Σύμπλεγμα βιταμινών Β και ποιες τροφές τις περιέχουν
7 Μαΐου 2021
Το χωριό του Ποπάυ στη Μάλτα
8 Μαΐου 2021
Όπου και αν βρεθούμε , σε όποια χώρα και αν σταματήσουμε σίγουρα θα καταφέρουμε να πιούμε ένα φλυτζάνι τσάι .
Το όνομά του μικρό , εύκολο και με λίγες ίσως παραλλαγές προφέρετε σχεδόν ίδια, μιας και η λέξη ‘ tea ‘ (τσάι) και όλες οι παγκόσμιες παραλλαγές του στην ορθογραφία και την προφορά προέρχονται από μια ενιαία πηγή.
”Te” σημαίνει τσάι στην κινεζική διάλεκτο Amoy. Η λέξη ‘ cha ‘ στην διάλεκτο των μανδαρίνων έχει επίσης δημιουργήσει παράγωγα σε όλο τον κόσμο.
Τι λέει ο μύθος
Εδώ και τουλάχιστον 5.000 χρόνια το τσάι είναι γνωστό στην Κίνα. Τα πρώτα κείμενα για το ρόφημα αναφέρουν ότι ανακαλύφθηκε τυχαία από τον Κινέζο αυτοκράτορα Shen Nung.
Η ιστορία λέει, ότι σε μια περιοδεία του στο ύπαιθρο το 2737 π.Χ., έπεσαν λίγα ξερά φύλλα από το φυτό μέσα στο νερό που έβραζαν για λόγους υγιεινής οι υπηρέτες του.
Καθώς το νερό χρωματιζόταν, το τσάι κέντρισε την περιέργεια του αυτοκράτορα, ο οποίος αποφάσισε να το δοκιμάσει – και με έκπληξη διαπίστωσε ότι το ρόφημα δεν είναι μόνο εύγευστο, αλλά του προκάλεσε και ένα αίσθημα ευεξίας.
Στην Ινδία άλλος μύθος αναφέρει ότι όταν ο πρίγκιπας Dharma θέλησε να πάει για προσκύνημα στην Κίνα έταξε να μην κοιμηθεί όσο θα διαρκούσε το ταξίδι δηλαδή εννέα χρόνια.
Τον τρίτο χρόνο όταν άρχισε να νυστάζει, τυχαία έκοψε κάποια φύλλα και άρχισε να τα μασάει. Οι τονωτικές ιδιότητες αυτών των φύλλων που δεν ήταν άλλα από φύλλα τσαγιού, τον κράτησαν ξύπνιο μέχρι το τέλος του ταξιδιού του.
Η τυχαία μέθοδος παρασκευής του ροφήματος τσαγιού σε ανοιχτό σκεύος τσαγιού, που έχει αποδοθεί στον αυτοκράτορα Shen Nung άντεξε στη δοκιμασία του χρόνου.
Πέρασαν άλλα 4.000 χρόνια πριν να αναπτυχθεί η μέθοδος (brewing) παρασκευής που χρησιμοποιούμε σήμερα.
Κατά τη διάρκεια της δυναστείας Μινγκ (1368-1644), οι Κινέζοι άρχισαν να εμβαπτίζουν τα φύλλα τσαγιού στο βρασμένο νερό.
Με λίγες προσαρμογές, οι παραδοσιακές κινέζικες κανάτες κρασιού έγιναν τέλειες τσαγιέρες.
Το τσάι στην Ευρώπη
Το τσάι έφθασε στην Ευρώπη στις αρχές του δέκατου έβδομου αιώνα.
Παρά τις υπερβολικές φήμες για τις ιατρικές ιδιότητές του, οι Ευρωπαίοι προτιμούσαν τότε τη γεύση του καφέ.
Στην αρχή το τσάι ήταν δημοφιλές μόνο σε ορισμένους αριστοκρατικούς κύκλους .Στις αρχές του δέκατου έβδομου αιώνα Ολλανδοί και Πορτογάλοι έμπορο, εισήγαγαν για πρώτη φορά το Κινέζικο τσάι στην Ευρώπη.
Οι Πορτογάλοι το έστελναν από την κινεζική παράκτια λιμάνι του Μακάο. Οι Ολλανδοί το έφεραν στην Ευρώπη μέσω Ινδονησίας.
Το παράξενο ρόφημα, που ερχόταν ανάμεσα στα φορτία μεταξιού και μπαχαρικών δεν γνώρισε αμέσως την επιτυχία. Οι Ευρωπαίοι το δοκίμαζαν αλλά προτιμούσαν τη γεύση του καφέ. Οι επιφυλακτικοί Άγγλοι περίμεναν μέχρι το 1652 προτού να αρχίσουν να εμπορεύονται το τσάι.
Οι Ρώσοι ήταν πρώτοι θαυμαστές του τσαγιού. Το τσάι έφθανε στην Ρωσία από την ξηρά, από την Κίνα πάνω σε καμήλες. Δεδομένου ότι το πάθος για το τσάι αυξήθηκε στη Ρωσία, ο αριθμός των καμηλών που ταξίδευαν από την Ασία μεγάλωνε.
Μέχρι το τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα, αρκετές χιλιάδες καμήλες σε σχηματισμούς των 200-300 κάθε φορά, διέσχιζαν τα Κινεζικά σύνορα.
Αργότερα, ο υπερσιβηρικός σιδηρόδρομος αντικατέστησε τις καμήλες, αλλά το ρομαντικό ταξίδι τους ζει μέχρι σήμερα και το δημοφιλές , λεπτό μίγμα των μαύρων τσαγιών της Κίνας είναι γνωστό ως Ρωσικό Καραβάνι (Russian Caravan).
Η Βασιλική οικογένεια προωθεί το τσάι
Η κατανάλωση τσαγιού παρουσίασε ένα τυχαίο ξέσπασμα κατά το 1662 όταν ο Άγγλος βασιλιάς Κάρολος ο Β’, παντρεύτηκε την Catherine Braganza, μια Πορτογαλίδα πριγκίπισσα η οποία κατανάλωνε φανατικά τσάι.
Η βασιλισσα Catherine άρχισε να παίρνει το τσάι μαζί της στην αυλή, σε λεπτά, διαφανή κινεζικά κύπελλα και δοχεία – και οι αυλικοί ακολούθησαν σύντομα το παράδειγμά της.
Το τσάι ήταν ήδη ακριβό, αλλά τώρα ήταν επίσης μοντέρνο. Ξαφνικά το τσάι απέκτησε στυλ και μοναδικότητα. Στα μάτια της αριστοκρατίας, ήταν ακαταμάχητο.
18ος αιώνας
Στο δέκατο όγδοο αιώνα, στα πλούσια σπίτια, η κατανάλωση τσαγιού ήταν μια μεγάλη τελετή.
Τα πολύτιμα φύλλα φυλάσσονταν συχνά κλειδωμένα σε έναν κουτί, για το οποίο υπήρχε πάντα μόνο ένα κλειδί. Μία ή δύο φορές την εβδομάδα, η κυρία του σπιτιού ξεκλείδωνε το κουτί για να σερβίρει τσάι στην οικογένεια, ή για να εντυπωσιάσει έναν σημαντικό φιλοξενούμενο.
Η φίνα πορσελάνη στην οποία σέρβιραν το τσάι τόνιζε τον πλούτο της οικογένειας, ενώ πρόσθετε ομορφιά στην τελετής. Ήταν μια ευκαιρία για μια ευγενική γυναίκα να επιδείξει το χλωμό δέρμα και τη λεπτή δομή των οστών της απέναντι στη διαφανή αγνότητα της κινεζικής πορσελάνης. Αυτές οι δύο ιδιότητες ήταν ο τρόπος με τον οποίο η αγνότητα μιας κυρίας μετριόταν σε εκείνες τις ημέρες…
Οι κήποι του τσαγιού
Η κοινωνική ζωή στο πρώτο μισό του δεκάτου ογδόου αιώνα έγινε πιο εξεζητημένη καθώς οι κήποι του τσαγιού, ξεπέρασαν τα καφέ. Οι κήποι του τσαγιού εισήγαγαν το όραμα του παραδείσου,.
Υπήρχαν λεωφόροι με γραμμές δέντρων, με φως φαναριών για περιπάτους, υπήρχε μουσική , χορός, πυροτεχνήματα και καλό φαγητό που συνοδευόταν από ένα φίνο φλιτζάνι τσαγιού.
Οι Κήποι του τσαγιού δεν ήταν απλά χώροι, για διασκέδαση αλλά ήταν και χώροι κοινωνικών επαφών. Μέσα στους εξωτικούς αυτούς χώρους οι βασιλείς και οι μάζες μπορούσαν να κάνουν περίπατο μαζί.
Η κατανάλωση τσαγιού αυξήθηκε δραματικά στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα. Η Μόδα και το μειωμένο κόστος ισχυροποίησε μία αγορά την οποία οι προμηθευτές δυσκολευόντουσαν να ικανοποιήσουν. Για να σπάσουν το Κινέζικο μονοπώλιο, οι έμποροι τσαγιού στράφηκαν στην Ινδία για να καλύψουν το κενό.
Τα φακελάκια τσαγιού λέγεται ότι δημιουργήθηκαν τυχαία. Ένας εισαγωγέας τσαγιού από τη Νέα Υόρκη που ονομαζόταν Thomas Sullivan έστειλε δείγματα τσαγιού στους πελάτες του μέσα σε μικρές μεταξένιες σακούλες. Στους πελάτες άρεσε σαφώς αυτή η ευκολία και σύντομα ζητούσαν όλο το τσάι τους είναι τοποθετημένο σε φακελάκια.
Μετά από 5.000 χρόνια, η κατανάλωση τσαγιού και η παραγωγή συνεχίζει να αυξάνεται. Παγκοσμίως (κατά προσέγγιση) συλλέγονται, τρία εκατομμύρια τόνοι τσαγιού κάθε έτος.
Λοιπόν τι λέτε , να σας κεράσω ένα φλιτζάνι τσάi με τη μέθοδο παρασκευής σε ανοιχτό σκεύος όπως ο αυτοκράτορας ;;
Ελάτε να πάμε στο εθνικό μουσείο τσαγιού στην Κίνα
