχόντουσαν και δεν πήγαιναν και κάπως έτσι χάνονταν …
Μετά ήρθε η ανάπτυξη , έγιναν πολυκατοικίες , ανάμεσα στους λίγους της παλιάς γειτονιάς μπλέχτηκαν και μερικοί νεόπλουτοι ,
ήρθαν τα καταστατικά , οι ώρες κοινής ησυχίας , τα σοκάκια έγιναν δρόμοι , το τραπεζάκι το σπαστό δεν χωρούσε πλέον
οπότε πήρε τη θέση του στο μπαλκόνι και σιγά σιγά φτάσαμε να μην ξέρουμε ποιός μένει δίπλα μας …..
