Η ανταλλαγή δακτυλιδιών είναι ένα πανάρχαιο έθιμο που συνεχίζει και σήμερα να έχει σχεδόν την ίδια σημασία με αυτή που είχε πριν από πολλούς αιώνες.
Ο τέλειος κύκλος που ενώνει ακριβώς και απόλυτα δύο ίδια μισά κομμάτια…
Η πρώτη καταγραφή της ιστορίας του δαχτυλιδιού του γάμου αρχίζει στην αρχαία Αίγυπτο τον17ο αιώνα π.Χ.
Ο Ήλιος και η Σελήνη ήταν οι πιο σημαντικές θεότητες στην αρχαία Αίγυπτο(και πιο παλιά σε όλη τη Μεσοποταμία) και γι’αυτό τους τιμούσαν με ένα δαχτυλίδι.
Ο δεσμός ανάμεσα σ’αυτούς τους δύο φωτοδότες καθώς και η αιώνια φύση τους απεικονιζόταν σαν κύκλος, ενώ το κενό στο κέντρο του συμβόλιζε την είσοδο, την πύλη στο άγνωστο.
Οι πρώτοι που άρχισαν να φορούν βέρες ήταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, πριν από 4.800 χρόνια, οι οποίοι και ξεκίνησαν την παράδοση της βέρας.
Αυτό το δάχτυλο προτίμησαν και μέλλοντες λαοί από τότε. Στην Αμερική, μάλιστα, ακόμη και σήμερα φοράνε τη βέρα στο αριστερό χέρι συνεχίζοντας την Αιγυπτιακή παράδοση.
Στην Ευρώπη, όμως, στις περισσότερες χώρες, η βέρα φοριέται πλέον στο δεξί χέρι.
Στην Ελλάδα, επικράτησε οι αρραβωνιασμένοι να φορούν τη βέρα στο 4ο δάχτυλο του αριστερού τους χεριού και μόλις παντρευτούν να τη μετακινούν στο δεξί χέρι.
Τα πρώτα δαχτυλίδια / βέρεςκατασκευάζονταν από φθαρτά υλικά(ελεφαντόδοντο, δέρμα, οστά κ.α.) που καταστρέφονταν εύκολα και σχετικά σύντομα.
Πίστευαν ότι το αιώνια σύμβολο ένωσης δύο ψυχών έπρεπε να είναι και ανθεκτικότερο. Στη συνέχεια, άρχισαν να χρησιμοποιούν και άργυρο, χαλκό και ορείχαλκο.
Κατά τους αρχαίους χρόνους, η βέρα σήμαινε επίσης μια δεσμευτική συμφωνία μεταξύ των συζύγων.
Ένα άλλο γεγονός ήταν ότι η γυναίκα που είχε βέρα στο χέρι της προστατευόταν από επίδοξους μνηστήρες.
Με το πέρασμα των χρόνων, το έθιμο της βέρας γινόταν πιο ισχυρό και άρχισαν να εμφανίζονται διάφορα περίτεχνα σχέδια πάνω στα δαχτυλίδια.
Στη συνέχεια, προστέθηκαν ημιπολύτιμοι λίθοι οι οποίοι είχαν και αυτοί το συμβολισμό τους και τη σημασία τους.
Έδειχνε, επίσης, ότι σε μια τόσο σημαντική πράξη όπως ο γάμος δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μέταλλο μικρότερης αξίας και λάμψης.
Το δαχτυλίδι των αρραβώνων ‘εφευρέθηκε’ μετά τον 13ο αιώνα, όταν ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Ρ διακήρυξε πως πρέπει οπωσδήποτε να μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα μεταξύ του αρραβώνα και του γάμου.
Η πρόταση γάμου και ο αρραβώνας συνοδεύονται από το κλασικό πλέον μονόπετρο που δηλώνει την υπόσχεση ότι θα ακολουθήσει γάμος.
Το 1477προσέφερε στην αγαπημένη του ένα διαμαντένιο μονόπετρο, το πρώτο που έχει καταγραφεί στην ιστορία, ως επισφράγιση των αρραβώνων τους.
Έκτοτε, συνηθίζεται ο αρραβώνας (ή η πρόταση γάμου) να συνοδεύεται με την αγορά ενός μονόπετρου.
Στη χριστιανική τελετή, οι βέρες φοριούνται αρχικά στον αρραβώνα παρουσία ιερέα για να δηλώσουν την υπόσχεση ότι θα καταλήξουν εις “γάμου κοινωνίαν”.
Πέρα από την προηγούμενη εξήγηση υπάρχει και μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση σχετικά με την τοποθέτηση της βέρας στο τέταρτο δάχτυλο του χεριού.
Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη προσέγγιση, όλοι μπορούν να “χωρίσουν” και να ακολουθήσουν τη δική τους ξεχωριστή ζωή, εκτός φυσικά από το ζευγάρι.
Αυτό οφείλεται στην ανατομία των συγκεκριμένων δαχτύλων και για τον λόγο αυτό επιλέγονται για τις βέρες.
Σήμερα υπάρχει ποικιλία από βέρες με ότι υλικό μπορούμε να φανταστούμε αν και συνεχίζει το χρυσό να έχει την πρωτιά.
Λίγοι τη φοράνε αλλά πλέον έχει χάσει και τον συμβολισμό της καθώς παρατηρούμε ότι τελικά …μια βέρα δεν φέρνει την ευτυχία…
Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook