Ήταν πια επίσημο. Οι Σερραίοι απελευθερώθηκαν και το μεγάλο τους όνειρο είχε επιτέλους γίνει πραγματικότητα!
Για 530 χρόνια οι Σερραίοι βρίσκονταν υπό τον αβάσταχτο τουρκικό ζυγό. Έγιναν αρκετές απόπειρες αποτίναξης του ζυγού αλλά αυτό ήταν αρκετά δύσκολο κυρίως λόγω της γεωγραφικής θέσης της πόλης. Οι Σέρρες βρίσκονταν ανάμεσα στα τρία βασικά στρατιωτικά κέντρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: της Κωνσταντινούπολης, της Θεσσαλονίκης και του Μοναστηρίου.
Η επιθυμία των Σερραίων για ελευθερία ήταν πιο έντονη από ποτέ. Για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός έγιναν πολλές προσπάθειες. Οι κάτοικοι των Σερρών συμμετείχαν σε πολλές επαναστάσεις μεταξύ των οποίων φυσικά και η Επανάσταση του 1821 με τη συμβολή του Εμμανουήλ Παπά, αλλά παρ’ όλη την αιματοχυσία, ο στόχος της απελευθέρωσης δεν κατέστη δυνατός.
Τον Οκτώβριο του 1912 τα έθνη των Βαλκανίων συμμάχησαν για να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό.
Σε πρώτη φάση έγιναν διπλωματικές επαφές μεταξύ Σερβίας και Βουλγαρίας, ενώ αργότερα στη βαλκανική συμμαχία προσχώρησε η Ελλάδα και τελευταίο το Μαυροβούνιο.
Οι ελπίδες των Σερραίων για απελευθέρωση αναπτερώθηκαν για ακόμα μία φορά.
Το Μαυροβούνιο ήταν η χώρα που πρώτη κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ τα υπόλοιπα μέλη της συμμαχίας απαίτησαν οι ευρωπαϊκές κτήσεις να καταστούν αυτόνομες.
Οι Οθωμανοί απέρριψαν το αίτημα των συνασπισμένων βαλκανικών δυνάμεων κι έτσι ξέσπασε ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος.
Μέσα σε δύο μέρες νίκησε τον τουρκικό στρατό στα Γιαννιτσά και κατέλαβε τη Θεσσαλονίκη προκαλώντας πολύ μεγάλη έκπληξη στους Ευρωπαίους που παρακολουθούσαν τις εξελίξεις από απόσταση,
αλλά και το μένος των Βουλγάρων που έχασαν μια τόσο σημαντική πόλη.
Οι Οθωμανοί άρχισαν τις πολεμικές προετοιμασίες στις Σέρρες για την εκστρατεία εναντίον των συμμάχων.
Άρχισαν να μεταφέρουν πολεμοφόδια και στρατεύματα σιδηροδρομικώς, ενώ απαγόρευσαν τη χρήση των τραίνων στους επιβάτες.
Τα βουλγαρικά στρατεύματα προέλασαν χωρίς αντίσταση προς την ανατολική Μακεδονία και έφτασαν μέχρι το Σιδηρόκαστρο.
Μία μέρα νωρίτερα η οθωμανική διοίκηση των Σερρών είχε υποδεχθεί το Βούλγαρο στρατηγό Θεοδώροφ και του παρέδωσε την πόλη,
κάτι που αργότερα αποδείχθηκε λάθος καθώς οι Βούλγαροι άρχισαν να σκοτώνουν τους Τούρκους κατοίκους από τη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους σε σερραϊκό έδαφος.
Η επιλογή της παράδοσης της πόλης στους Έλληνες απορρίφθηκε από τους Τούρκους .
Ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ που είχε μείνει στη Θεσσαλονίκη για να διασφαλίσει την τάξη ύστερα από την κατάληψη της πόλης
από τον ελληνικό στρατό συζητούσε με τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο
και του εξέφρασε την επιθυμία του για την κατάληψη των Σερρών:
Για να αντιμετωπιστεί η επιθετικότητά τους, στις 10 Μαΐου Ελλάδα και Σερβία υπέγραψαν αμυντική συμμαχία εναντίον τους.
Στις Σέρρες η Βουλγαρία διέθετε στρατό 45.000 ανδρών. Αυτό το στράτευμα επιτέθηκε στην περιοχή του Παγγαίου και νίκησε τους 1600 υπερασπιστές στη μάχη που ακολούθησε.
Το γεγονός αυτό παρουσιάστηκε από το βουλγαρικό τύπο της εποχής ως ένα μεγάλο κατόρθωμα.
Την επόμενη μέρα και αφού η βουλγαρική διοίκηση των Σερρών είχε ενημερωθεί για την ήττα στο Λαχανά έδωσε διαταγή στο μητροπολίτη Σερρών Απόστολο να πείσει τους Σερραίους
να μην τους εναντιωθούν, διαφορετικά οι Βούλγαροι θα προέβαιναν σε εχθροπραξίες εναντίον των κατοίκων.
Οι Έλληνες κάτοικοι της πόλης είχαν την υποστήριξη ενός Οθωμανού αξιωματικού που στάλθηκε μαζί με τους στρατιώτες του από την Αθήνα όπου και είχε φυλακιστεί με το πέρας του Α’ Βαλκανικού Πολέμου.
Μέχρι και την 28η Ιουνίου αυτές οι μάχες ήταν ασταμάτητες.
κατόπιν σχετικής εντολής που είχαν λάβει («ἐάν αἱ Σέρραι ἤθελε φανἧ ὃτι ἐχάνοντο διά τούς Βουλγάρους, αὗται ἒπρεπε να καταστραφοὗν»).
Βιβλιογραφία
1. Πέτρος Πέννας, Ιστορία των Σερρών από της αλώσεώς της υπό των Τούρκων μέχρι της απελευθερώσεως της υπό των Ελλήνων, 1383-1913, Αθήνα 1966
2. Γιώργος Καφταντζής, Ιστορία της πόλεως των Σερρών και της περιφέρειάς της. Τ.3. Βυζαντινή περίοδος –Τουρκοκρατία- Νεώτεροι χρόνοι, Θεσσαλονίκη 1996