και έκανε πρόποση για την υγεία την ευημερία, την ευτυχία και την καλοτυχία
Ακόμη σήμερα, μας είναι άγνωστο που και πότε σηκώθηκε το πρώτο ποτήρι, προς τιμήν κάποιου αρχαίου θεού
ή για την υγεία συγγενών και φίλων.
Αυτό που ξέρουμε μόνο είναι ότι το έθιμο της πρόποσης για την υγεία χάνεται στα βάθη των αιώνων.
κατά την οποία, ο ιερέας μοιραζόταν το κρασί με τους θεούς.
έχυνε λίγες σταγόνες στο βωμό ή στο έδαφος, και με τα δύο χέρια με υψωμένα κρατώντας πάντα το κύπελλο προσευχόταν, στη συνέχεια έπινε ο ίδιος το υπόλοιπο.
ένα αφιερωμένο στον Δία, ένα στον Ερμή, και ένα στις Χάριτες.
Με την πάροδο του χρόνου, η απλή πράξη της πρόποσης, εμπλουτίστηκε μ’ αρκετά πολλαπλά στοιχεία.
Ορισμένες θεωρίες επικεντρώνονται στο χαρακτηριστικό ήχο που κάνουν τα ποτήρια όταν τα τσουγκρίζουμε.
Στον Μεσαίωνα, πολλά φυσικά φαινόμενα, για τα οποία έχουμε τώρα επιστημονικές εξηγήσεις,
αποδόθηκαν σε μαγικά και υπερφυσικά όντα όπως οι άγγελοι, οι δαίμονες, οι νεράιδες και τα ξωτικά.
Για να κρατήσουν τα κακά πνεύματα μακριά, οι άνθρωποι την εποχή εκείνη τσούγκριζαν τα ποτήρια τους για να τα τρομάξουν με τον ήχο που δημιουργούταν.
δεν τσούγκριζαν τα ποτήρια απλά για να ακουστεί ο ήχος του γυαλιού,
αλλά για να αποφύγουν μια ενδεχόμενη απόπειρα δολοφονίας εναντίον τους.
Εκείνη την εποχή, λόγω των συχνών πολεμικών συγκρούσεων
Στρατηγική κίνηση, όχι μόνο από την μεριά των αντιπάλων τους, αλλά και από τους υποτιθέμενους φίλους τους.
Ένας ασφαλής τρόπος χωρίς να γίνουν αντιληπτοί ήταν να δηλητηριάσουν το κρασί τους. ..
Από εδώ ίσως εμπνεύστηκε και ο Δούκας Σεβαστός τόσες δηλητηριάσεις με κρασί στις ”Άγριες Μέλισσες”..
σκέφτηκαν μεταξύ των άλλων και το εξής:
Να τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους με δύναμη, έτσι ώστε με το τσούγκρισμα να πέσει λίγο ποτό από το ένα ποτήρι στο άλλο.
Έτσι, ο επίδοξος δολοφόνος δεν θα μπορούσε να τους δηλητηριάσει με αυτόν τον τρόπο, γιατί θα δηλητηριαζόταν και αυτός.
Και αυτή η θεωρία πάει πίσω στην Μεσαιωνική εποχή όπου, σε ειδικές περιπτώσεις, ένα κοινό μεγάλο κύπελλο έκανε το γύρο του τραπεζιού και όλοι οι συνδαιτυμόνες έπιναν από μια γουλιά.
Για λόγους υγιεινής, αυτό αντικαταστάθηκε αργότερα από μεμονωμένα ποτήρια.
Από τότε, αντί να πίνουν από το ίδιο κύπελλο, οι άνθρωποι τσούγκριζαν τα ποτήρια τους και έπιναν ταυτόχρονα ως ένδειξη ενότητας και φιλίας.
Δηλαδή, μπορούσε σε κάποιο τραπέζι να παρευρίσκονταν άτομα που είχαν εχθρικές σχέσεις μεταξύ τους.
Έτσι το τσούγκρισμα του ποτηριού, πολλές φορές τους έδινε την ευκαιρία να μιλήσουν να χαιρετίσουν και να συνευχηθούν και με αυτόν τον τρόπο «έσπαγε ο πάγος» μεταξύ τους.
Αισθανόμαστε το ποτήρι στο χέρι μας, βλέπουμε το χρώμα του ποτού, μυρίζουμε το άρωμά του και το δοκιμάζουμε με το στόμα μας.
Με το τσούγκρισμα συμπεριλαμβάνουμε και την αίσθηση της ακοής σε αυτήν την εμπειρία.
Oι κατασκευαστές ποτηριών παίρνουν σοβαρά υπόψη τους τον ήχο που παράγουν τα κρύσταλλα ο οποίος αποτελεί και ένα σημαντικό στοιχείο της σχεδίασης.
Εμείς ας κρατήσουμε τούτο εδώ: