Η ιστορία με τα «καραβάκια», δηλαδή τη θαλάσσια συγκοινωνία στο Θερμαϊκό κόλπο είναι πολύ παλιά, καθώς ξεπερνάει τον ένα αιώνα,
Τα καραβάκια είχαν τεθεί σε θαλάσσια συγκοινωνία,
παράλληλα με τα ιπποκίνητα τραμ που έκαναν από το 1893 το δρομολόγιο Τελωνείο-Μπουγιούκ Ντερέ (στάση Γεωργίου)
και μικρά βαποράκια που από το Τελωνείο έφταναν μέχρι το Αλλατίνι.
Υπεύθυνη ήταν η ίδια εταιρεία που εκτελούσε την ακτοπλοϊκή συγκοινωνία στον Βόσπορο.
Δημιουργήθηκε το 1836 από τον Σαμπρή Πασά και μετά την απελευθέρωση ονομάστηκε Κήπος των Πριγκήπων.
Η «Κασσάνδρα» γέμιζε ασφυκτικά και οι Θεσσαλονικείς το προτιμούσαν από το ιππήλατο τραμ που ήταν το μοναδικό άλλο μέσο συγκοινωνίας που έφτανε μέχρι το Μπεχ Τσινάρ.
Στο ίδιο δρομολόγιο προστέθηκαν άλλα τρία πλοία από την ίδια εταιρία: τα «Βόσπορος 57», «Χαβέρ» και «Αχμέτ».
Ο ανταγωνισμός αυτός ζημίωσε πολύ τα ιππήλατα τραμ και ωφέλησε τα πλοιάρια. Γεγονός που ανάγκασε τη Βελγική Εταιρία Τροχιοδρόμων, που είχε αναλάβει την εκμετάλλευση της γραμμής, να μετατρέψει τα τραμ σε ηλεκτροκίνητα.
Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε οικονομική κάμψη στα βαποράκια, τα οποία πλέον εργάζονταν μόνο Κυριακές και γιορτές και σιγά-σιγά αποσύρθηκαν από την κυκλοφορία.
Το Τάμαριξ βρισκόταν στην παραλία της Θεσσαλονίκης, στο τέρμα της σημερινής 25ης Μαρτίου, κι εκεί, έκαναν μπάνιο οι Θεσσαλονικείς, μεγάλοι και μικροί, πριν από την επιχωμάτωσή της.
Στις αρχές της δεκαετίας του 20 όμως, μια νέα ανάγκη προέκυψε και έφερε ξανά στο προσκήνιο την θαλάσσια συγκοινωνία.
Εκεί υπήρχε και η θερινή κατοικία του Πασά. Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών, το 1923, συνολικά 159 προσφυγικές οικογένειες (631 άτομα), όλες προερχόμενες από την κωμόπολη Επιβάτες, προαστίου της Κωνσταντινούπολης,
Πρωτοπόρος στη μεταφορά επιβατών ήταν ο Κωνσταντίνος Παπάκης από το Μπαξέ Τσιφλίκ που έβαλε μηχανή στη βάρκα του και έκανε τρία δρομολόγια τη βδομάδα μέχρι τη Θεσσαλονίκη.
Λίγο αργότερα ο Παπάκης συνεργάστηκε με τους αδελφούς Αράπη και δρομολόγησαν το «Χελιδών», χωρητικότητας 40 θέσεων.
Η ιστορία με τα βαποράκια σε σταθερή βάση ξεκινά στα 1926 με το μοτοράκι «Άρης».
Ακολούθησαν ο «Αετός» και ο «Ποσειδών».
Οι προκομμένοι πρόσφυγες φρόντισαν να κάνουν πολύ γρήγορα ένα ξύλινο λιμένα και τα πρώτα καραβάκια ξαναβγήκαν στον Θερμαϊκό εκτελώντας την συγκοινωνία Λευκός Πύργος – Μπαξέ Τσιφλίκι.
Για τους κατοίκους των νέων προσφυγικών οικισμών τα καραβάκια ήταν το μόνο μεταφορικό μέσο.
Ήταν η «Αγία Βαρβάρα» και ο «Ποσειδών».
Κάθε πρωί και ειδικά τις Κυριακές, η παραλία του Λευκού Πύργου κατακλύζονταν από εκατοντάδες κόσμου που περίμενε για να επιβιβαστεί στη «Λευκή», την «Ευδοκία», τη «Φανούλα» και τα άλλα πλεούμενα της εποχής που εκτελούσαν αυτό το δρομολόγιο.
Τα μοτοράκια του Θερμαϊκού, συνέβαλαν ώστε να γνωρίσει ημέρες δόξας η πλαζ του κάμπινγκ της Αγίας Τριάδας, με οργάνωση πρωτοφανή για τα δεδομένα της εποχής.
Ενώ βρέθηκαν στο απόγειό τους και τα περίφημα beach party, όπου πρωταγωνιστούσαν μεγάλα συγκροτήματα των 60s, όπως οι Olympians.
Κάποια στιγμή σταμάτησαν τα δρομολόγια με τα καραβάκια και έμειναν οι αναμνήσεις σε όσους τα έζησαν .
Εσείς που θα βρεθείτε επισκέπτες στη Θεσσαλονίκη την επόμενη φορά , κάντε μια τσάρκα στο Μπαξέ τσιφλίκι με το καραβάκι είναι ωραία εμπειρία..
πηγή πληροφοριών: Λεωνίδας Ζησιάδης, Θεσσαλονίκη, όσα θυμάμαι, Θεσσαλονίκη 1991, Παρατηρητής, σ.33
Γεώργιος Σταμπουλής, Η ζωή των Θεσσαλονικέων πριν και μετά το 1912, Θεσσαλονίκη 1984, Διόσκουροι, σ.137
Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook ή Την ομάδα μας στο Facebook