THIS is the fairytale carriage which Royal watchers predict Prince William will use at his wedding to Kate Middleton. Craftsmen in Australia say they are within weeks of finishing the priceless State Coach Britannia, which was ordered by the Queen and is covered with jewels and gold inlay.(words Phil Mills 07792308210) (website usage by negotiation 07976504832) mail_sender "Stephen D Lawrence (Southern News and Pictures)" mail_subject royal carriage mail_date Mon, 2 Feb 2009 11:47:38 -0000 mail_body ------------------------------------------ Stephen D Lawrence Southern News And Pictures Ltd Email : stephen.lawrence@snapitnow.co.uk Mobile : 07976 504 832 Website : www.snapitnow.co.uk ------------------------------------------
Με αυτήν, ο άνθρωπος μπορούσε, χρησιμοποιώντας τα ίδια ζώα, να μετακινήσει πολλαπλάσια φορτία,
αφού με τον τροχό αλλά και με την κατασκευή πιο ομαλών δρόμων έπαψε να υπάρχει το πρόσθετο βάρος
που δημιουργούσε το σύρσιμο των φορτίων πάνω στον ανώμαλο έδαφος.
Η εξημέρωση του αλόγου και η εφεύρεση του ακτινωτού τροχού, που συνέπεσαν χρονικά,
έγιναν από κοινού η αιτία να δημιουργηθεί το άρμα που προκάλεσε επανάσταση στον τρόπο που γινόταν, ως τότε, ο πόλεμος.
Τα πρώτα άρματα λοιπόν εμφανίζονται τη 2η π.Χ. χιλιετία και χρησιμοποιούνται από τους Αιγύπτιους και τους Χετταίους (ελαφρύ δίτροχο πολεμικό άρμα) από τους Ασσύριους.
Είναι άπειρες οι μορφές των αμαξών που μας είναι γνωστές από την πιο αρχαία εποχή μέχρι σήμερα.
Συναντάμε τα εξελιγμένα δίτροχα μόνιππα περιπάτου των αρχών του περασμένου αιώνα,
μέχρι τις πολύπλοκες μορφές των τετράτροχων αμαξιών από τις ξύλινες τετράτροχες βαριές καρότσες,
τους αραμπάδες του κάμπου,
μέχρι τα διάφορα τετράτροχα και δίτροχα αμάξια αναψυχής του 19ου αιώνα, που και σήμερα ακόμα σώζονται αρκετά σε πολλά μέρη της πατρίδας μας.
Ανάμεσα σ’ αυτά μια ξεχωριστή θέση κατέχουν οι άμαξες των βασιλιάδων και των αρχόντων της Ευρώπης,
που και σήμερα κάποια κατάλοιπα τους ανασύρονται από τον κόσμο του παρελθόντος και παίρνουν μέρος σε ιδιαίτερα επίσημες τελετές,
όπου καταβάλλεται προσπάθεια να διατηρηθεί η παράδοση.
Απ’ αυτά μαντεύουμε την τελειότητα και την ποιότητα που μπόρεσαν να δώσουν στις διάφορες λεπτομέρειες οι τεχνίτες,
υπερβαίνοντας κάποτε τη λειτουργική σκοπιμότητα, φθάνοντας σ’ ένα όνειρο ξυλογλυπτικής.
Εκτός όμως από τα αμάξια αναψυχής και περιπάτου που είναι έργα μεγάλης πολυτέλειας και ανέσεως (τουλάχιστον αυτά που έγιναν τον 19ο και τον 10ο αιώνα),παράλληλα πάντοτε βάδιζε το αμάξι του καθημερινού μόχθου,
Τέτοιες καρότσες αποτελούν αντιπροσωπευτικά αριστουργήματα της τέχνης των μαστόρων κάθε τόπου.
Οι πιο όμορφες απ’ αυτές επιδεικνύονται στα διάφορα λαϊκά πανηγύρια, στις χώρες της
όπου κάποτε επάνω τους έχουν ιστορηθεί ολόκληρες σκηνές καθημερινής ζωής.
Αν και η πόλη είχε μόλις 80.000 κατοίκους ο αριθμός των αμαξών έφτανε τις 1.586.
Το να ενοικιάσει κάποιος μια άμαξα δεν ήταν δύσκολο. Ήταν όμως μια υπηρεσία ακριβή.
Ο Πασκάλ πρότεινε να υπάρχουν άμαξες με μεγάλη καρότσα και δυνατότητα μεταφοράς τουλάχιστον έξι ατόμων.
Τον 18ο αιώνα οι καρότσες έγιναν πιο πολυτελείς και μεγαλύτερες. Μεταφέρουν πλέον 8 επιβάτες και υπήρχε διαθέσιμος χώρος για αποσκευές.
Η άμαξα έχει συνδεθεί στενά με την κοινωνική ζωή της Παλιάς Αθήνας.Από την πρώτη καρότσα, επί εποχής Όθωνα, με τον φουστανελοφόρο καροτσέρη της
μέχρι τα τελευταία απομεινάρια, που επέμεναν πεισματικά ακόμη και τη δεκαετία του 1930 εναντίον των αυτοκινήτων, όλα αποτελούν μια μεγάλη ιστορία της καθημερινής ζωής των Αθηναίων.
Οι περισσότεροι αμαξάδες ήταν κατά σειρά Κορίνθιοι, Θηβαίοι, Λιδωρικιώτες και… Αθηναίοι. Αντιζηλίες κι εχθρότητες καθημερινές!
Άλλο οι αμαξάδες του Συντάγματος, άλλο των Χαυτείων, άλλο της Ομονοίας, άλλο της πλατείας Λαυρίου, άλλο του Σταθμού και πάει λέγοντας!
Εδώ, καθένας αμαξάς έχει το όνομά του ή πιο συνηθισμένα ακόμη, το παρατσούκλι του. Αν δεν ξέρεις πώς θα ζητήσεις τον αμαξά στην πιάτσα, έκανες μια τρύπα στο νερό.
Θέλω τον Ψαθά, τον Χάρο, τον Σαρδανάπαλο, τον Πάπια, τον Πρίγκιπα, τον Καβαλάρη,
τον Μπουκαλάκια, τον Πατρινό, τον Μπόγια, τον Παλιγενεσία, τον Τζόγια, τον Γαλέτα και φυσικά, τον Μανώλη τον Τραμπαρίφα…
Όσοι δούλευαν την ημέρα σπάνια έβγαιναν τη νύχτα στην πιάτσα, ιδιαίτερα τους χειμερινούς μήνες. Εκτός κι αν έπαιρναν συγκεκριμένο πελάτη.
Αντίστροφα, τα αμάξια της νύχτας: Αυτοί δεν έβγαιναν την ημέρα εκτός αν ήταν να πάνε σε καμιά κηδεία!
Τα νυχτερινά αμάξια ήταν ένα ποίημα φουτουριστικής σχολής. Η κουκούλα τους έμοιαζε με χαλασμένο ακορντεόν.
Το εσωτερικό τους ήταν “ντυμένο” με ένα ύφασμα αμφιβόλου χρωματισμού, ενώ τα μαξιλάρια νόμιζες ότι ήταν παραγεμισμένα με σιδερένιες σούστες.
Δεν έλειπε και το χαλάκι σε στιλ “κουρελί”, ενώ την εικόνα συμπλήρωναν τα φανάρια με τα βρώμικα τζαμάκια που έσταζαν και μύριζαν διαρκώς πετρέλαιο.
Τίποτε, βεβαίως, δεν χάλαγε τη “ζαχαρένια” των αμαξάδων. Το επάγγελμα του “ηνίοχου” μεταφερόταν με ιδιαίτερη υπερηφάνεια από πατέρα προς γιο κι αργότερα προς εγγονό.
Υπήρχαν ανοικτά λαντώ, βικτώριες καθαρές, καουτσουτέ, φρεσκοβερνικωμένες με ωραία άλογα,
με χάμουρα που άστραφταν και με αμαξάδες καλοντυμένους με “μακρές βαθυκύανες ρεντιγκότες”, με μπότες που έφταναν μέχρι το γόνατο και ψηλά καπέλα.
Αυτές τις άμαξες “κυνηγούσαν” ιδιαίτερα οι εποχούμενοι γλεντζέδες, που περιφέρονταν από μπυραρία σε μπυραρία.
πηγή πληροφοριών: https://www.rethemnosnews.gr,
πληροφοριακά άρθρα με γενικό τίτλο “Η Αθήνα μέσα σε 40 χρόνια” του Μιλτ.Λιδωρίκη, που δημοσίευσε η “Εστία” τον Μάρτιο του 1929
Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook