Στην έρημο Καρακούμ, οι αμμόλοφοι οδηγούν σε μια λάμψη που μετατρέπει σε μέρα τον νυχτερινό ουρανό.
Το 1971, όταν η δημοκρατία του Τουρκμενιστάν ήταν ακόμη μέρος της Σοβιετικής Ένωσης,
μια ομάδα σοβιετικών γεωλόγων πήγε στην έρημο Καρακούμ αναζητώντας πετρελαιοπηγές.
Ξεκίνησαν να τρυπάνε το έδαφος εκεί που θεωρούσαν ότι βρήκαν πετρελαϊκό πεδίο.
Δυστυχώς για τους επιστήμονες , τρυπούσαν πάνω από μια σπηλαιώδη “τσέπη” φυσικού αερίου που δεν μπορούσε να υποστηρίξει το βάρος του εξοπλισμού τους.
Το έδαφος κατέρρευσε, βυθίζοντας τον εξοπλισμό των εξερευνητών μαζί του. Αυτό προκάλεσε την κατάρρευση του θρυμματισμένου βράχου της ερήμου και σε άλλα μέρη, δημιουργώντας ένα φαινόμενο ντόμινο που είχε ως αποτέλεσμα αρκετούς ανοιχτούς κρατήρες.
Ο μεγαλύτερος από αυτούς τους κρατήρες έχει μήκος περίπου 370 χιλιόμετρα και βάθος 104 χιλιόμετρα.
Το φυσικό αέριο αποτελείται κυρίως από μεθάνιο, το οποίο, αν και δεν είναι τοξικό, αντικαθιστά το οξυγόνο, καθιστώντας δύσκολη την αναπνοή.
Αυτό ήταν πρόβλημα για τα ζώα που φιλοξενούσε η έρημος Καρακούμ. Λίγο μετά την κατάρρευση, τα ζώα που περιφέρονται στην περιοχή άρχισαν να πεθαίνουν.
Έτσι, αποφάσισαν να ανάψουν φωτιά στον κρατήρα, ελπίζοντας ότι όλο το επικίνδυνο φυσικό αέριο θα καεί σε λίγες εβδομάδες.
Μπορεί να ακούγεται σαν οικολογικό έγκλημα, αλλά επιστήμονες επισημάινουν ότι η καύση είναι ασφαλέστερη και φιλικότερη
για να εξερευνήσει το ενδεχόμενο να υπάρχει εκεί κάποιο είδος ζωής και έγινε το μοναδικό άτομο που έφτασε ποτέ ως εκεί.
Η χρυσαφένια λάμψη είναι ορατή σε μια ακτίνα αρκετών χιλιομέτρων από το χωριό Νταρβάζα (που σημαίνει πύλη) στο οποίο βρίσκεται.
πηγή πληροφοριών: https://perierga.gr/
Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook